Po kłótni mąż zostawił mnie na przystanku autobusowym, mając za jedyne towarzystwo deszcz. Nieopodal starsza, niewidoma kobieta wyszeptała: „Udawaj, że jesteś moją wnuczką – mój kierowca zaraz tu będzie. Twój mąż pożałuje, że zostawił cię u boku najbogatszej kobiety w mieście”.

Emily zamarła, zaskoczona. Mężczyzna uśmiechnął się uprzejmie i otworzył drzwi. Starsza kobieta z zaskakującą stanowczością chwyciła Emily za rękę.

„Chodź, kochanie” – wyszeptała. „Twój mąż pożałuje, że zostawił cię z najbogatszą kobietą w mieście”.

Emily uznała to za dziwny żart, być może przejaw ekscentryczności starszej kobiety, ale posłuchała.

W ciepłym samochodzie pani Whitmore kazała kierowcy zawieźć ich do swojego domu na wzgórzach z widokiem na Seattle.

Kiedy dotarli na miejsce, Emily dowiedziała się, że kobieta nazywała się Eleanor Whitmore i była wdową po magnacie bankowym, znaną w społeczności ze swojej działalności charytatywnej.

Eleanor pożegnała personel machnięciem ręki. „Możecie zostać na noc” – powiedziała po prostu. „Porozmawiamy rano”.

Emily rozglądała się po marmurowych posadzkach i olejnych portretach. „Pani Whitmore, nie mogę…”

„Możesz” – przerwała Eleanor. „I zrobisz to. Nikt nie zostawia rodziny w deszczu”.

Tej nocy, gdy Emily leżała w pokoju gościnnym wyłożonym jedwabnymi prześcieradłami, zdała sobie sprawę, że Eleanor nie żartowała.

Poranne światło wlewało się przez wysokie okna. Emily obudziła się i zobaczyła tacę ze śniadaniem i odręcznie napisaną notatkę:

„Spotkajmy się w ogrodzie o dziewiątej. —FUJ”

Eleanor siedziała już wśród przyciętych żywopłotów, gdy Emily dotarła na miejsce. Wskazała na ławkę obok siebie.

„Przypominasz mi moją wnuczkę” – zaczęła Eleanor. „Umarła młodo – za dużo serca, za mało ochrony”.

Emily siedziała cicho, niepewna, jak zareagować.

Eleanor zwróciła twarz ku słońcu. „Powiedz mi, co teraz planujesz zrobić?”

Emily zawahała się. „Nie wiem. Ryan zabrał wszystko. Nie mam dokąd pójść”.

Starsza kobieta powoli skinęła głową. „To zacznij tutaj. Pracuj dla mnie”.

Emily mrugnęła. „Pracować dla ciebie? Co robić?”

„Nauka” – powiedziała po prostu Eleanor. „Nie zatrudniam służących. Udzielam porad ocalałym”.

W ciągu kolejnych tygodni Emily została asystentką Eleanor – czytała jej, odbierała połączenia, zajmowała się darowiznami. Praca była wymagająca, ale Eleanor była cierpliwa, bystra i bezlitosna w biznesie. Uczyła Emily negocjacji, inwestowania i szacunku do samej siebie.

„Ludzie będą cię lekceważyć” – powiedziała Eleanor pewnego popołudnia. „Pozwól im. A potem spraw, żeby tego pożałowali”.

Prawnik Eleanor, David Klein, zaczął dostrzegać uzdolnienia Emily. „Masz smykałkę do finansów” – zauważył. „Eleanor cię do czegoś przygotowuje”.

Emily zbyła to śmiechem, ale nie mylił się. Eleanor traktowała ją nie jak pracownicę, ale jak następczynię tronu.

Trzy miesiące później Ryan pojawił się w rezydencji Eleanor, ogolony i nerwowo się uśmiechając.

„Emily! Boże, wszędzie cię szukałem.”

Eleanor siedziała na tarasie, kiedy przybył. „Ach, mąż, który zostawia żonę na deszczu” – powiedziała spokojnie. „Jakie to poetyckie”.

Uśmiech Ryana zgasł. „Słuchaj, popełniłem błąd. Chcę tylko porozmawiać z żoną”.

Eleanor przechyliła głowę. „Masz na myśli moją asystentkę? Jest zajęta.”

Emily wyszła na zewnątrz, spokojna i opanowana. „Czego chcesz, Ryan?”

„Żeby zacząć od nowa” – błagał. „Zmieniłem się”.

Spojrzała mu w oczy – spokojnie, nieodgadnienie. „Ja też”.