Po latach traktowania mnie, jakbym nie pasował do tego miejsca, w końcu kupiłem własny dom. Moja siostra i jej rodzina myśleli, że to dla nich. Użyli klucza, który ukradła moja mama, żeby wprowadzić się pod moją nieobecność. Kiedy wróciłem i zobaczyłem, że przestawiają moje meble, nie powiedziałem ani słowa. Po prostu sięgnąłem po telefon. Siostra krzyknęła, widząc, co zrobiłem.

Nie jestem do końca pewien, jak to się stało, ale kobiecie, z którą pracuję – nazwijmy ją  Lisą – udało się to wygadać. Lisa to jedna z tych nieuleczalnie ciekawskich osób, które zawsze interesują się tym, co robią inni, prawdziwa kopalnia plotek w pracy. Chyba mimochodem wspomniała komuś, że szukam domu. Ta osoba akurat była sąsiadką Anny. Od tego momentu wieść rozeszła się lotem błyskawicy. Uroki małego miasteczka w Teksasie.

Kilka dni później zadzwoniła moja matka, jej ton był przesadnie radosny, co było pewnym znakiem kłopotów. „Kate! Dlaczego nam nie powiedziałaś, że szukasz domu?”

Powinnam była wiedzieć lepiej, ale wolałam udawać głupią. „Och, mamo, po prostu się rozglądam. Nic poważnego”.

„Rozmawiałam z Anną i mamy dla ciebie kilka świetnych pomysłów!”

Poczułem zimny dreszcz na plecach. „Będziesz potrzebował czegoś wystarczająco dużego dla wszystkich, wiesz. Przynajmniej cztery sypialnie, dla dzieci, oczywiście”.

„Jakie dzieci?” – zapytałem, szczerze zdezorientowany. „Nie mam żadnych dzieci”.

Kontynuowała, jakbym się nie odezwała, jakby to była najnormalniejsza rozmowa na świecie. „Będziesz potrzebował dużo miejsca dla rodziny Anny, kiedy przyjadą, i dla nas też. A, i byłoby wspaniale, gdyby to było blisko domu Anny, żeby było łatwiej dla wszystkich”.

Nie wiem, dlaczego byłem tak zaskoczony. W ciągu trzydziestu sekund rozmowy telefonicznej przekuła mój potencjalny osobisty kamień milowy w rozwiązanie problemów logistycznych ich rodziny. Wymamrotałem coś niezobowiązującego i rozłączyłem się najszybciej, jak mogłem, mając nadzieję, że to jednorazowy incydent.

Ale oczywiście tak nie było. Mama i Anna zaczęły mnie potem zasypywać ofertami domów. Nie przesadzam, mówiąc, że stało się to dla nich pracą na pół etatu. Codziennie dostawałem co najmniej kilkanaście linków do absurdalnie dużych domów. Rozległe rezydencje z czterema lub pięcioma sypialniami, basenami, garażami na trzy samochody – wszystko. Zupełnie jakby zakładali, że szukam rezydencji rodem z reality show.

Pewnego dnia mama napisała SMS-a: „Widziałaś ten na Maple Street? To ogromny dom w stylu kolonialnym! Po prostu idealny!”

Innym razem Anna wysłała mi link do nieruchomości z sześcioma sypialniami z notatką: „To by nam się idealnie pasowało! W końcu moglibyśmy mieć przestrzeń, żeby się rozsiąść”.  My.  Wpatrywałam się w to słowo przez całą minutę, zastanawiając się, jak to możliwe, że mój zakup nieruchomości stał się wspólnym przedsięwzięciem.

Najgorsze? Już nawet nie udawali, że to dla mnie. Każde miejsce, które polecali, było zorientowane na potrzeby rodziny Anny. „Ten ma wykończoną piwnicę, którą Josh mógłby zamienić w swoją męską jaskinię!” „Dzieciaki pokochałyby tu basen!” „Patrz, Kate, jest tu nawet apartament dla teściów, kiedy przyjeżdżają!”

To było wyczerpujące. Na początku próbowałem ich delikatnie odwieść, zapewniając, że szukam tylko czegoś skromnego dla siebie. Ale to tylko pogorszyło sprawę. Wtedy postanowiłem przestać im odpowiadać. Wyciszyłem ich czat grupowy i zignorowałem ich wiadomości. Założyłem, że w końcu zrozumieją aluzję i pójdą dalej.

Tymczasem kontynuowałem poszukiwania w tajemnicy. Wieczory spędzałem przeglądając Zillow, a weekendy odwiedzając domy otwarte daleko od dzielnicy Anny. Nikomu nie mówiłem, dokąd jadę. Po tygodniach poszukiwań w końcu znalazłem: mały, dwupokojowy domek, położony przy cichej uliczce tuż za miastem. Miał wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłem – uroczą werandę, słoneczną kuchnię i podwórko na tyle duże, że zmieściłby się w nim ogród, o jakim zawsze marzyłem. Nie był elegancki ani okazały, ale   od chwili, gdy przekroczyłem próg, poczułem się jak w domu .

Złożyłam ofertę i po kilku nerwowych dniach została przyjęta. Nie potrafię nawet opisać, jak fantastyczne to było uczucie. Po raz pierwszy w życiu robiłam coś wyłącznie dla siebie, bez niczyjego wsparcia i wpływu.

Oczywiście, nie poinformowałam rodziny. Postanowiłam pozwolić im nadal przesyłać swoje „pomocne” sugestie, podczas gdy ja w milczeniu szłam naprzód ze swoim życiem. Ale wtedy mama zawołała mnie niespodziewanie: „W przyszły weekend jedziemy na rodzinny obiad. Przyjdziesz, prawda?”

Prawie odmówiłem, ale w końcu wbiła mi się myśl:  Wiecie co? Miejmy to już za sobą.  Więc się zgodziłem. Już wiedziałem, jak to będzie. Pewnie będą mieli przygotowaną całą prezentację w PowerPoincie. Ale tym razem miałem swój własny sekret. Miałem zamiar wyjawić, że już kupiłem dom. I nie zamierzałem tego owijać w bawełnę.

Dotarłem do rodziców w zeszłą sobotę dokładnie o 18:00, mentalnie przygotowany na wszystko, co mnie czekało. W chwili, gdy wszedłem, ogarnął mnie znajomy chaos. Dzieciaki krzyczały, goniąc się po meblach w salonie. Josh siedział na kanapie, wpatrzony w mecz sportowy w telewizji – stały element programu. Mama krzątała się w kuchni. Spojrzała na mnie i powiedziała: „O, dobrze. Tym razem jesteś punktualny”. Świetnie zaczęliśmy.

Usiedliśmy do kolacji i rozmowa zaczęła się od zwykłej pogawędki. Tata narzekał na ceny benzyny, Josh narzekał na coś w pracy, a Anna wygłosiła znany monolog o tym, jak trudno jest utrzymać trójkę dzieci. „Noah ciągle budzi się w środku nocy” – westchnęła, nakładając sobie na talerz górę puree ziemniaczanego. „Jest nam po prostu tak ciasno w tym mieszkaniu. Czuję, że tracę rozum”. Wiedziałam dokładnie, do czego to zmierza, ale udawałam, kiwając ze współczuciem głową i skupiając się na lasagne.

Wtedy moja mama odchrząknęła w charakterystyczny dla siebie sposób, zanim wygłosi doniosłe oświadczenie. „Kate” – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się szeroki, wyćwiczony uśmiech. „Rozmawialiśmy i chyba znaleźliśmy dla ciebie idealny dom!”

Prawie się udławiłem wodą. Oczywiście, mieli plan. „Och?” – zapytałem, starając się zachować jak najbardziej neutralny ton.

„Tak!” – wtrąciła Anna, a jej oczy błyszczały. „To piękne miejsce, a to tylko kilka przecznic od nas. Ma pięć sypialni, ogromny ogród dla dzieci, a nawet apartament gościnny!”