Po pogrzebie taty rodzina wyrzuciła moje rzeczy na trawnik, wymieniła zamki i zaśmiała się szyderczo: „Ten dom teraz należy do nas – wynoś się!”. Milczałem. Ale kiedy odezwał się notariusz, ich twarze zbladły: dom nie był w testamencie… bo już należał do…

Nazywam się Sheila. Mam 32 lata i jestem dyrektorem finansowym w całkiem sporej firmie. Ciężko pracowałam, żeby tu dotrzeć, bo dziesięć lat temu moja rodzina wyrzuciła mnie na ulicę.

Kiedy miałam sześć lat, mama odeszła. Uciekła z jakimś facetem, zostawiając list, że „nie może już być rodziną”. Więc przez trzy lata byliśmy tylko ja i tata. Starał się jak mógł i mieliśmy dobry plan dnia.

Potem, kiedy miałam dziewięć lat, wróciła, płacząc i błagając, z małą dziewczynką u boku. Test DNA potwierdził, że dziecko, moja siostra Emma, ​​jest tatą. Wybaczył mojej matce, ponownie się pobrali i pomyślałam, że może wszystko wróci do normy.

Ojej, jak bardzo się myliłem.

Od momentu, gdy mama wróciła, stałem się duchem we własnym domu. Cała jej uwaga, cała uwaga taty, skupiła się na Emmie. Byłem wykluczony ze wszystkiego. Kiedy ukończyłem szkołę jako prymus, pojawili się, ale wyszli wcześniej, bo Emma miała mecz piłki nożnej.

Dzień, w którym dostałem pełne stypendium na studia w całym stanie, był najlepszym dniem w moim życiu. Po ukończeniu studiów wróciłem do domu, licząc na to, że zostanę tam kilka miesięcy, szukając pracy.

„Możesz zostać dwa tygodnie” – powiedział tata. „Emma ma teraz 16 lat. Potrzebuje prywatności”.

„Jesteś już dorosła, Sheilo” – dodała mama. „Czas stanąć na własnych nogach”.

Przenocowałem u znajomego, znalazłem pracę i od podstaw zbudowałem karierę. Miałem ich dość.

Dziesięć lat później mój asystent zapukał do drzwi mojego biura. „Sheila, ktoś tu jest i chce się z tobą widzieć. Mówi, że to twój ojciec”.

Zjechałem windą na dół i tam był. Ale wyglądał okropnie, jakby postarzał się o piętnaście lat. Był chudy, blady i kruchy.

„Mam raka” – powiedział w końcu, kiedy siedzieliśmy w kawiarni. „Trzustki. Lekarze mówią, że zostało mi może dwa, trzy lata”.

Mimo wszystko, wciąż był moim tatą. „Przepraszam” – powiedziałem i mówiłem szczerze. „Czy mogę coś zrobić?”

Wziął głęboki oddech. „Dom. Zalegam ze spłatą kredytu hipotecznego. Bank grozi zajęciem nieruchomości. Chcę, żebyś go ode mnie odkupił. Spłać mój dług, a będzie twój. W ten sposób przynajmniej zostanie w rodzinie, a twoja mama i Emma nie stracą domu”.

Wpatrywałem się w niego. Mężczyzna, który mnie wyrzucił, teraz prosił mnie o uratowanie domu. W pierwszym odruchu miałem ochotę roześmiać mu się w twarz. Ale potem się zastanowiłem. Szukałem domu i to była mądra inwestycja. Wartość nieruchomości gwałtownie wzrosła.

„Dobrze” – powiedziałem. „Zrobię to”.

Dwa miesiące później było to już oficjalne. Dom, w którym dorastałem, zostałem właścicielem. Mama i Emma nigdy się o tym nie dowiedziały.