Po pogrzebie taty wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom jest nasz!”. Milczałem, dopóki notariusz nie oznajmił, że dom już należy do mnie.

Dwa miesiące później papierkowa robota była załatwiona. Byłam właścicielką domu, w którym dorastałam. Mama i Emma nie miały o tym pojęcia.
Kilka miesięcy później tata zaprosił mnie na kolację. Była tak napięta, jak przewidywałam. Tata wydawał się odprężony, mama była chłodna, a Emma przez cały posiłek chwaliła się swoją podróżą po Europie, nowym Mercedesem i designerską torbą, która pewnie kosztowała tysiące – wszystko to sfinansowane z pieniędzy, które dałam tacie. Po prostu się uśmiechnęłam i jadłam.

Minęło sześć miesięcy. Stan taty się pogorszył. Zaczęłam wpadać codziennie po pracy, bo mama i Emma nie chciały cierpieć z powodu „bałaganu”. W końcu, na jego prośbę, wróciłam do swojego dawnego pokoju.

Trzy miesiące później tata zmarł. Trzymałam go za rękę, gdy wydawał ostatnie tchnienie. Mama i Emma były na zakupach strojów pogrzebowych.

Następnego dnia po pogrzebie wróciłam z cmentarza i zastałam wszystkie moje rzeczy upchnięte w workach na śmieci na trawniku. Zamki zostały zmienione.

„Wynoś się, Sheilo!” krzyknęła mama z wnętrza. „Ten dom jest nasz. Już tu nie mieszkasz”.

Nie sprzeciwiłam się. Załadowałam samochód i odjechałam, wiedząc, co mnie czeka.

Dwa dni później, w kancelarii prawnej, mama, Emma i Tyler, chłopak Emmy, z którym mieszkała, uśmiechali się, jakby już wygrali.

Prawnik przeczytał: mojej żonie połowę pieniędzy z banku. Emmie resztę i cały dobytek w domu. Do Sheili, moja kolekcja książek.

Emma krzyknęła. „A dom?”

Prawnik zmarszczył brwi. „Nie ma go w testamencie”.

„Co?!” warknęła mama. „On był jego właścicielem!”

„Nie według dokumentów” – odpowiedział prawnik. „Nieruchomość została sprzedana ponad rok temu”.

W pokoju zapadła oszołomiona cisza.

„To niemożliwe!” – powiedziała mama.

Powoli wstałam. „Nie ma mowy. Kupiłam ten dom ponad rok temu”.

Twarz Emmy zbladła. „CO TY?”

Wyciągnęłam akt własności. „Tata potrzebował pieniędzy. Pomogłam mu. Legalnie, w formie papierowej, wszystko jak należy”.

„Kłamiesz!” – krzyknęła Emma.

Prawnik przyjrzał się dokumentowi. „Wygląda na ważny”.

Mama wyrwała mu go, a jej głos drżał. „Oszustwo! Oszukałaś go!”

„Nikt nie został oszukany” – powiedziałam chłodno. „Prosił o pomoc. Pomogłam. Koniec historii.”

„Wiedziałaś!” Emma wytknęła mi palec. „Wiedziałaś, że myśleliśmy, że to odziedziczymy!”

„Zakładałaś”, odpowiedziałam chłodno. „A skoro już o zakładaniu mowa – masz dwa tygodnie na wyprowadzkę”.

„Dwa tygodnie?!” skomentowała mama. „To niemożliwe!”

„Powinieneś był o tym pomyśleć, zanim wyrzuciłeś moje rzeczy na trawnik”, powiedziałam, wychodząc.

Przez następny tydzień mój telefon dzwonił bez przerwy. Mama szlochała, Emma groziła. Zignorowałam ich wszystkich.

Dwa tygodnie później pojechałam tam. Na podjeździe stała ciężarówka do przeprowadzek. W środku mieszkanie było ogołocone – zniknęły meble, sprzęt AGD, nawet deski sedesowe. Zostały tylko książki taty.

Emma spiorunowała mnie wzrokiem, a po jej policzkach płynęły łzy.

„To twoja wina! Przez ciebie utknęliśmy w obskurnym mieszkaniu!”

„Nie”, odpowiedziałam spokojnie. „Jesteś tam, bo roztrwoniłeś swój spadek na luksusy zamiast być odpowiedzialnym”. Wyszli bez słowa.

Stałem w pustym domu i się uśmiechałem.
Miesiące później wiadomość do mnie dotarła. Mama wróciła.Musiała pracować na pełen etat. Emma sprzedała samochód i podjęła pracę w handlu detalicznym. Tyler odszedł, gdy tylko zdał sobie sprawę, że nie jest bogata.