Po pogrzebie żony nie powiedziałem synowi o drugim domu, który mi zostawiła. Cieszę się, że milczałem…

„Martwisz się o mnie, Marku? Czy o sprzedaż?”

„Martwię się o to, co jest praktyczne. Moglibyśmy dobrze wykorzystać pieniądze ze sprzedaży. Czesne Emily. Laura i ja…”

Przestałem słuchać. Widziałem go siedzącego przy stole w jadalni, z otwartym laptopem, a liczby migały w kolumnach z napisem: „  Wyprzedaż Domu Taty” .  Dochód.  Podział.

Uczyłem go arytmetyki przy kuchennym blacie, kiedy miał osiem lat. Pokazałem mu, jak wydać resztę na loda. Teraz on liczył  moje życie.

„Planowałeś to” – powiedziałem.

„To się nazywa odpowiedzialność. Nie możemy siedzieć bezczynnie, dopóki coś ci się nie stanie.”

Dopóki coś ci się nie przydarzy.

Słowa spadły na mnie jak kurz na trumnę. Rozłączyłem się, zanim zdążył mnie streścić w punktach.

W domu zapadła cisza, ale nie cisza żałobna. To była cisza przed kolejnym ciosem.

Wylałam nietkniętą kawę do zlewu. Zapach rozmarynu przylgnął do moich dłoni, tych samych gałązek, które Helen dawała mi w niedziele, niczym trofea.  Świeże prosto ze źródła,  mawiała. Kiedyś myślałam, że chodzi jej o roślinę. Teraz wiedziałam, że chodzi jej o siebie.

Telefon zadzwonił ponownie.

Laura.

„Tato” – zaczęła zbyt pogodnym tonem, jak ludzie, którzy maskują żądanie życzliwością. „Mark i ja jesteśmy na tej samej stronie. Myślimy…”

„Uważasz, że powinnam sprzedać dom?” – wtrąciłam.

„To najlepsze rozwiązanie. Mogłabyś się do nas wprowadzić. Mamy wykończoną piwnicę, łazienkę. Mark mówi, że moglibyśmy dobudować aneks kuchenny. Twoje własne wejście, twoja własna przestrzeń. Idealnie.”

Idealnie. Słowo za duże jak na cztery ściany pod ich jadalnią.

„A pieniądze?”

„No cóż, po tym, jak wykonawca zajmie się piwnicą, mógłbyś odłożyć trochę pieniędzy. Pomóc w opłaceniu czesnego Emily. Może pomóc Markowi w jego nowym mieszkaniu. To rodzina, tato. Win-win.”

Prawie słyszałam rytm Marka w jej słowach. Scenariusz był już przećwiczony.

„Kiedy ostatnio dzwoniłeś w innej sprawie niż pieniądze?” – zapytałem.

„To niesprawiedliwe” – zaprotestowała. „Byłam zajęta. Emily jest na trzecim roku. Praca była…”

„Dwa miesiące” – powiedziałem. „Minęły dwa miesiące, odkąd dzwoniłeś po cokolwiek innego”.

Cisza, krucha jak szkło.

Potem warknęła: „Wysyłasz Emily pieniądze co miesiąc?”

„Tak. Pięćset. Co miesiąc. Przez dwa lata.”

Kolejna pauza. „Ona nie musi tego wiedzieć”.

Oczywiście, że nie. Bo gdyby Emily się dowiedziała, mogłaby zakwestionować historię, którą wmówili jej rodzice o kruchym starcu, który nie potrafił sobie poradzić z życiem.

„Muszę iść” – powiedziałem. I tym razem się rozłączyłem.

Późne poranne słońce padało ukośnie na stół konsolowy, kurz iskrzył niczym oskarżenie. Okulary do czytania Helen wciąż leżały złożone na książce w miękkiej oprawie, której nigdy nie skończy. Sięgnąłem po nie i zamarłem.

Zamiast tego poszedłem do jej gabinetu. Zapach olejku cytrynowego i delikatnych perfum unosił się na zasłonach, subtelny, ale niezaprzeczalny. Jej biurko było dokładnie takie, jak je zostawiła, a długopis leżał na żółtym notesie, jakby miała wrócić i dokończyć zdanie.

Otworzyłem dolną szufladę. Deklaracje podatkowe. Instrukcje obsługi sprzętu AGD. Stare kartki urodzinowe. Ruiny życia budowanego przez dekady.

A pod tym wszystkim znajdował się bladoniebieski folder.

Był cięższy, niż wyglądał, jakby jego ciężarem nie był papier, a sekrety. Do przodu przyklejona była karteczka samoprzylepna, napisana schludnymi, drukowanymi literami Helen:

Jeśli to czytasz, musisz wiedzieć, co jest w środku.

Usiadłem na jej krześle. Skóra, wytarta do gładkości tam, gdzie opierały się jej łokcie, westchnęła pode mną. Po raz pierwszy od tygodni moje ramiona się rozluźniły.

Otworzyłem folder.

Sprawozdania finansowe. Konta bankowe, których nigdy wcześniej nie widziałem. Jedno w małej kasie oszczędnościowo-kredytowej dwa hrabstwa stąd. Drugie w banku internetowym. Skromne salda – osiem tysięcy tu, dwanaście tysięcy tam – ale wystarczająco duże, żebym się zastanowił.

A pod nimi: dokumenty dotyczące nieruchomości.