Po porodzie moje hormony się zmieniły. Mój mąż ciągle powtarzał, że śmierdzę: „Pachniesz kwaśno. Idź spać na kanapie w salonie”.

Wszyscy się śmiali. Serce mi pękło, ale dla dobra syna stłumiłam ból.

Późno w nocy przyszedł Raghav i powiedział:

„Spójrz na siebie – jesteś gruba, cuchniesz. Poślubienie cię było najgorszą decyzją w moim życiu!”.

Załamałam się, gdy przypomniałam sobie radę matki: „Nie walcz słowami. Niech twoje czyny mówią same za siebie”.

Następnego ranka otworzyłam szufladę, w której trzymałam listy, które Raghav pisał podczas naszego zalotów, pełne obietnic w rodzaju: „Bez względu na wszystko, będę cię kochać i chronić”.

Skopiowałam je, oprawiłam w mały notesik i napisałam własny list, opisując swoją podróż: ból pleców, obrzęk, rozstępy, każdy skurcz w AIIMS, każdą wylaną łzę i upokorzenie związane z wygnaniem na kanapę z powodu zapachu, którego nie mogłam kontrolować.

Obok położyłam pendrive z klipsem, który potajemnie nagrałam podczas porodu: mnie zwijającą się z bólu, wołającą jego imię, modlącą się o jego bezpieczeństwo. Na końcu dopisałam jeden wers:

„To ta sama «śmierdząca» kobieta, którą kiedyś przysięgałaś, że pokochasz”.

Tego wieczoru Raghav wrócił do domu. Otworzył listy i włączył klip w telewizorze. Stałam w milczeniu w kącie. Jego ramiona drżały, a wkrótce ukrył twarz w dłoniach, szlochając. Po długiej ciszy uklęknął przede mną:

„Tanvi, myliłem się. Nie zdawałem sobie sprawy, przez co przeszłaś. Byłem okropnym mężem”.

Nie wybaczyłam od razu.

„Myślisz, że chciałam tego ciała? Nosiłam twoje dziecko. Zawstydziłaś mnie przed innymi. Jeśli nie potrafisz się zmienić, odejdę – bo zasługuję na szacunek”.

Raghav kurczowo trzymał się siebie i przepraszał raz po raz. Jednak rana pozostała we mnie.

W tym momencie moja matka wyjawiła coś, co ukrywała: zabrała mnie na badanie endokrynologiczne do AIIMS. Diagnoza: poporodowe zapalenie tarczycy. Rzadkie, ale uleczalne. Zaczęła już przepisywać leki i monitorować mnie. W ciągu kilku tygodni mój zapach zniknął, a energia wróciła.

Raghav, zszokowany, próbował to naprawić. Zaproponował terapię dla par w Saket, zaproponował opiekę nad dziećmi w weekendy, a nawet powiedział, że będzie spał w salonie, żebym mogła odpocząć. Uczestniczył w programie dla „noworodków” w organizacji pozarządowej w Gurugram. Ustaliłam trzy zasady:

Zakaz zawstydzania ciała, ani w domu, ani publicznie.
Dzielcie się sprawiedliwie opieką nad dziećmi i obowiązkami domowymi: wywieście harmonogram na lodówce.
Szanujcie leczenie. Nie obwiniajcie mnie za lenistwo i nie ignorujcie słów lekarza.
On ste

Zgodził się i nawet podpisał nasze „zasady domowe”. Dałam mu czas, nie składając żadnych obietnic.

Miesiąc później znów poczułam się sobą. Tarczyca się ustabilizowała, waga spadła, skóra się oczyściła, a zapach zniknął. Raghav po cichu przejął zakupy spożywcze, nauczył Vihaana, jak się myć, i nastawił budzik na noc, żeby mi pomógł. Pewnego dnia znalazłam na stole kopertę – jego stare słowa wydrukowane obok nowej przysięgi:

„Będę kochać i chronić – nie obietnicami, ale czynami”.

Nie zależało mi już na różach ani pochlebstwach. Potrzebowałam szacunku. I tym razem go dostrzegłam – w kuchni, w praniu, w butelce dla dziecka i na sesjach terapeutycznych, na które razem chodziliśmy.

W końcu zrozumiałam: zmiany poporodowe są realne. Kwaśny zapach to nie brud, ale znak, że ciało potrzebuje uzdrowienia. Dobry mąż to nie ktoś, kto schlebia, ale ktoś, kto przyznaje się do swoich błędów i uczy się na nowo, jak być partnerem.

A moja reakcja nie polegała na krzyku, ale na potwierdzeniu jego wcześniejszych słów rzeczywistością mojego poświęcenia. Zmusiło go to do zmierzenia się z samym sobą i przypomniało całej mojej rodzinie, jak wielka godność należy się matce.