Po przeniesieniu tytułu własności domu na syna, ojciec został natychmiast eksmitowany. Nie wiedział, że ma przy sobie 10 miliardów dolarów…

Kilka dni później wynajął maleńki, wilgotny pokój na skraju miasta, zaledwie o długości zasięgu. Stałem się jednak dla niego azylem. Codziennie jeździł rowerem na targach po zakupach spożywczych, a czasami zatrzymywał się w kawiarni, przez przestrzeganie życia.

O dziwo, nigdy nie tknął tej tajemnej fortuny. Żył prosto, jak zawsze. Dla obcych można się biednym, opuszczonym starcem. Ale w głębi duszy skrywał tajemnicę, o której nikt nie wiedział.

Wieloma bezsennymi nocami zastanawiał się:

„Gdyby Dawid wiedział, że nadal mam pieniądze, czy traktowałby mnie inaczej? A może po prostu traktowałby mnie jak portfel?”

Nie przeklinał życia i nie osądzał też syna pochopnie. Można to zmienić, podobnie jak serca. Ale kurczowo trzymał się wiary, że prawda w końcu wyjdzie na szczękę, ujawniając, kto naprawdę kocha, a kto chce iść za ciężarówkę.

Pewnego dnia poznał przyjaciela, pana Allena, był kolegę z pracy. Po wysłuchaniu historii, Allen pokręcił głową, jednocześnie zły i smutny:
„Mądrze zrobiłeś, ukrywając te pieniądze. Nie mów mu. Kiedy nadejdzie właściwy czas, wykorzystaj je, by żyć w pokoju. Nie pozwól sobie wytrzymać”.

Pan Thomas pojawił się na blado i gorzko, choć w jego oczach błysnął błysk determinacji. Być może zaczyna się zdawać sobie sprawę, że na starość trzeba, komu się ufa, nawet jeśli jest dzieciom.
Z biegiem czasu wieści o jego trudnej sytuacji, która pojawiła się w okolicy. Inni mu współczuli, inni z nim kpili:

„Był głupcem, oddał wszystko synowi”.

„Starzy ludzie zbyt łatwo ufają – zdrada zawsze pozostawia blizny”.

W następstwie David i jego żona zmagają się z kryzysem w domu. Ich interesy upadały, długi rosły, a bank deptał im po piętach. Dom, który dotyczy twojej tarczy, teraz został zajęty. Dawid zaczął rozpaczliwie działać o ojcu – nie z miłości, ale z podejrzenia, że ​​może mieć ukryty dostęp.

Któregoś dnia po południu Dawid pojawił się w małym wynajętym pokoju. Zapukał, a jego głos drżał z żalu:
„Tato, myliłem się. Przepraszam. Proszę, wróć do domu. Dom nie jest taki sam bez ciebie”.

Pan Thomas w milczeniu dowiedział się o synowi, jego był nieodgadniony. Zamiast tego, nalał sobie herbatę i postawił ją na ukradł. W ciszy, ciasnego pokoju, który przypomina zegary, które przypominały o rozłamie między nimi.

W starej drewnianej szafce obok leżała nietknięta książeczka oszczędnościowa, warta, suma milionów dolarów. Niezważony…

Wydał na grosz iz nikim o tym nie rozmawiał.

Czy utrzymywae iść teraz, przez syna, czy zatrzymać się, przez dziesięć spokojnych przeżyć ostatniego lata życia?

Nawet na nie wypłacona jeszcze odpowiedź. Pewne było tylko, że ojciec i syn znalazł się na rozdrożu, rozdarci między miłością a chciwością.

Historia kończy się obrazem pana Thomasa siedzącego w milczeniu, z jedną ręką opartą na filiżance, a jego oczy wpatrywały się w zaparowane okno, jakby szukać odpowiedzi na szarym niebie.