Po raz pierwszy zobaczyła swojego tatę… i cały jej świat się zmienił…

Szesnastoletnia Anna Miller zawsze uważała, że ​​jej ojciec, David Miller , był najżyczliwszym człowiekiem w cichym podmiejskim miasteczku Springfield w stanie Illinois . Jej matka zmarła, gdy była bardzo mała, więc zawsze byli tylko we dwoje. David podejmował się najróżniejszych prac – na budowie, przy załadunku towarów w magazynie, a czasem na nocnych zmianach w centrum dostaw. Rzadko mówił o sobie, ale zawsze dbał o to, by Anna miała to, czego potrzebowała: przybory szkolne, ciepłe posiłki, a nawet czas na rozmowy o swoich marzeniach.

Dawid miał jednak jeden nietypowy zwyczaj: nigdy nie pozwalał Annie oglądać się za siebie . Zawsze przebierał się za zamkniętymi drzwiami, nigdy nie pływał, a nawet latem nosił koszule, które całkowicie go zakrywały. Anna to zauważyła, ale ufała ojcu i nigdy nie naciskała.

Pewnego popołudnia w szkole uczniowie zebrali się wokół ekranu telefonu. W wiadomościach pojawił się komunikat : „Policja poszukuje niebezpiecznego podejrzanego o napad. Uzbrojony i zbiegły”. Portret podejrzanego przedstawiał mężczyznę z dużymi, wyraźnymi bliznami na plecach , opisanymi jako długie, ostre linie przypominające rzęsy. Nagroda pieniężna była wysoka, a spekulacje szybko się rozprzestrzeniały. Uczniowie szeptali teorie i wyolbrzymiali zagrożenie. Niektórzy żartowali, inni byli przerażeni.

Anna zamarła.

Blizny na szkicu wyglądały dziwnie znajomo – jak kształt i kierunek tego, co dostrzegła kiedyś, gdy koszula ojca zsunęła się, gdy schylał się, żeby coś podnieść, lata temu. Wtedy myślała, że ​​to wypadek albo uraz. Teraz, widząc wiadomości, serce zaczęło jej walić.

Tego wieczoru Anna wróciła do domu wcześnie. David był w swoim pokoju, zmieniając przepoconą koszulę po długiej zmianie. Drzwi nie były do ​​końca zamknięte. Anna lekko je uchyliła – tylko po to, żeby zapytać, czy chce kolację.

I ona to zobaczyła.

Jego plecy pokryte były głębokimi, poważnymi bliznami , takimi samymi przerażającymi wzorami, jakie pokazywano w wiadomościach.

recommended by

Brainberries
دليل النجاة من هجوم الأناكوندا: ما يجب عليك فعله
إعرف أكثر
Dawid szybko ściągnął koszulę i odwrócił się zaskoczony. Jego wyraz twarzy nie wyrażał gniewu, lecz strach. Strach przed utratą czegoś. Strach przed tym, że ktoś go zauważy.

Głos Anny drżał, ale nie wydobyła z siebie ani jednego słowa.

Dawid wziął głęboki oddech i wyszeptał: „Anno… mogę to wyjaśnić”.

Zanim jednak zdążył powiedzieć cokolwiek więcej, za oknem ich osiedla rozległ się dźwięk syren policyjnych.

Serce Anny stanęło.

Syreny policyjne nie były skierowane do Davida. Przemknęły obok ich ulicy i zniknęły w oddali. Ale dźwięk pozostawił dom pogrążony w głębokiej ciszy.

David usiadł przy kuchennym stole, jego ręce lekko drżały. Anna siedziała naprzeciwko niego, z zaczerwienionymi oczami, a w głowie wirowało jej zagubienie, strach i poczucie winy. Chciała mu zaufać – ale w głowie wciąż odtwarzały się obrazy z wiadomości.

„Tato… dlaczego masz te blizny?” – Anna zapytała w końcu cichym, ostrożnym głosem.