Po trzęsieniu ziemi poprosiłam rodziców, żeby mogli zamieszkać z moją pięcioletnią córką. Powiedzieli: „Tylko bez dziecka. Nie ma dla niej miejsca”. Dzieci mojej siostry miały swój pokój plus pokój zabaw. Nie płakałam. Powiedziałam tylko: „Zanotowałam”. Trzy dni później żałowali wszystkiego…

Mama westchnęła. „Kochanie, to nie takie proste”.

„Nie dla dzieci Brittany” – powiedziałem. „Oni tu mieszkają”.

„No tak. Oni tu mieszkają.” Tłumaczenie: Nie mieszkasz .

Pojawiła się Brittany. Idealna fryzura. Telefon w dłoni. „Hej, Mara. Szalone trzęsienie ziemi, co? Cieszę się, że nic ci nie jest, ale nie mamy już łóżek”.

Twarz Ruby poczerwieniała. Jej dłoń zacisnęła się na moim płaszczu.

Mama skrzyżowała ramiona. „Możesz zostać. Damy radę przez kilka nocy, ale może Ruby mogłaby zostać gdzie indziej. To po prostu za duży chaos dla malucha”. Przez chwilę myślałam, że się przesłyszałam: bez dziecka … Mama skinęła głową, jakby proponowała rozsądne rozwiązanie. „Tylko do czasu, aż wszystko się uspokoi”.

Głos Ruby się załamał. „Będzie dobrze, babciu”.

Mama uśmiechnęła się do niej tak, jak ludzie uśmiechają się do bezdomnych kociąt. „Nie chodzi o grzeczność, kochanie. Po prostu jest pełny dom”. Z tylnego pokoju dobiegł śmiech i odgłosy gry wideo.

Zaśmiałem się krótko. „Jasne. Nie chciałbym przeszkadzać Shane’owi w jego „biurze”.

„To miejsce pracy!” krzyknął.

„Jasne” – powiedziałem. „Bardzo profesjonalnie”.

Ruby zaczęła płakać, cicho, jakby żałowała, że ​​istnieje.

„Mamo” – powiedziałem – „Myślisz, że ją zostawiam? Mówiłaś, że możemy przyjść”.

Jej uprzejmy uśmiech nie drgnął. „Mara, proszę, nie utrudniaj tego”.

„Trudniejsze niż co? Powiedzieć wnuczce, że się nie nadaje?”

„Nie dramatyzuj.”

To mnie prawie rozbawiło. Zapięłam płaszcz Ruby. „Chodź, kochanie”.

„Dokąd idziemy?”

„Gdzieś, gdzie jest przestrzeń”. Nie trzasnęłam drzwiami, po prostu wyszłam, a ich śmiech przedostał się przez ściany.

Motel był pięć przecznic dalej. Neon, trzydzieści dolców za noc. W pokoju pachniało wybielaczem i porażką. Ruby zwinęła się w kłębek na jednym łóżku i zasnęła, zanim jeszcze zdjęła buty. Ja siedziałem na drugim, wpatrując się w pęknięcie w suficie, które dzieliło pokój na dwie części. Pasujące. To teraz my. Czysty rozłam.

Około 3:00 nad ranem Ruby mruknęła: „Czy niedługo wracamy do domu?”

„Wkrótce” – powiedziałem. Nie spałem, słuchając ciężarówek na autostradzie. Każdy łoskot przypominał mi, kto już przestał się trząść. Ona płakała. Ja nie. Powiedziałem tylko: „Zanotowano”. Trzy dni później żałowali wszystkiego.

Kiedyś myślałam, że dorastałam w zwyczajnej rodzinie: trawnik, pies, pasujące swetry na Boże Narodzenie, cała amerykańska reklama. Ale jeśli kiedykolwiek byłeś tym „dodatkowym” dzieckiem w swoim domu, wiesz, co mam na myśli, kiedy mówię, że zawsze jest ktoś, kto cię lubi, i nigdy nie jesteś nim ty.

Dla nas faworytką była Brittany, dwa lata starsza, wyższa, głośniejsza, o jaśniejszym blondzie – taka, która mogłaby rozbić lampę i dostać pochwałę za swoją „kreatywną energię”. Kiedyś dostałem szlaban za to, że oddychałem zbyt blisko jej projektu naukowego. Mama powiedziała, że ​​jesteśmy „innymi typami”. Tata powiedział, że Brittany jest „osobą sukcesu”. Najwyraźniej ja byłem „tym drugim typem”.

Wcześnie nauczyłam się być mała. Mój pokój był technicznie przerobiony na pralnię. „Moją, bo nie potrzebowałam tyle miejsca”. Trofea Brittany stały w korytarzu. Jej przyjaciółki przechodziły przez mój pokój, żeby dostać się na podwórko. Zaczęłam spać ze słuchawkami na uszach, żeby udawać, że mam prywatność.