Po tym, jak moje mieszkanie się zawaliło, poszłam do córki, żeby poprosić, żeby mogła u mnie zostać na chwilę, ale jej mąż tylko uchylil drzwi i powiedział, że dom jest już pełen i nie mogą przyjąć nikogo więcej. W rezultacie zadzwoniłam do syna mojego byłego pracodawcy — chłopaka, którego wychowywałam jak własne dziecko, a teraz odnoszącego sukcesy chirurga, który przyjechał czarnym SUV-em i całkowicie odwrócił sytuację.

Budynek zatrząsł się o 3:00 nad ranem. To nie było trzęsienie ziemi. To był dźwięk betonu pękającego jak stare kości. Obudziłem się z kurzem w ustach, a sufit pękł mi nad głową. W wieku 65 lat widziałem wiele, ale nigdy nie wyobrażałem sobie, że mój dom stanie się śmiertelną pułapką.

Strażacy przybyli krzycząc: „Ewakuować! Ewakuować się natychmiast!”

Zbiegłam po schodach boso, zabierając tylko torebkę i zdjęcie córki, kiedy była mała. Na zewnątrz, w świetle czerwonych radiowozów, inspektor zatarasował wejście żółtą taśmą. Budynek skazany na rozbiórkę, grozi mu całkowite zawalenie.

32 lata życia w tym mieszkaniu. 32 lata wspomnień pogrzebanych pod gruzami. A ja siedziałem na ulicy, mając na sobie tylko ubranie.

Zadzwoniłem do Beth, mojej jedynej córki, mojej krwi, kobiety, której oddałem wszystko, nawet gdy nie miałem nic do zaoferowania. Telefon zadzwonił pięć razy, zanim odebrała zirytowanym głosem.

„Mamo, jest 4:00 rano.”

Wyjaśniłem jej wszystko. Zawalenie, ewakuację, strażaków, inspektora. Powiedziałem jej, że muszę u niej zostać tylko kilka dni, aż coś znajdę.

Zapadła długa cisza, zbyt długa. Potem usłyszałem w tle głos Roberta, mojego zięcia.

„Powiedz jej, że nie. Wiesz, jaka ona jest. Zostanie na zawsze.”

Beth westchnęła.

„Mamo, Robert ma rację. Mamy swoją rutynę. Dzieci mają swoje zajęcia. Nie możemy wszystkiego przerywać dla…”

Nie dokończyła zdania. Nie musiała.

Rozłączyłem się drżącymi rękami.

I tak pojechałem do ich domu. Nie miałem dokąd pójść. Zadzwoniłem dzwonkiem. Robert uchylił drzwi na ułamek sekundy, blokując wejście swoim ciałem. Jego twarz była maską irytacji.

„Mary, rozmawialiśmy o tym przez telefon. To nie jest dobry moment”.

Błagałem go. Powiedziałem, że potrzebuję tylko sofy. Tydzień, cokolwiek.

Pokręcił głową z tym swoim zawsze obecnym wyrazem wyższości.

„Słuchaj, nie będę owijać w bawełnę. Zakłócisz naszą rutynę. Dzieciaki stracą swoją strukturę. I szczerze mówiąc, nie mam miejsca dla pasożyta, który przynosi tylko dramaty i potrzeby”.

Pasożyt.