Podczas badania prenatalnego lekarz, wyraźnie blady, zapytał: „Kto był twoim poprzednim lekarzem?”. Odpowiedziałam: „Mój mąż, bo on też jest położnikiem”. Lekarz natychmiast się zdenerwował i wykrzyknął: „Musimy natychmiast zrobić badania!”.

Siedziałam sama, niepewna, czy powinnam bać się o dziecko, o męża… czy o powód, dla którego lekarz tak zareagował. Wpatrywałam się w obraz USG, próbując dostrzec coś dziwnego, ale nie miałam pojęcia, czego szukam. Poczułam zimny ucisk w gardle. Co takiego mógł zobaczyć, o czym mój mąż nawet nie wspomniał?

Na zewnątrz korytarz tętnił od kroków, głosów i pospiesznych rozkazów. Wszystko przez jedno proste pytanie. Z zamarzniętymi dłońmi i przyspieszonym tętnem uświadomiłam sobie, że ta chwila to początek czegoś o wiele większego – czegoś związanego z moją ciążą i sekretami, których istnienia nigdy wcześniej nie podejrzewałam.

Kiedy lekarz wrócił, nie był sam. Podążyła za nim kobieta wyglądająca na ordynatorkę oddziału, z wyrazem twarzy profesjonalnym, ale jednocześnie obojętnym. Weszli z powagą ludzi przygotowujących się do przekazania przełomowej wiadomości.

„Pani Valdés” – zaczęła – „musimy wyjaśnić kilka szczegółów z pani dokumentacji medycznej. Nie ma się czym martwić – to tylko rutynowa kontrola”.

Ale widziałem, że nie mówiła prawdy. Nic z tego nie było rutyną.

Zdenerwowany lekarz usiadł naprzeciwko mnie, a ona nadal stała. Otworzyła tę samą teczkę, którą on zatrzasnął, i obróciła ją w moją stronę.

„Twoje poprzednie USG sprzed trzech tygodni…” – powiedziała. „Czy zostało zrobione w prywatnej klinice, w której pracuje twój mąż?”

Skinąłem głową.

„Problem w tym, żebyśmy go nie znaleźli” – kontynuowała. „Ten raport – i załączony obraz – nie zgadzają się z tym, co dzisiaj znaleźliśmy”.

Ścisnęło mnie w żołądku.

„Jak… jak to możliwe, że one nie pasują?” – zapytałem.

Starannie złożyła ręce.

„Dzisiejsze badanie USG wskazuje na ciążę w około 22. tygodniu. Poprzedni raport opisywał ciążę w 25. tygodniu. Z medycznego punktu widzenia jest to niemożliwe. Wiek ciążowy nie jest cofany”.

Poczułem, jak tracę oddech.

„Może nastąpiła pomyłka w—”