Podczas kłótni mój mąż krzyknął: „Nie będę już z tobą spał. Obrzydzasz mnie. Nie mogę już na ciebie patrzeć. Pogódź się z tym”. Po prostu skinęłam głową i poradziłam sobie z tym w sposób, którego się nie spodziewał.

Byliśmy nie do zniesienia. Para, której inni prawdopodobnie nienawidzili. Ale byliśmy szczęśliwi w sposób, który wydawał się bezwysiłkowy, jakbyśmy przypadkiem trafili na coś, czego większość ludzi szuka całe życie.

Wybraliśmy się na spontaniczne wycieczki donikąd – w piątkowe popołudnie spakowaliśmy torbę i jechaliśmy, aż mieliśmy ochotę się zatrzymać. Z głośników jego starego sedana leciały okropne playlisty. Piosenki, które udawaliśmy, że nienawidzimy, ale w głębi duszy uwielbialiśmy. On fałszował ballady rockowe z lat 80. Ja wykonywałam dramatyczne wersje popowych piosenek, podczas gdy on śmiał się tak głośno, że musiał się zatrzymać.

Mieliśmy współdzielone żarty, które dla nikogo innego nie miały sensu. Zostawiał mi na biurku karteczki samoprzylepne, rysunki ludzików walczących ze smokami, jeżdżących na dinozaurach albo robiących coś równie absurdalnego, tylko dlatego, że wiedział, że wywoła to uśmiech na mojej twarzy w trakcie frustrującego projektu, gdy klient był nieugięty w kwestii schematów kolorów czy wyboru czcionek.

Był między nami pewien rytm, niewypowiedziany język. Wiedziałam, kiedy potrzebował przestrzeni, a kiedy rozmowy. Wiedział, kiedy byłam zestresowana, zanim zdążyłam się odezwać, zamawiał jedzenie na wynos z mojej ulubionej tajskiej restauracji i ustawiał się w kolejce do filmu, który widzieliśmy już setki razy, bo rozumiał, że czasem wygoda liczy się bardziej niż nowość.

Nie byliśmy idealni. Nikt nie jest. Kłóciliśmy się o głupoty – czyja kolej na zmywanie, czy stać nas na lepsze mieszkanie, dlaczego nigdy nie pamiętał o kupieniu mleka, mimo że pisałam do niego trzy razy. Ale kłótnie wydawały się do ogarnięcia, jak tarcie, które pojawia się, gdy dwoje ludzi uczy się dzielić przestrzeń, życie i wszystko pomiędzy.

Pamiętam naszą trzecią rocznicę. Znalazł tę włoską restaurację schowaną w bocznej uliczce, taką z kraciastymi obrusami i butelkami po winie pokrytymi przez lata woskiem ze świec. Usiedliśmy przy maleńkim stoliku z tyłu, na tyle blisko, że nasze kolana się stykały. Kelner zażartował, że carbonara jest tak dobra, że ​​powinna być nielegalna, a Joseph się roześmiał – tym prawdziwym, szczerym śmiechem, od którego zmarszczył kąciki oczu.

Patrzyłem na niego przez ten stół i pomyślałem: „Rozgryzłem, o co chodzi. Złamałem kod, jak sprawić, by małżeństwo się udało”.

Ta myśl mnie teraz prześladuje. Ta arogancja. Naiwna pewność, że miłość wystarczy, że dobre intencje pomogą nam przetrwać wszystko.

Bo gdzieś między trzecim a czwartym rokiem wszystko zaczęło się zmieniać. Na początku drobne zmiany, takie, o których można przekonać samego siebie, że są normalnymi korektami, naturalnym uspokojeniem, które następuje, gdy kończy się faza miodowego miesiąca i zaczyna się prawdziwe życie.

Joseph przestał mnie dotykać bezceremonialnie. Nie kładł już ręki na moich plecach, gdy przechodził za mną w kuchni. Nie przyciągał mnie do siebie na kanapie podczas oglądania filmów. Nie było już roztargnionych dotknięć – palców muskających moje ramię podczas rozmowy, dłoni szukających mojej, gdy szliśmy ulicą.

Na początku fizyczny dystans wydawał się niewielki. Nieistotny. Powtarzałam sobie, że dopiero się oswajamy, że nie każda chwila musi być wypełniona uczuciem. Tak właśnie wyglądają długotrwałe związki, prawda? Wygodne, łatwe, mniej pilne niż te pierwsze dni, kiedy nie można oderwać od siebie rąk.

Potem przestał pytać o mój dzień. Opowiadałam mu o zdobyciu nowego klienta albo o tym, jak radziłam sobie z kimś, kto ciągle zmieniał zdanie co do każdego elementu projektu, a on kiwał głową, wpatrując się w telefon.

„Jestem w domu. To wspaniale, kochanie.”

Ale on nie słuchał. Widziałam to po tym, jak przesuwał kciuki, jak jego wyraz twarzy się nie zmieniał, jak nigdy nie zadawał pytań dodatkowych.

Przestał też dzielić się historiami z pracy. Kiedyś razem odpoczywaliśmy – on wyżalał się nad nieudanymi klientami albo biurową polityką, ja dzieliłam się swoją perspektywą albo po prostu byłam powierniczką. To się skończyło. Kiedy pytałam, jak minął mu dzień, odpowiadał: „Dobrze” albo: „Po staremu”, i rozmowa w tym momencie znikała.

Cisza między nami stawała się coraz dłuższa i cięższa. Siedzieliśmy w tym samym pokoju i czuliśmy się, jakbyśmy dzielili od siebie kilometry.

W piątym roku zostawał w biurze po godzinach trzy, cztery, a czasem pięć nocy w tygodniu, wracając do domu około dziewiątej zamiast szóstej. Robiłam obiad, nakładałam mu porcję na talerz i zostawiałam w mikrofalówce. Kiedy w końcu przekroczył próg, podgrzewał go i jadł przy kuchennym stole z otwartym laptopem, ledwo czując smak tego, co przygotowywałam przez godzinę.

Wymyślałam wymówki, powtarzałam sobie, że on pracuje na awans, że to tylko chwilowe, że wszystkie małżeństwa przechodzą przez etapy, w których praca jest priorytetem i trzeba to po prostu przetrwać. Wszystkie artykuły, które czytałam w internecie, mówiły to samo: długotrwałe związki wymagają cierpliwości, zrozumienia i przetrwania trudnych okresów.

Więc czekałem. Byłem cierpliwy. Zrozumiałem.

A sprawy pogorszyły się jeszcze bardziej.