Podczas kolacji wigilijnej w idealnym domu moich teściów na przedmieściach Connecticut, mój 7-letni syn rozlał trochę wody, a mój teść złapał go za nadgarstek, wykręcił, aż wszyscy usłyszeliśmy trzask, po czym go uderzył i powiedział: „To za bałagan”, podczas gdy reszta rodziny cicho podawała sobie naczynia — aż moja 10-letnia córka odsunęła krzesło, wstała trzęsąc się i zapytała: „Dziadku, mam im powiedzieć, co robiłeś u nas wczoraj wieczorem?”

Austin Fischer dawno temu przekonał się, że cisza może być głośniejsza niż krzyki. Spędził dwanaście lat jako dziennikarz śledczy, zanim zajął się filmem dokumentalnym. W tym czasie stał się ekspertem w odczytywaniu cichych momentów, pauz między słowami, spojrzeń, których ludzie myśleli, że nikt nie zauważa, sekretów ukrytych na widoku.

Nic jednak nie przygotowało go na ciszę panującą w jego własnym małżeństwie.

„Musimy iść, Austinie”. Laura stała w drzwiach ich sypialni, skrzyżowawszy ramiona w tej obronnej postawie, którą nauczył się rozpoznawać przez ostatnie trzy lata. „Są święta. To moi rodzice”.

Austin oderwał wzrok od laptopa, na którym przeglądał materiał do swojego najnowszego projektu, dokumentu o nadużyciach instytucjonalnych w programach dla młodzieży. Ironia sytuacji nie umknęła jego uwadze.

„Twój ojciec nazwał Mayę pulchną w Święto Dziękczynienia. Nie jadła porządnie przez tydzień”.

„On żartował”. Jednak w głosie Laury brakowało przekonania.

„Ona ma dziesięć lat.”

„Laura, moja mama już dla nas przygotowała miejsce. Jeśli się nie pojawimy, ona…”