Podczas kolacji zaręczynowej moja przyszła teściowa zadrwiła: „Po ślubie musisz rzucić pracę, żeby służyć mężowi. Pensja nauczycielki i matka woźnej nie wystarczą na utrzymanie. Mój syn zarabia, więc on podejmuje decyzje”. Odłożyłam widelec. „Masz rację”. Kiedy dyrektor restauracji skłoniła się przede mną i powiedziała: „Pani Przewodnicząca”, jej wyraz twarzy był bezcenny.

Kryształowe żyrandole w  The Golden Spoon , flagowym lokalu najbardziej prestiżowego konglomeratu gastronomicznego miasta, rzucały ciepłą, zwodniczą poświatę na wieczór. Dla niewtajemniczonych powietrze pachniało rocznikowym Merlotem, wiórkami truflowymi i smażonymi przegrzebkami. Dla mnie jednak pachniało potem, równością i trzydziestoma latami niestrudzonej pracy.

Ja,  Martha , siedziałam cicho na skraju okrągłego stołu VIP, wygładzając tkaninę mojej prostej, niemarkowej bawełnianej sukienki. Moje dłonie, zniszczone i zrogowaciałe od lat pielęgnowania mojego nagradzanego ogrodu różanego – mojej jedynej prawdziwej pociechy poza salą konferencyjną – spoczywały na nieskazitelnie białym obrusie. Dla niewprawnego oka, a może dla świadomie ignoranckiego, wydawałam się kobietą, która prowadziła ciężkie, skromne życie, być może gospodynią domową albo robotnicą, która szorowała podłogi, żeby związać koniec z końcem.

Naprzeciwko mnie siedziała żywa, oddychająca postać „nowego pieniądza” pozbawiona dawnej gracji:  Linda Parker , przyszła teściowa mojej córki. Była odziana w tyle złotej biżuterii, że można by nią zakotwiczyć mały jacht, a jej palce, ozdobione jaskrawymi kamieniami szlachetnymi, niecierpliwie stukały o nóżkę kieliszka do wina niczym szpony niespokojnego jastrzębia.

„Obsługa tutaj szwankuje” – oznajmiła Linda, a jej głos niósł się po wyciszonej jadalni, bez żadnego szacunku dla przyzwoitości. „Brad, naprawdę musisz porozmawiać z obsługą. Minęło pięć minut, odkąd poprosiłam o więcej lodu. To po prostu niedopuszczalne”.

Brad , mój przyszły zięć, nadymał pierś, poprawiając klapy garnituru, który był nieco zbyt błyszczący, by zachować dobry gust. Obecnie pełnił funkcję kierownika  Oddziału 5  tej właśnie sieci – stanowisko średniego szczebla, które nosił jak mundur generała. Nigdy nie spotkał właściciela. Ja wycofałem się z codziennych operacji pięć lat temu, woląc cienie strategii od blasku zarządzania. Dla niego byłam po prostu „urokliwą” matką Emily.

„Nie martw się, mamo” – powiedział Brad z zadowolonym, konspiracyjnym mrugnięciem oka do mojej córki,  Emily . „Jestem menedżerem w tym systemie. Personel szanuje hierarchię. Dopilnuję, żebyśmy byli traktowani tak, jak na to zasługujemy. Wiedzą, kto dzierży klucze”.