Podczas nocnej zmiany spotkałem się z sytuacją, która zmieniła wszystko

Drodzy słuchacze, czy zastanawialiście się kiedyś, gdzie leży granica waszej cierpliwości?

Jako lekarz pogotowia ratunkowego – ktoś, kto żyje na granicy życia i śmierci – zawsze myślałem, że nie ma bólu, którego nie dałbym rady znieść. Ale się myliłem. Moja granica wytrzymałości roztrzaskała się pewnej niezapomnianej nocy.

Pracowałam na nocnej zmianie na oddziale ratunkowym, walcząc o życie pacjenta około północy, gdy przybyły dwie nowe ofiary wypadków drogowych. Ku mojemu zaskoczeniu, to byli mój mąż i moja szwagierka – kobieta, na której naprawdę mi zależało.

Widząc ich, nie płakałam. Nie krzyczałam. Jakimś cudem udało mi się zdobyć na zimny uśmiech, który przeszył mnie na wskroś.

A potem zrobiłem coś, w co moi teściowie nadal nie mogą uwierzyć.

Tej nocy – jak każdej innej nocy dyżuru – powietrze było ciężkie od antyseptyków, krwi i strachu. Rytmiczne pikanie monitorów, pospieszne kroki pielęgniarek i jęki pacjentów zlewały się w chaotyczną symfonię życia i śmierci.

Właśnie skończyłem zszywać skomplikowaną ranę. Zdejmując zakrwawione rękawiczki, miałem zamiar wymknąć się na świeże powietrze.

Zanim jednak zdążyłem dotrzeć do drzwi, na zewnątrz zawyła syrena karetki — pilna, przecinająca wszystko.

„Doktorze Callaway, mamy poważny wypadek drogowy” – powiedziała mi pielęgniarka oddziałowa o imieniu Shandra, a jej głos był napięty. „Dwie ofiary – mężczyzna i kobieta – są w drodze”.

Zmęczenie zniknęło natychmiast.

Ponownie wyprostowałam fartuch, włożyłam nową parę rękawiczek i pobiegłam sprintem do wejścia na SOR. To było nasze pole bitwy. Nie było tu czasu na zmęczenie.

Dwa nosze wjechały niemal jednocześnie.

Na pierwszej leżała kobieta.