Podczas obecności kolacji bożonarodzeniowej dla mojej rodziny jest okno i usłyszałem moją siostrę z podwórką: „Nie mogę pozwolić, że spędzamy Święta z tą przegraną”. Zamknięte okno i dalej udawalo się gospodynię z doskonałym uśmiechem. Trzy dni później…

Kiedy przygotowałam zabezpieczenie zabezpieczające dla mojej rodziny, pojawi się okno w kuchni i usłyszałam głos mojego członka na podwórku.

„Nie mogę pozwolić, że spędzamy Święta z przegraną.”

Moja matka: „Tylko nie płaci za remont domu, siostra. Jestem gotowa przejąć też jej część.”

Zamknięte okno i dalej udawalo się gospodynię z doskonałym uśmiechem.

Trzy dni później sama już nie wyszukałam znajomych Świąt z tą przegraną — bo prawda zaczęła się twardnieć, we mnie jak kamień.

Zamarłam, gdy zamek został zamknięty w oknie wejściowym podczas rejestracji. Wyraźnie usłyszałem głos mojego członka Odessy.

„Mama łatwa, aby zapłacić za remont, a potem ją odmówić. To wstydźć ją rodzinę.”

Nasza matka, Martha, żałoba: „Już nad tym pracujemy, a cały spadek i tak trafi do ciebie.”

Serce mi waliło, gdy kończy się wieszać światełka.

Śmiały się z tego, jaki jestem nieświadoma, tłumacząc rzeczy w stylu: „Udaje, że jest małym wykonawcą” i „Nigdy nie znajdzie męża — umrze sama i samotna”.

Mama chowała ekran telefonu, kiedy weszłam do pokoju, szeptała coś przez telefon i wymieniała z Odessą spojrzenia, które skręcały mi żołądek.

Po trzydziestu czterech latach bycia córką przejął szóstego zmysłu do takich rzeczy.

Kiedy o tym pomyślałem, zdałem sobie sprawę, że poświęciłem cztery lata rodziny tylko dlatego, że była singielką i finansowo niezależna.

Finansowałam rodzinny wyjazd.
Płaciłam za luksusowe mamy i koszty remontu domu.

Nagle wszystko, na co patrzyłam pod światłami, które z uwagi na zawiesinę, oznaczały krzywo i brzydko.

Tego dnia odbywał się poranek, wieszając światła, umieszczając dekoracje i przygotowując ucztę.
Wszystko musiało być idealne, zasłużona na aprobata rodziny.

Marynowałam żeberkę przez trzy dni i piekłam ciastka od podstaw.

Ale ta mała nadzieja, że ​​może — tylko może — w tym roku mnie za przyjąć, pękła natychmiast.

Coś we mnie stwardniało jak beton. W tym miejscu, które jest dostarczane przez czas, które jest wykrywane i wykrywane przez siebie — wszystko, co zostało usunięte z rodziny.

Ale nie krzyczałem i nie konfrontowałem się z nimi. Cicho się wycofało, chwyciło sos żurawinowy, zabrałem trzy oddechy i zaatakowano na twarz najbardziej przekonujący uśmiech w życiu.

**Przyjęcie**