Podczas odczytywania testamentu mojej żony, moje dzieci próbowały doprowadzić do uznania mnie za ubezwłasnowolnionego, żeby móc dostać nasze pieniądze. Grałem rolę zdezorientowanego starca, ale nie miały pojęcia, że ​​„ten staruszek” był byłym oficerem wywiadu wojskowego. Kiedy zgłosili sprzeciw wobec testamentu, po prostu położyłem na stole stary dziennik i powiedziałem: „Zacznijmy od twojego spisku z 17 października”.

Gabinet prawnika był sceną przygotowaną do uroczystej atmosfery. W powietrzu unosił się zapach starej skóry, pasty do podłóg i mdły aromat lilii, które przysłała mi moja córka, Cynthia – gest, który krzyczał o performatywnym żalu. Promienie słońca, sączące się przez ciężkie mahoniowe żaluzje, malowały perski dywan w paski złota i cienia. Siedziałem w fotelu z uszakami, który zdawał się pochłaniać moją wątłą, osiemdziesięciokilkuletnią sylwetkę. Mam na imię Arthur i przez ostatnie sześć miesięcy, odkąd odeszła moja ukochana Eleanor, odgrywałem rolę życia: zniedołężniałego starca.

Moja dłoń, spoczywająca na poręczy krzesła, drżała lekko i uporczywie. Mój wzrok był nieobecny, a postawa zgarbiona. Pozwoliłem, by mój garnitur, jeden z ulubionych strojów Eleanor, luźno wisiał na mojej szczupłej sylwetce. Byłem uosobieniem człowieka pogrążonego we mgle smutku i starości, idealnym rekwizytem do dramatu, który miały wkrótce wyreżyserować moje dzieci.

Po drugiej stronie wypolerowanego stołu Robert i Cynthia siedzieli w towarzystwie swojego prawnika w eleganckim garniturze. Byli obrazem zatroskanych potomków, na ich twarzach malowało się wyćwiczone współczucie. Robert, mój syn, mężczyzna, który odziedziczył mój wzrost, ale nie moją cierpliwość, wzdychał i przeczesywał dłonią idealnie ułożone włosy. Cynthia, zawsze bardziej teatralna z nich dwojga, osuszała suche oko jedwabną chusteczką.

„Musimy być silni dla niego” – usłyszałem szept Cynthii do Roberta, a jej głos brzmiał jak łzawy, pełen hartu ducha. „Mama by tego chciała”.

Wierzyli, że są mistrzami tej gry, poruszając swoimi figurami z przejrzystą przebiegłością.

Pan Davies, wieloletni prawnik Eleanor i mój, odchrząknął. Jego wzrok powędrował w moją stronę, spojrzenie było profesjonalnie neutralne, ale kryło w sobie głęboki, ukryty nurt zrozumienia. Zaczął czytać ostatnią wolę i testament Eleanor. Język prawniczy był gęsty, ale jego sedno było proste, brutalne i dokładnie takie, jak Eleanor i ja to zaprojektowaliśmy.

„…i jako taki” – zakończył Davies, a jego głos lekko odbił się echem w cichym pomieszczeniu – „cały mój majątek, wliczając w to wszystkie nieruchomości, akcje i aktywa płynne, zostanie oddany pod wyłączne zarządzanie i rozporządzanie moim ukochanym mężem, Arthurem Davenportem”.

Chwila oszołomionej ciszy. Zobaczyłem, jak maska ​​smutku Cynthii znika, zastąpiona błyskiem czystej, nieskażonej furii. Robert zacisnął szczękę.

Pochylił się w stronę siostry, a jego szept brzmiał jak jadowity syk, który doskonale słyszałam, nawet przez aparaty słuchowe, których tak naprawdę nie potrzebowałam. „Spójrz na niego. On nawet nie wie, jaki jest dzień. To będzie łatwe”.

Cynthia skinęła głową, odzyskując opanowanie. „Formalność” – wyszeptała. „Musimy go tylko chronić przed nim samym”.

Wpatrywałem się w drobinkę kurzu tańczącą w promieniu słońca, odgrywając swoją rolę. Niech myślą, że to drapieżniki. Pewność siebie drapieżnika to największy sprzymierzeniec trapera.

W chwili, gdy pan Davies złożył dokument, druga strona przystąpiła do działania. Ich prawnik, mężczyzna o nazwisku Peterson o głodnych oczach szakala, wstał.

„Panie Davies” – zaczął głosem przepełnionym fałszywą uległością – „chociaż moi klienci, Robert i Cynthia Davenport, darzą najwyższym szacunkiem życzenia swojej zmarłej matki, musimy formalnie zgłosić zamiar zakwestionowania tego testamentu”.

Davies uniósł brew. „Na jakiej podstawie, panie Peterson?”