Podczas porządkowania biura mojego zmarłego męża znalazłam pendrive z napisem: „Sarah, tylko jeśli umrę”. Podłączyłam go do komputera. Włączył się film: mój mąż płakał i mówił: „Sarah… ja… nie jestem…”. Zabrakło mi tchu. Potem zadzwoniłam do prawnika. Dwadzieścia cztery godziny później miałam dowody – i plan.

Pamięć USB była ukryta w szufladzie biurka Roberta, za zeznaniami podatkowymi za trzy lata, podpisana jego starannym charakterem pisma: „Sarah, tylko jeśli umrę”.

Trzy miesiące po tym, jak samochód mojego męża zderzył się z dębem podczas strasznej burzy w marcu, w końcu przeglądałam zawartość jego domowego biura, gdy moje palce natknęły się na małe urządzenie, które miało roztrzaskać wszystko, co myślałam, że wiem o mężczyźnie, którego kochałam przez dwadzieścia pięć lat.

Siedziałem w jego skórzanym fotelu – tym samym, na którym spędził niezliczone wieczory, sprawdzając prace domowe i opracowując plany lekcji matematyki w szkole średniej – i przez prawie dziesięć minut wpatrywałem się w pendrive, zanim włożyłem go do jego laptopa.

Ekran ożył, ukazując pojedynczy plik wideo datowany na zaledwie dwa tygodnie przed wypadkiem Roberta.

Jeśli oglądasz, zasubskrybuj i daj mi znać w komentarzach, o której godzinie słuchasz.

Kiedy kliknęłam „Odtwórz”, na ekranie pojawiła się twarz mojego męża, ale w niczym nie przypominał pewnego siebie, łagodnego mężczyzny, z którym jadłam śniadanie każdego ranka przez ćwierć wieku. Miał zaczerwienione oczy, bladą i ściągniętą twarz, a ręce trzęsły mu się, gdy ustawiał się przed kamerą.

„Sarah” – zaczął, a jego głos załamał się, gdy wypowiedział moje imię. „Jeśli to oglądasz, to ja już nie żyję i czas, żebyś poznała prawdę o tym, z kim byłaś przez te wszystkie lata w związku małżeńskim”.

Poczułem, jak ściska mi się w piersi, gdy Robert — mój Robert, mężczyzna, który każdego wieczoru pomagał Alexowi w odrabianiu lekcji, który przynosił mi kawę do łóżka w każdą niedzielę rano, który trzymał mnie podczas burz, bo wiedział, że wywołują u mnie niepokój — wziął drżący oddech i kontynuował.

„Nie nazywam się Robert Mitchell” – powiedział. „Nazywam się James Patterson. Dwadzieścia sześć lat temu… odebrałem życie Robertowi Mitchellowi i całej jego rodzinie”.

Te słowa podziałały na mnie jak ciosy fizyczne.

Zatrzymałem film, bo potrzebowałem złapać oddech i przetworzyć to, co właśnie usłyszałem.

Mój mąż nie był Robertem Mitchellem.