Podczas rodzinnej kolacji mój tata powiedział, że jest dumny ze wszystkich swoich dzieci – „oprócz tego przegranego”. Godzinę później odebrałem mu mercedesa i zostawiłem kopertę, która go rozwścieczyła

Podczas rodzinnego obiadu tata zaśmiał się szyderczo: „Jestem dumny ze wszystkich moich dzieci, z wyjątkiem tego, który przegrał”. Wszyscy się roześmiali. Położyłem na stole sekretną kartkę z napisem: „Dla ciebie, tato. Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Ojca”. Potem wyszedłem, odebrałem mu luksusowy samochód, który mu dałem, a chwilę później krzyknął, gdy go otworzył.

Wyobraź sobie, że całe życie desperacko szukasz akceptacji u jedynej osoby, która powinna kochać cię bezwarunkowo, tylko po to, by odkryć, że jej okrutne odrzucenie jest wyryte w twoim DNA. Co by było, gdyby mężczyzna, którego nazywałeś ojcem, karał cię przez dekady nie za to, kim byłeś, ale za to, kim nie byłeś?

Posiadłość rodziny Matthewsów zawsze sprawiała wrażenie mniej domu, a bardziej starannie wyreżyserowanego spektaklu. Promienie słońca wpadały przez okna Grand Bay, połyskiwał polerowany mahoń, śmiech rozbrzmiewał nieco zbyt perfekcyjnie. Ale za fasadą, w wystawnych pokojach często panowała przerażająca cisza – duszące napięcie, z którym nauczyłam się żyć, aż w końcu po prostu nie dałam rady.

Mam na imię Scarlet. Mam 32 lata i pomimo tego, że zrobiłam oszałamiającą karierę w finansach, zawsze czułam się, jakbym walczyła z niewidzialnym wrogiem. Moim ojcem, Arthurem. W tym roku zbliżał się doroczny zjazd rodzinny. Znajomy strach ściskał mi żołądek. Kupiłam mu luksusowy samochód, lśniącego Mercedesa Klasy S, desperacką ofiarę na znak pokoju. Pomyślałam: „Tym razem, może tym razem, będzie inaczej”. Ale głęboko w mojej torebce tkwił dokument, który miał zburzyć każdą iluzję, każde kłamstwo i ujawnić druzgocącą prawdę o tym, dlaczego Arthur Matthews nigdy tak naprawdę mnie nie kochał.

Dla świata zewnętrznego byliśmy uosobieniem sukcesu, godną pozazdroszczenia dynastią. Arthur zbudował swoją firmę deweloperską od skromnych początków do wielomilionowego imperium. Ponad wszystko cenił sukces, status i szacunek, w tym, jak się zdawało, własne dzieci. Moje najwcześniejsze wspomnienia nie wiążą się z jego obecnością na szkolnych przedstawieniach ani pomaganiem w odrabianiu lekcji. Są to jego surowe krytyki. A+ oznaczało, że powinnam była walczyć o A. Drugie miejsce było po prostu pierwszym przegranym. Kwestionował moje wybory, moje pasje, zawsze doszukując się wad.