Podczas rodzinnej kolacji moja siostra przedstawiła swojego nowego chłopaka — i z jakiegoś powodu wszyscy się na mnie gapili. Kiedy zapytał, czym się zajmuję, mama mi przerwała: „Nie wprawiaj nas w zakłopotanie”. Wszyscy się roześmiali. Moja siostra dodała: „Może tym razem skłam, żebyś nie brzmiał tak żałośnie”. Uśmiechałam się tylko… aż zbladli.

Zatrzymałam się przed jadalnią, żeby zebrać myśli. Przez drzwi słyszałam szmer rozmowy – dominujący ton mojego ojca, przerywany kobiecym śmiechem, który musiał należeć do mojej matki i Amandy. Od czasu do czasu dołączał się głębszy, nieznany głos – prawdopodobnie chłopaka.

Wygładziłam koszulę, przeczesałam włosy dłonią i wzięłam głęboki oddech. Przez chwilę rozważałam, czy nie odwrócić się i nie odejść, zanim ktokolwiek mnie zobaczy. Ale jakaś uparta część mnie – może duma, a może po prostu zwykły upór – pchnęła mnie do przodu.

Jesteś Sheldonem Westbrookiem, przypomniałem sobie. Twoja praca ma znaczenie, nawet jeśli jeszcze jej nie dostrzegają.

Z tą myślą jako taką, która mnie uspokoiła, wszedłem do jadalni i zostałem poddany dobrze znanemu przedstawieniu, w którym byłem rozczarowaniem rodziny.

„Tam jest”. Głos mojej matki niósł się po pokoju, nieco za wysoki. „Zaczęliśmy już myśleć, że się zgubiłeś”.

Znajoma jadalnia, z ciemnym wiśniowym stołem i portretami przodków, przypominała scenę wieczornego spektaklu. Kryształowe kieliszki odbijały światło żyrandola, a elegancka porcelana, używana tylko na specjalne okazje, była ułożona z precyzją.

„Ruch uliczny” – mruknęłam, chociaż tak naprawdę siedziałam w samochodzie już od dziesięciu minut, odwlekając nieuniknione.

Mój ojciec ledwo oderwał wzrok od rozmowy, skinąwszy na mnie lekko głową. Amanda jednak wstała, przyciągając do siebie wysokiego, barczystego mężczyznę o idealnych zębach i pewnej postawie.

„Sheldon, to jest Jackson” – powiedziała z niewątpliwą dumą w głosie. „Jackson, mój brat Sheldon”.

Jackson wyciągnął dłoń z pewnym uściskiem kogoś, kto nigdy nie wątpił w swoje miejsce na świecie. Jego zegarek, który, nie mogłem nie zauważyć, był Rolexem wartym więcej niż cały mój sprzęt fotograficzny razem wzięty, lśnił, gdy się uścisnęliśmy.

„Miło cię w końcu poznać” – powiedział z wyrazem szczerego zainteresowania. „Amanda opowiedziała mi o swoim bracie-fotografie”.

Zastanawiałem się, co dokładnie mu powiedziała. Pewnie, że to ja jestem tym rodzinnym przypadkiem charytatywnym. Przestrogą przed zmarnowanym potencjałem.

„Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze” – odpowiedziałem z wyćwiczonym uśmiechem, który rezerwowałem na takie okazje.

„Oczywiście” – odparła szybko Amanda, choć jej oczy sugerowały co innego. „Jackson właśnie skończył rezydenturę z neurochirurgii w szpitalu Mass General. Dołączy do oddziału taty w przyszłym miesiącu”.

Oczywiście, że tak. Powinnam była to przewidzieć. Amanda naturalnie znalazłaby kogoś, kto umocniłby jej pozycję w świecie naszego ojca. Kogoś, kto idealnie wpasowałby się w wizję sukcesu Westbrooka.

„Imponujące” – powiedziałem, bo się tego spodziewałem.

„Drinka przed kolacją” – wtrąciła mama, już idąc w stronę baru. „Jackson, jeszcze jedna szkocka. Sheldon, mamy to piwo, które lubisz”.

Mówiąc „to piwo, które lubię”, miała na myśli jedyną markę piwa, którą uważała za akceptowalną w swoim domu. Przyjąłem butelkę bez poprawiania jej.

Układ miejsc siedzących nie był zaskoczeniem. Ojciec na czele stołu, matka na przeciwległym końcu, Amanda i Jackson po jednej stronie na honorowych miejscach, a ja naprzeciwko nich, gdzie ojciec musiałby odwrócić głowę, żeby mnie zauważyć.

Podano pierwsze danie — wymyślną przystawkę z owoców morza, nad którą Maria niewątpliwie spędziła wiele godzin, przygotowując ją według szczegółowych instrukcji mojej matki.

„Jackson właśnie opowiadał nam o rewolucyjnej procedurze, którą opracowuje” – powiedział mój ojciec, celowo nie włączając mnie do rozmowy, która ewidentnie już się toczyła.

Jackson zaczął wyjaśniać jakąś technikę neurochirurgiczną, co sprawiło, że mój ojciec skinął głową z aprobatą, a matka patrzyła na niego z miną, którą rezerwowała dla osób, które uważała za wartościowe. Amanda wciąż dotykała jego ramienia zaborczo, gdy mówił, od czasu do czasu zerkając na mnie, żeby upewnić się, że jestem świadkiem jej triumfu.

Kiwałam głową w odpowiednich odstępach czasu, obserwując dynamikę sytuacji wokół stołu przez mentalny wizjer, który wyrobiłam sobie przez lata obserwacji. Gdyby to był film dokumentalny o dzikiej przyrodzie, hierarchie byłyby jasne: dominujący samiec, mój ojciec; jego wybrany następca, Jackson; samica wzmacniająca więzi społeczne, moja matka; i młodsza samica, Amanda, zabezpieczająca swoją pozycję poprzez korzystny wybór partnera.

A potem byłem ja, outsider, ten, który nie wzmacniał grupy.