Podczas rozprawy rozwodowej mój były mąż wybuchnął śmiechem, gdy zobaczył moją sukienkę, prosty strój, który znalazł w sklepie z używaną odzieżą. Myślał, że robi ze mnie idiotkę przed wszystkimi, przekonany, że jego drogi garnitur czyni go lepszym mężczyzną.

—Chyba się mylisz.

„Nie ma mowy o pomyłce” – odpowiedział łagodnie. „Przekazuje cały spadek, łącznie z Whitmore Industries”.

Zrobiłem się spięty.

—Whitmore Industries? Firma energetyczna?

— Dokładnie. Przejmujesz zarządzanie wielomiliardowym konglomeratem. Jest jednak pewien warunek…

Reszta stała się niewyraźna. W lustrze sali sądowej moje odbicie ukazało mi obraz kobiety pomarszczonej od wewnątrz, z głębokimi cieniami pod oczami: kogoś, kto już dawno został uznany za nieistotny w tej sprawie.

Być może to nie był koniec.
Być może to był początek.

Dwa dni później byłem na pięćdziesiątym piętrze, w sali konferencyjnej ze stali i szkła, z widokiem na jezioro i dachy Chicago. Widok lśnił jak obietnica. Czułem się jak intruz we własnej historii.

David Lin siedział naprzeciwko, trzymając w ręku teczkę grubą jak druga szansa.

„Po pierwsze” – powiedział – „klauzula”.

Wyprostowałem plecy.

—Testament stanowi, że przez rok będzie pełniła funkcję tymczasowego prezesa. W tym czasie nie jest dozwolona sprzedaż ani zbycie akcji. Jeśli uda jej się utrzymać stanowisko przez dwanaście miesięcy bez skandali i bankructwa, firma będzie w całości jej własnością.

Wydałem z siebie suchy chichot.

—Jestem nauczycielem sztuki, a nie kapitanem przemysłu.

„Wiedział o tym” – odpowiedział David. „Uznał, że jego spojrzenie, nieskażone chciwością, było właśnie tym, czego potrzebowała firma Whitmore Industries”.

„A może chciał, żebym się rozbił?” – mruknąłem.

Dawid się uśmiechnął.

—Zostawił jej także tę notatkę.