Podczas sekcji zwłok kobiety w ciąży, lekarz słyszy płacz dziecka i zauważa jeden szczegół, który go paraliżuje!

Podczas sekcji zwłok ciężarnej kobiety, która zmarła w tajemniczy sposób, patolog zaczyna słyszeć płacz dziecka, który przyprawia go o dreszcze. Podchodząc do ciała i kładąc dłoń na brzuchu zmarłego, zauważa szokujący szczegół, który zmusza go do natychmiastowego wezwania policji. „Proszę przyjechać do kostnicy. Już. Doktorze Camilo, słyszał pan to?” – zapytał Ricardo łamiącym się głosem, z szeroko otwartymi oczami i mimowolnie jeżącymi się włosami.

Camilo, doświadczony lekarz medycyny sądowej, który pracował w tej kostnicy od ponad dwóch dekad, powoli odwrócił się, by spojrzeć na młodego mężczyznę stojącego obok niego. Ricardo był tam nowy. Nowicjusz, wciąż próbował przystosować się do zimnej, cichej rutyny tego miejsca, gdzie śmierć była stale obecna. „Słuchać czego, Ricardo?” zapytał koroner, marszcząc brwi i unosząc brew, wyraźnie zaintrygowany zachowaniem nowicjusza. W tym momencie dźwięk ponownie zabrzmiał w uszach młodego lekarza.

Krzyk, słaby, stłumiony, prawie niesłyszalny. Ale zmroził krew w żyłach Ricarda. Młody lekarz otworzył oczy jeszcze szerzej i pokręcił głową, jakby próbując przekonać samego siebie, że nie traci zmysłów. „To płacz, płacz dziecka” – powiedział cicho, cofając się o krok. Oddychał ciężko. Camilo stał nieruchomo przez kilka sekund. Potem rozejrzał się, jakby miał nadzieję usłyszeć jakiś dźwięk. W pokoju ponownie zapadła cisza, ciężka jak zapach formaldehydu i echa śmierci.

„Nic nie słyszałem, Ricardo”. „Nie płacz” – stwierdził spokojnie koroner, podchodząc do kolegi. „Chyba sobie coś wyobrażasz. To środowisko naprawdę wpływa na nasze głowy, zwłaszcza na początku, ale to tylko zjawy. Jeśli źle się czujesz, możesz poczekać na zewnątrz, a nawet wyjść. To nie jest dla każdego”. Ricardo milczał przez kilka sekund. Jego wzrok powoli rozglądał się po pokoju, jakby szukał wyjaśnienia tego, co czuł. Potem jego wzrok padł na jedno z noszy.

W środku leżało ciało młodej kobiety o jasnej karnacji, ciemnych włosach rozrzuconych na ramionach i wyrazie twarzy zbyt pogodnym, by mogła być martwa. Wydawała się po prostu spać, ale najbardziej uderzający był jej brzuch. Był spuchnięty, okrągły, ewidentnie w zaawansowanej ciąży. Młody lekarz przełknął ślinę. Obraz głęboko go poruszył. Ciężarna, martwa kobieta, a obok niej dziecko, które nigdy nie pozna świata. Trudno było to ogarnąć. „Nic jej nie jest” – powiedział nowicjusz, starając się brzmieć bardziej pewnie, niż był w rzeczywistości.

Może to tylko moja wyobraźnia. Muszę się do tego przyzwyczaić. Jak mówiłeś, to trochę potrwa. To wszystko – odpowiedział Camilo, lekko klepiąc go po ramieniu. – A teraz idź i połóż sprzęt na stole. Zaczynajmy. Musimy się pospieszyć. Ciało zostanie dziś wystawione na stypę. Ricardo podszedł do stołu operacyjnego i wziął zestaw chirurgiczny, podając go najbardziej doświadczonemu lekarzowi. Camilo trzymał instrument z precyzją kogoś, kto robił to tysiące razy.

Zbliżając się do ciała, by rozpocząć zabieg, młody lekarz poczuł inny dreszcz, silniejszy, głębszy. Jego wzrok powrócił do twarzy kobiety w ciąży i niemal hipnotycznym tonem wyszeptał: „Wygląda na żywą. Wygląda, jakby po prostu spała”. Camilo zamilkł na chwilę, obserwując zmarłą. „To się czasami zdarza” – skomentował, biorąc głęboki oddech. „Niektóre ciała trafiają tu w niemal idealnym stanie, bez ran, bez siniaków, i niemal wierzy się, że obudzą się w każdej chwili”.