Podczas wielkiego otwarcia firmy mojego męża byłam gotowa wyznać, że jestem spadkobierczynią ukrytej fortuny i przedstawić światu naszą miłość. Ale zanim zdążyłam wyjść na scenę, usłyszałam jego szept: „Ona nie ma pojęcia, co się naprawdę dzieje”. Potem otworzyłam drzwi biura…

„Ona jest taka naiwna. Nie ma pojęcia, co się naprawdę dzieje”.

Głos mojego męża, swobodny i lekceważący, przedarł się przez szparę w drzwiach jego biura, zatrzymując mnie na korytarzu Blackwood Industries. Przyszłam zrobić mu niespodziankę przed wielkim wydarzeniem inauguracyjnym jego firmy, ubrana w szmaragdową sukienkę, którą mi kupił, ściskając karty przemówienia, na których zaplanowałam własne wyznanie: że nie jestem tylko jego wspierającą żoną z klasy średniej, ale Brooke Hawthorne, dziedziczką koncernu farmaceutycznego, która potajemnie finansowała jego marzenia przez sześć lat.

Jego koleżanka z pracy, Leah Morrison, zaśmiała się cicho. „Jak długo jeszcze zamierzasz się z nią bawić w dom?”

Przez wąski otwór zobaczyłam ich na jego skórzanej kanapie. Jej zadbane palce kreśliły wzory na jego piersi, podczas gdy on bawił się jej włosami. W pełni ubrana, ale intymna w sposób, który krzyczał o skradzionych chwilach. Kolana mi zmiękły. Przycisnęłam się do zimnej ściany, a karty dialogowe rozpadły się w mojej pięści. Sześć lat ukrywania spadku, by zapewnić jego miłość prawdziwą, i to była moja nagroda.

„Tylko do dzisiejszego wieczoru po premierze” – powiedział mój mąż, Chase, przesuwając dłoń po plecach Leah. „Kiedy finansowanie zostanie zabezpieczone, będę mógł rozpocząć proces separacji. Intercyza, którą kazałem jej podpisać, chroni wszystko, co zbudowałem”.

Wszystko, co zbudował za moje pieniądze. Z anonimowymi inwestycjami, które trzykrotnie przepuściłem przez firmy fasadowe, żeby ratować jego upadający startup. Ironia losu smakowała jak kwas.

„A co z jej rodziną?” zapytała Leah. „Czy ona nie pochodzi z bogatej rodziny czy coś?”

Chase roześmiał się, a od tego dźwięku zrobiło mi się niedobrze. „Jej babcia zostawiła jej biżuterię, którą trzyma ukrytą w kuchennej szufladzie. Myśli, że o niej nie wiem. Pewnie warta kilka tysięcy. Klasyczny smak szampana w cenie piwa. Dlatego potrzebowałem intercyzy”.

Szuflada w kuchni, w której trzymałam zegarek Cartier, kolczyki Van Cleef i zegarek Patek Philippe mojego ojca — przedmioty warte więcej niż kwartalny dochód jego firmy, ukryte pomiędzy niedopasowanymi łyżkami, bo chciałam, żeby kochał mnie, a nie miliardy Hawthorne’a.

„Jesteś okropny” – powiedziała Leah, ale w jej głosie słychać było zachwyt. „O której mam się z tobą spotkać na premierze?”

„O siódmej trzydzieści. Przedstawię cię zarządowi jako naszego nowego szefa działu badań i rozwoju”. Jak mi powiedziano, stanowisko obejmie fikcyjny mężczyzna z Bostonu.

„A twoja żona niczego nie będzie podejrzewać?”