Pojechałem do naszego domku nad jeziorem na Święto Dziękczynienia i zastałem żonę siedzącą samotnie w sypialni i płaczącą. Na balkonie moja córka i jej mąż, razem z innym mężczyzną, radośnie stukali się kieliszkami szampana, rozmawiając o sprzedaży naszego domu.

Nigdy nie sądziłem, że emerytura zaprowadzi mnie tutaj – stojąc o północy w moim własnym domku nad jeziorem, patrząc, jak moja córka wznosi toast szampanem z agentem nieruchomości, podczas gdy moja żona szlocha samotnie w sypialni. Ale właśnie do tego doprowadziły mnie trzydzieści dwa lata pracy jako komendant straży pożarnej w Thunder Bay. Ten sam instynkt, który kazał mi dwa razy sprawdzić czujniki dymu, który kazał mi obejść płonący budynek dookoła, zanim wysłałem tam moją ekipę, kazał mi wsiąść do ciężarówki i jechać trzy godziny przez północną ciemność, bo coś w mojej piersi mówiło: „Jedź już”.

Miał to być tydzień Święta Dziękczynienia.

Margaret i ja spędziliśmy dekady budując nasze wspólne życie w północnym Ontario. Uczyła w drugiej klasie przez dwadzieścia osiem lat w małej szkole podstawowej, gdzie kanadyjska flaga łopotała na wietrze każdego ranka, a dzieci wnosiły śnieg na korytarz od października do kwietnia. Ja awansowałem od początkującego strażaka do komendanta w straży pożarnej w Thunder Bay. Nasze życie było proste: kościół w niedziele, grille na podwórku w lipcu, zapach mokrych wełnianych rękawiczek na kaloryferze w styczniu.

Wychowywaliśmy nasze dzieci w skromnym domu z czerwonej cegły przy cichej ulicy, gdzie pługi śnieżne były jedynie częścią porannej ścieżki dźwiękowej, a siatki hokejowe stały na stałe na końcu podjazdów. Latem, gdy wilgotność powietrza rosła, a miasto pachniało ciepłym asfaltem i morską bryzą, jeździliśmy nad Jezioro Górne i marzyliśmy o posiadaniu własnego kawałka wybrzeża.

Dwadzieścia pięć lat temu spełniliśmy to marzenie. Miejsce, które znaleźliśmy, nie było niczym szczególnym – ot, zniszczona przez pogodę chatka na skalistym cyplu północnego brzegu Jeziora Górnego, z zapadającym się gankiem i oknami, które trzeszczały za każdym razem, gdy wiatr wiał od wody. Ale kiedy stanęliśmy tam tego pierwszego dnia, jezioro rozciągało się niczym ocean śródlądowy, a amerykański brzeg był ledwo widoczny na horyzoncie, spojrzeliśmy na siebie i wiedzieliśmy: to jest to.

Odbudowałem tę chatę własnymi rękami. Każdą deskę tarasową, każdą ramę okienną, każdy gont. Przewoziłem drewno na pace pickupa, pracowałem w weekendy po dwudziestoczterogodzinnych zmianach na stacji, kułem i piłowałem, aż odciski na dłoniach pękały i krwawiły. Margaret obsadziła ogród, wybrała wszystkie kolory farby, polowała na staromodne lampy w antykwariatach w Duluth podczas naszych okazjonalnych podróży zagranicznych. Kłóciliśmy się o to, gdzie postawić kanapę, a później śmialiśmy się z tego, siedząc obok siebie z kubkami gorącej czekolady, podczas gdy znad jeziora nadciągały burze.

Dom nad jeziorem miał być miejscem, w którym nasze wnuki uczyłyby się łowić ryby z pomostu, gdzie moglibyśmy się zestarzeć, oglądając zachody słońca płonące nad wodą na pomarańczowo i fioletowo, gdzie Święto Dziękczynienia zawsze pachniałoby indykiem, dymem drzewnym i ciastem dyniowym.