Poszedłem odwiedzić zięcia i zobaczyłem samochód mojej żony przy jego bramie. Oto, co usłyszałem…

„Termin jest idealny” – powiedział Dan rześkim głosem. „Złóż wniosek w czerwcu. Ubiegaj się o rozwód z powodu nie dających się pogodzić różnic. Zgodnie z nowymi przepisami stanu Iowa, Margaret przysługuje połowa wszystkiego, co nabyła w trakcie małżeństwa, plus dożywotnie alimenty”.

Margaret się roześmiała. Lekki, dźwięczny dźwięk, który kiedyś uważałam za uroczy. „Sama branża budowlana jest warta 12 milionów. Dodajmy do tego nieruchomości na wynajem, domy wakacyjne, inwestycje… w sumie wychodzi prawie 20 milionów”.

Trzęsły mi się ręce. Sięgnąłem po telefon, palce mi zdrętwiały, ale w końcu udało mi się nacisnąć przycisk nagrywania akurat w momencie, gdy Dan kontynuował swoją rozprawę.

„Piękne w nim jest to, że jest ufny” – powiedział Dan. „Alan nie ma pojęcia, że ​​dokumentujemy jego majątek od miesięcy. Wyciągi bankowe, akty własności, wyceny przedsiębiorstw…” Wskazał na grubą teczkę w manili leżącą na stoliku kawowym. „Praktycznie wręczył nam klucze do swojego królestwa”.

„Dwadzieścia pięć lat grania oddanej żony” – powiedziała Margaret, oglądając swoje paznokcie. „Udawała, że ​​przejmuje się jego nudnymi historiami z budowy, kiwała ze współczuciem głową, gdy martwił się o pensje. Boże… ten facet naprawdę wierzy, że go kocham”.

Gałązka trzasnęła mi pod stopą.

W środku oboje zamarli. Ich głowy zwróciły się w stronę okna niczym spłoszone jelenie. Przywarłem płasko do ceglanej ściany, serce waliło mi jak młotem, a pot perlił mi się na czole pomimo kwietniowego chłodu.

„Słyszałaś coś?” Głos Margaret był ostry.

„Prawdopodobnie to tylko kot sąsiada” – odpowiedział Dan po długiej pauzie. „Jesteś paranoikiem”.

„Możesz mnie winić? Co jeśli Alan odkryje to, zanim będziemy gotowi?”