Powiedział, że nie może wziąć urlopu ojcowskiego. Prawda mnie załamała.

Pokój dziecięcy był niemal idealny.

Ściany pomalowane były delikatnymi, pastelowymi kolorami, w kącie stało świeżo złożone łóżeczko, a pluszowe zwierzątka spoczywały miękko na półkach – czekając, aż w powietrzu rozlegną się dźwięki kołysanek i śmiechu.

Staliśmy tam z Ethanem cicho, trzymając się za ręce. Już wyobrażałam sobie nasze dziecko, smacznie śpiące w tym małym łóżeczku. Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, to miał być nasz początek – moment, w którym miłość przerodzi się w rodzinę.

„Wciąż nie mogę uwierzyć, że niedługo zostaniemy rodzicami” – powiedziałam z uśmiechem. „Wyobrażałam sobie nas oboje na urlopie, jak się razem urządzamy, razem próbujemy sobie wszystko poukładać”.

Ethan skinął głową, ale coś w jego twarzy było… nie tak. Jego uśmiech był blady, a oczy niespokojne.

„Tak” – powiedział. „Będzie wspaniale”.

Ale to nie brzmiało przekonująco.

Szokująca zmiana planów
Przyglądałam się jego twarzy, a ten mały węzełek niepokoju zaciskał się w moim żołądku. „Rozmawiałeś z szefem o urlopie ojcowskim?” – zapytałam.

Wypuścił powietrze, unikając mojego wzroku. „Tak… Rozmawiałem. Nie poszło dobrze”.

Serce mi zamarło. „Co masz na myśli?”

Zawahał się. „Zapowiada się ogromny projekt. Potrzebują kogoś, kto go wyprowadzi z miasta. Jeśli odmówię, mogę stracić pracę”.

Usiadłam powoli na brzegu łóżka, próbując przetworzyć jego słowa.

„Ale nas na to nie stać – nie z dzieckiem w ciąży”.

„Wiem” – mruknął, pocierając kark. „Nie chcę jechać. Ale tak naprawdę nie mamy wyboru”.

Nasze plany zawsze były jasne: sprowadzimy to dziecko na świat jako zespół. Nocne karmienia, zmiany pieluch, przerażająca i piękna nieznana – stawimy temu czoła razem.

Ale teraz mężczyzna, którego kochałam, mówił mi, że odejdzie. I oczekiwano, że to zaakceptuję.

Przyjazna twarz i nieoczekiwane odkrycie
Kilka dni później, robiąc zakupy spożywcze, wpadłam na kogoś, kogo nie widziałam od lat.

„Sarah?” – zawołał głos.

Odwróciłam się i zamrugałam ze zdziwienia. „Amanda?”

Uśmiechnęła się ciepło. Razem z Amandą studiowałyśmy na uniwersytecie. Życie potoczyło się w różnych kierunkach, ale teraz była tutaj – wózek pełen warzyw i ta sama przyjazna poświata.

„Słyszałam, że spodziewasz się dziecka! Pewnie jesteś już tak blisko!”

„Jestem” – powiedziałam z lekkim uśmiechem. „Po prostu staram się zachować spokój. Chociaż to było… stresujące”.

„Och?” – zapytała delikatnie.

„Ethanowi odmówiono urlopu ojcowskiego” – powiedziałam, nie chcąc się wyżalić, ale potrzebując, żeby ktoś mnie zrozumiał. „Jego szef powiedział, że jeśli odmówi podróży, może stracić pracę”.

Amanda zmarszczyła brwi. „Odmówili? To nie brzmi dobrze. Jestem prawie pewna, że ​​jego urlop został zatwierdzony. Mój mąż wspominał, że cieszy się, że Ethan bierze wolne dla dziecka”.

Zamarłam. „Jesteś pewna?”