„Powinieneś ją zamknąć w sypialni, a nie paradować z nią przed gośćmi!” wycedziła przez zęby.

Skinęła głową. Wewnątrz, gdzie jeszcze przed chwilą alarm haniebnie zaszeleścił, roztopił się kawałek lodu.

Dzwonek do drzwi zabrzmiał jak cięcie papieru. Elena wiedziała, że ​​to ona. Westchnęła, delikatnie wygładziła kosmyk włosów i poszła otworzyć.

Olga Nikołajewna stoi w drzwiach. Jej policzki są zimne jak szron, a wzrok bystry. W dłoniach trzyma duże pudełko przewiązane szeroką wstążką.
„Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy, Lenoczko!” – jej głos jest wyższy niż zwykle. „Proszę, przyniosłam ci porządny serwis obiadowy: piękny, nie taki, jakim prawdopodobnie planowałaś serwować gościom. Dzisiaj przyjdą poważne osoby. Nie możesz się kompromitować”.

Moja teściowa po prostu stała się bezczelna!
Przeczytaj także:
Moja teściowa po prostu stała się bezczelna!

Elena poczuła, jak coś pradawnego dudni w niej, niemal niedostrzegalnie – ta sama kość urazy, która tkwiła w niej jako dziecko, gdy usłyszał: „Twój rysunek jest krzywy”. Uśmiechnęła się tak, jak uczą się uśmiechać dorosłe kobiety – delikatnie, cofając się.
„Dziękuję, Olgo Nikołajewna. To bardzo hojne”.

Teściowa weszła do przedpokoju, od razu zauważając spojrzeniem, że tu jest „trochę prosto”, tam „pusto”, a tu „krzywo”.
„Gdzie Paweł?” – zapytała na powitanie. „Czas najwyższy, żebym pomogła. Twój obrus jest wyblakły. Mam w torbie koronkowy – zaraz go przyniosę”.

Elena zaprowadziła ją do kuchni. Paweł, widząc matkę, był naprawdę przepełniony radością: kochał ją – głęboko, z przyzwyczajenia, z tym współczuciem, które jest charakterystyczne zarówno dla synowskiej miłości, jak i dla zmęczenia.
„Mamo! Jak się tu znalazłaś?
” „Spóźniona, jak wszyscy inni” – zbyła. „Wszystko tu zależy od Leny… Paweł, zdejmij kurtkę, przestań tu stać jak żelazny słup”.

Mąż zachichotał, uniósł brew, ale ją zdjął. I przez kilka minut wszystko wydawało się neutralnym rozejmem: brzęczały noże, woda szumiała w czajniku, Lisa wniosła wazon z liliami; wydawało się, że gdyby tylko porozmawiali o interesach, wszystko byłoby w porządku.

O szóstej przybyli goście – sąsiedzi z chichoczącą córką w srebrnych trampkach, koledzy Eleny, zawsze z celnymi pytaniami i serdecznym śmiechem, oraz para z sąsiedniego budynku z długim bukietem eukaliptusa. Dom wypełnił się mieszanką perfum, igieł sosnowych i ćwierkania – z subtelną nutą bazową: dziś jest tu bezpiecznie.

Stół tętnił życiem – nie „jak z obrazka”, ale dokładnie tak, jak chciała Elena: kilka wysokości i rytmów, płaskie talerze i głębokie misy, plecione serwetki, kieliszki do wódki z różnych kompletów – tych, które odziedziczyła po babci i które wciąż są w formie. Kwartet (lub duet) stroił instrumenty w korytarzu: miękkie, ciepłe dźwięki, jakby ktoś sprawdzał oddech domu.

Pierwsze toasty były przewidywalne i właśnie dlatego były tak dobre: ​​„za zdrowie”, „za szczęście”, „zadbaj o siebie”. Potem pojawił się Anton – wieloletni przyjaciel rodziny, z którym studiowali w tym samym budynku i który zawsze potrafił wnieść odrobinę lekkości do każdej rozmowy, nawet tej letniej. Podał gruby album z pustymi stronami: „Niech pamięć się wyprostuje”. Elena roześmiała się – z ulgą, jakby w końcu pozwolono jej się śmiać.

Olga Nikołajewna jednak obstawała przy swoim. Jelena patrzyła na swoje uwagi jak na monety.
„Ta sałatka powinna być podana po daniu głównym
”. „Chleb jest trochę za gruby
”. „Kieliszki – każdy wybiera je inaczej…”.