Późną nocą mała dziewczynka zadzwoniła na policję, mówiąc, że jej rodzice się nie obudzą

Scena w sypialni była niepokojąca. Pokój był słabo oświetlony bladym blaskiem lampki nocnej, rzucającym długie cienie na ściany. Powietrze było gęste, wręcz duszące, a funkcjonariusze od razu po wejściu wyczuli, że dzieje się coś strasznego.

Na łóżku leżały nieruchome ciała rodziców dziewczynki. Funkcjonariusze podeszli ostrożnie, czujni i pełni profesjonalizmu. Jeden z nich delikatnie próbował ich obudzić, potrząsając za ramiona i wołając, ale nie było żadnej reakcji. Ich skóra była chłodna w dotyku, a w pokoju panowała niesamowita cisza. Natychmiast stało się jasne, że para zmarła, ale przyczyna śmierci nie była oczywista.

Policjanci szybko zabezpieczyli miejsce zdarzenia i wezwali posiłki, w tym ratowników medycznych i detektywów. Dziewczynka stała cicho na korytarzu, ściskając małego pluszaka, z oczami szeroko otwartymi z niepokoju i strachu.

„Kochana, czy mogłabyś podejść tu na chwilę?” – zawołał do niej łagodnie jeden z funkcjonariuszy, starając się ukryć zaniepokojenie uspokajającym uśmiechem.

Dziewczynka skinęła głową i podeszła na palcach. „Czy z mamą i tatą wszystko w porządku?” – zapytała drżącym głosem.

Policjant uklęknął do jej poziomu, z sercem ciężkim od ciężaru tego, co musiał przekazać. „Zaopiekujemy się tobą dobrze, dobrze? Przyszli do nas przyjaciele, którzy pomogą nam zrozumieć, co się dzieje” – powiedział, starannie dobierając słowa i unikając bezpośredniej odpowiedzi.

Czekając na przybycie dodatkowych jednostek, funkcjonariusz nawiązał z dziewczyną rozmowę, próbując zebrać wszelkie informacje, które mogłyby okazać się pomocne. „Czy możesz mi powiedzieć, co się dziś wieczorem wydarzyło?”