„Poznaj Cassidy – kobietę, która cię zastąpi” – powiedziała moja teściowa. Patrzyłam, jak się uśmiechają, liczyłam ich śmiechy, po czym odstawiłam kieliszek i się uśmiechnęłam. „A tak przy okazji, ten dom jest na mnie, nie na niego”.

Elliot podniósł wzrok, gdy podszedłem. Na sekundę na jego twarzy pojawił się autentyczny strach, zanim zmienił się w coś gorszego – rezygnację zmieszaną z buntem.

„Samantho” – powiedziała Josephine głosem ociekającym fałszywą słodyczą. „Cieszę się, że mogłaś przyjść. Proszę, usiądź.”

Wślizgnęłam się na puste krzesło, a moje ręce drżały, gdy kładłam torebkę na podłodze. Kobieta w czerwieni patrzyła teraz na mnie, a w kącikach jej ust igrał delikatny uśmiech.

„Chyba się nie znamy” – powiedziałam, nienawidząc drżenia mojego głosu.

Uśmiech Josephine poszerzył się. „Och, jakie to niegrzeczne z mojej strony. Samantho, poznaj Cassidy, kobietę, która cię zastąpi”.

Te słowa uderzyły mnie jak fizyczny cios. Rozejrzałam się wokół stołu, czekając, aż ktoś się roześmieje, powie, że to jakiś okrutny żart. Ale nikt się nie śmiał. Leonard studiował menu. Isabelle pisała SMS-y na telefonie. Elliot unikał mojego wzroku.

„Przepraszam… co?” zdołałem powiedzieć.

Cassidy pochyliła się do przodu, a zapach jej perfum uniósł się nad stołem. Były drogie, z nutami jaśminu i wanilii. „To musi być dla ciebie niezręczne. Ciągle powtarzałam Elliotowi, że powinniśmy byli to zrobić w cztery oczy, ale Josephine nalegała, żeby to było wydarzenie rodzinne”.

Isabelle odłożyła telefon i sięgnęła do designerskiej torby wiszącej na krześle. Wyciągnęła manilową kopertę i przesunęła ją po stole w moją stronę. Potem szybkim ruchem nadgarstka rzuciła ją tak, że papiery w środku wysypały się na mój pusty talerz.

„Zrób nam przysługę i podpisz to” – powiedziała Isabelle głosem ostrym z pogardą. „Wszyscy mamy już dość patrzenia na ciebie”.

Wpatrywałam się w dokumenty. U góry pogrubionymi literami widniał napis „Wniosek o rozwiązanie małżeństwa” – moje imię, imię Elliota – data sprzed dwóch tygodni, którą najwyraźniej złożył, nie informując mnie o tym.

„Nie mówisz poważnie” – wyszeptałam.

„Poważne jak zawał serca” – powiedziała radośnie Cassidy. Wskazała Elliotowi kieliszkiem wina. „Jesteśmy z Andym razem od ośmiu miesięcy. Czas to sformalizować”.

„Andy?” Nikt nie nazywał go Andy, oprócz jego matki.

„Osiem miesięcy?” Odwróciłam się do Elliota, który był teraz bardzo zainteresowany spichlerzem. „Zdradzasz mnie od ośmiu miesięcy?”

„Nie bądź taki dramatyczny” – wtrąciła Josephine. „Elliot po prostu znalazł kogoś bardziej odpowiedniego – kogoś, kto lepiej pasuje do naszych wartości rodzinnych”.

„Twoje wartości rodzinne?” – powtórzyłam podniesionym głosem. „Pięć lat poświęciłam się dla tej rodziny. Organizowałam wasze przyjęcia świąteczne. Organizowałam przyjęcie z okazji przejścia Leonarda na emeryturę. Opiekowałam się twoją matką, Josephine, kiedy miała endoprotezę stawu biodrowego. Byłam przy niej każdego dnia przez trzy tygodnie”.

Josephine machnęła lekceważąco ręką. „Doceniamy to, kochanie, ale docenianie nie oznacza zgodności. Cassidy ukończyła Cornell. Jej ojciec jest właścicielem największego konkurenta Harrison Steel, co czyni ją nieskończenie cenniejszą dla interesów naszej rodziny”.

Prawda wyszła na jaw z brutalną jasnością. Nie chodziło o miłość ani o zgodność. To była fuzja biznesowa podszywająca się pod związek. Zostałem sprzedany jak używany samochód, który już nie spełniał swojego przeznaczenia.

„Chyba przejmę wszystko” – powiedziała Cassidy, przyglądając się swoim wypielęgnowanym paznokciom. „Twój dom, twój samochód, nawet to urocze małe biuro, które urządziłaś w gościnnym pokoju. Zawsze marzyłam o domowym biurze”.

Stół wybuchnął śmiechem – Leonard, Isabelle. Nawet Elliot się uśmiechnął. Josephine wyglądała na wręcz zachwyconą, jakby właśnie zaaranżowała towarzyski przewrót stulecia.

Leonard uniósł kieliszek szkockiej. „Za nowe początki i lepsze wybory”.

Wszyscy oprócz mnie stuknęli się kieliszkami. Siedziałem jak sparaliżowany, obserwując, jak ten surrealistyczny koszmar rozgrywa się wokół mnie. Cassidy nachyliła się teraz do Elliota, szepcząc mu coś do ucha, co go rozbawiło. Dźwięk jego śmiechu był jak odłamki szkła wbite w moją pierś.

„Już wybrałam sypialnię, którą chcę mieć” – kontynuowała Cassidy, zwracając na mnie uwagę. „Myślę, że przerobimy twój pokój rzemieślniczy na garderobę. Mam sporo ubrań, a ta przestrzeń byłaby idealna”.

Mój pokój do majsterkowania – przestrzeń, w której spędziłam niezliczone godziny, budując swój niezależny biznes graficzny, ponieważ Josephine nalegała, żebym rzuciła pracę na pełen etat i poświęciła się obowiązkom rodzinnym. Pokój, w którym płakałam, gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, przed poronieniem, o którym Elliot nigdy nie chciał rozmawiać. Pokój, w którym kryły się cząstki mojej duszy.

Coś we mnie drgnęło. Szok ustępował, zastąpiony zimnym, wyraźnym gniewem, który wyostrzył moje zmysły. Znów rozejrzałem się wokół stołu – tym razem naprawdę się rozejrzałem. Josephine wręcz promieniała z satysfakcji. Leonard miał ten zadowolony wyraz twarzy, który zawsze miał, gdy myślał, że wygrał. Isabelle znowu siedziała przy telefonie, już znudzona moim upokorzeniem. Elliot wpatrywał się w swój talerz – tchórz. A Cassidy – Cassidy przyglądała mi się jak naukowiec badający robaka pod mikroskopem, czekając na moją reakcję.

Podniosłem papiery rozwodowe, starannie układając je w schludny stosik. Odłożyłem je na bok i położyłem dłonie na stole.

„To niezła zasadzka” – powiedziałem spokojnie. „Świetnie zaplanowana. Jestem prawie pod wrażeniem”.

Josephine promieniała. „Wiedziałam, że się domyślisz. Jesteś mądra, Samantho. Nie ma sensu tego przeciągać”.

„Och, całkowicie się zgadzam” – powiedziałem. „Przeciąganie sprawy byłoby wyczerpujące dla wszystkich. Ale zanim cokolwiek podpiszę, mam jedno drobne pytanie”.

„O co chodzi?” zapytał Elliot, w końcu na mnie patrząc.

Uśmiechnęłam się, starając się, by mój głos brzmiał przyjemnie i swobodnie. „Wyjaśniłaś Cassidy, jak wygląda własność nieruchomości w naszym małżeństwie?”