Próbowała mnie zabić „żartem”: zachowałem dowody i przedstawiłem rachunek.

Brzęk kryształowych kieliszków, którymi świętowano awans nowego dyrektora ds. public relations, ledwie ucichł, gdy z mojego gardła wydobył się syczący dźwięk, wysoki i przerywany, niczym zepsuty czajnik.

Nazywam się Saylor Cole. Jestem restauratorką rzadkich książek, a mój zawód to papierowy kurz, cisza i precyzyjne ruchy, dalekie od tego rodzaju towarzyskich kolacji. Nie powinnam przebywać w tej prywatnej sali restauracji z trzema gwiazdkami Michelin, otoczona szytymi na miarę garniturami i wykalkulowanymi uśmiechami.

Moja siostra, Sloane, stała na małym podium z tyłu salonu VIP. W bursztynowym świetle żyrandoli jej białe zęby lśniły, gdy pochylała się do mikrofonu z tym idealnie opanowanym, ale zawsze pustym, uśmiechem komunikatora.

„Zacznijmy od nowa… Saylor, nie rób sceny” – powiedziała z teatralnym znużeniem. „To tylko zupa grzybowa. Nie ma kraba. Chyba że chcesz mi zepsuć wieczór ukończenia szkoły?”

Niezręczny śmiech rozległ się po sali. Sloane delektowała się chwilą, przekonana, że ​​zdobyła kilka punktów, zamieniając moje cierpienie w teatralne przedstawienie.

Ale mężczyzna siedzący naprzeciwko mnie nie patrzył ani na Sloane, ani na publiczność. Wpatrywał się w moją miskę zupy z wyrazem czystego przerażenia.

Magnus Thorne, przewodniczący grupy i osoba, która bezpośrednio zatwierdziła awans mojej siostry, doskonale wiedział, co widzi. Jego córka również cierpi na zagrażającą życiu alergię na owoce morza. Znał objawy anafilaksji lepiej niż ktokolwiek inny.

Zanim zdążyłem się zorientować, co się dzieje, on już zareagował. Wyjął EpiPen z wewnętrznej kieszeni drogiego garnituru i rzucił się na mnie z zadziwiającą szybkością, jak na pięćdziesięcioośmiolatka.

Ale żeby zrozumieć, jak doszło do tego, że otarłem się o śmierć pod kryształowymi żyrandolami, musimy cofnąć się o kilka godzin.

Kolacja miała być kameralna, zorganizowana w salonie VIP w Étoile, restauracji, w której zdobycie rezerwacji to nie lada wyczyn. Złote światło, ciemne drewniane panele, lśniące kryształy: wszystko emanowało dawnymi pieniędzmi i nowymi ambicjami.

Mam dwadzieścia sześć lat i pomimo młodego wieku, zdążyłem już wyrobić sobie markę w bardzo wyspecjalizowanym kręgu: restauratorstwie starych ksiąg. Niektórzy nazywają mnie „chirurgiem historii”. Moja praca polega na ratowaniu wielowiekowych rękopisów, rozumieniu chemii papieru i naprawianiu tego, co nie do naprawienia, z niemal kliniczną precyzją.

Sloane natomiast ma dwadzieścia dziewięć lat. Na zewnątrz błyskotliwa, ambitna i doskonale wyczuwająca grę o władzę, właśnie awansowała na stanowisko dyrektora ds. public relations w Thorne Global, jednej z największych międzynarodowych korporacji w kraju. Tam, gdzie ja chronię, ona konsumuje. Tam, gdzie ja chronię, ona miażdży.

Nasi rodzice, Alistair i Cordelia Cole, siedzieli przy stole promiennie. Zawsze podziwiali widoczny sukces Sloane. Moja praca, którą uważają za zakurzoną i bezsensowną, nigdy nie robiła na nich wrażenia.

Zazdrość, która doprowadziła do mojego zatrucia — bo tak, to właśnie o to chodziło — zakorzeniła się jeszcze przed kolacją.

Wcześniej tego wieczoru, w holu restauracji, Sloane próbowała podsłuchać Magnusa Thorne’a, żeby przedstawić mu raport z komunikacji. Ledwo ją zauważył. Jednak kiedy zobaczył mnie w pobliżu szatni, zatrzymał się jak wryty.

Rozmawialiśmy przez dwadzieścia minut. O odkwaszaniu papieru. O równowadze pH. O włóknach europejskich i azjatyckich. Był pełen pasji. Zaproponował mi nawet pracę nad zbiorem listów z XVIII wieku należących do jego grupy.

Zobaczyłem, jak Sloane zaciska szczękę. Zobaczyłem narastającą w niej złość. Ten wieczór miał należeć do niej. A teraz cała uwaga skupiła się na jej siostrze, tej „przegranej”.

Postanowiła mnie ukarać.

Chciała mnie upokorzyć, zrobić ze mnie kłamczuchę, histeryczkę wymyślającą alergię, żeby zwrócić na siebie uwagę. Myślała, że ​​odrobina oleju krabowego tylko trochę mnie swędzi.

Myliła się.

Trzydzieści minut przed podaniem zupy Sloane poszła do kuchni, aby spotkać się z szefem kuchni Bastienem.

„Słyszałam o twoim słynnym oleju z kraba” – powiedziała z najbardziej czarującym uśmiechem. „Czy mógłbyś dodać odrobinę do zupy grzybowej? Tylko dla mnie. Coś… zaskakującego”.

Szef kuchni, zaszczycony i zaciekawiony, zgodził się. Nic nie wiedział o mojej zagrażającej życiu alergii. Nie wiedział, że jego gest zamieni się w broń.

Zupa, gdy dotarła, była przepyszna. Jej powierzchnia była marmurkowana bursztynowymi refleksami, przypominającymi olej truflowy. Aromat grzybów doskonale maskował wszelkie inne zapachy.

Sloane pochylił się w moją stronę.

„Prosiłam, żeby twoje były bardziej miękkie” – szepnęła do mnie. „Trochę ciepła, nic ciężkiego”.

Skosztowałem.

Pięć sekund później gardło mi się zacisnęło.

Reakcja była brutalna. Moje usta spuchły. Język zgrubiał. Czerwone plamy rozprzestrzeniły się na mojej skórze. Próbowałem wstać, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Upadłem na podłogę, nie mogąc oddychać.

A nade mną usłyszałem śmiech Sloane’a.

Nie nerwowy śmiech. Triumfalny śmiech.

„Spójrz na nią” – powiedziała. „Ona udaje”.

Umierałem.

Ale Magnus Thorne już klęczał obok mnie.

„Zadzwoń po karetkę” – krzyknął, dźgając mnie EpiPenem w udo. „Natychmiast”.

Ulga była częściowa, na tyle duża, że ​​świszczący oddech powrócił.

W tym chaosie zrozumiałem jedną, podstawową rzecz: jeśli chciałem przeżyć, potrzebowałem dowodu.

Złapałem Magnusa za nadgarstek i wskazałem na zupę. Zacisnąłem pięść.

Zrozumiał.

„Nikt nie dotyka tej miski” – rozkazał. „To miejsce zbrodni”.

Ochroniarze zamknęli stolik. Szef kuchni i kelner potwierdzili prośbę Sloane. Wygląd się zmienił. Kłamstwa zaczęły się sypać.

Kiedy ratownicy medyczni mnie zabrali, spojrzałem w oczy mojej siostry. Po raz pierwszy się przestraszyła.