Przewróciła oczami. „Za dużo kombinujesz”. Potem nachyliła się do niego, śmiejąc się, jakby mnie tam w ogóle nie było. Skinąłem raz głową. Bez kłótni. Bez sceny. Po prostu wyszedłem i pozwoliłem imprezie toczyć się dalej beze mnie. Kilka godzin później ktoś zaczął walić do moich drzwi. Stała na moim ganku, roztrzęsiona i zapłakana, wołając moje imię – po tym, jak w końcu zrozumiała, dlaczego za nią nie poszedłem.

Impreza odbyła się w zeszłą sobotę u jej najlepszej przyjaciółki Tary.

Jedno z tych niezobowiązujących spotkań, które zaczyna się o 19:00 i jakimś cudem już o 21:00 jest pełna sala.

Nie byłem szczególnie podekscytowany wyjazdem, ale Claire mówiła o tym przez cały tydzień, więc pojawiłem się, jak na wspierającego partnera przystało.

To było nasze zajęcie.

Była towarzyska.

Potrafiła wejść do pomieszczenia pełnego obcych ludzi i wyjść z niego z trzema nowymi przyjaciółmi i zaproszeniem na brunch.

Ja też mogłem to zrobić, ale wymagało to energii.

Czułam, jak moje baterie się wyczerpują na samą myśl o maleńkim salonie Tary, ustawionych jeden na drugim płaszczach i głośnej muzyce, która zamieniała każdą rozmowę w krzyk.

Claire nie słyszała hałasu.

Słyszała zabawę.

Podczas jazdy stukała w deskę rozdzielczą, w rytm ulubionej playlisty, którą stworzyła.

Miała na sobie czarny sweter, który jeszcze bardziej rozświetlał jej oczy, oraz dżinsy, które pasowały tak, jakby były uszyte specjalnie dla niej.

Spojrzała na mnie, gdy stałam na czerwonym świetle i się uśmiechnęła.

„Obiecaj, że nie znikniesz” – powiedziała.

To był pół żartem.

Połowa czegoś innego.

„Dosłownie siedziałem na miejscu pasażera” – powiedziałem.

„Mam na myśli imprezę” – powiedziała ze śmiechem.

Wyciągnąłem rękę i ścisnąłem jej dłoń.

„Zaraz tam będę” – powiedziałem jej.

I mówiłem poważnie.

Dotarliśmy tam około 8.

Tara mieszkała w szeregowcu położonym w szeregu identycznych brązowych bloków, w takim, w którym na drzwiach nadal wisiały wieńce, nawet gdy nie była to już pora roku.

Samochody stały ustawione wzdłuż krawężnika.

Światło na ganku było zapalone.

Przez przednią szybę można było zobaczyć poruszające się ciała i usłyszeć stłumiony basowy dźwięk.

Gdy weszliśmy do środka, gorąco uderzyło nas jak ściana.

Perfumy i piwo.

Dym świecy.

Czyjeś chili gotuje się w wolnowarze.

Ludzie stali już ramię w ramię, śmiali się zbyt głośno, rozmawiali jeden za drugim, trzymając w rękach czerwone plastikowe kubki, jakby się z nimi urodzili.

Claire od razu się rozpromieniła.

Wyglądało to tak, jakby ktoś zwiększył jej jasność.

Przytuliła Tarę.

Pisnęła ze złości, gdy zobaczyła współpracowników.

Dotknęła mojego ramienia i powiedziała: „Zaraz wracam”, po czym zniknęła.

Tak szybko, że niemal automatycznie przyciągała do siebie ludzi z pracy.

Co było w porządku.

Nie potrzebowałem jej przyczepionej do mojego biodra.

Ja nie byłem tym facetem.

Powiedziałem to sobie, biorąc piwo z chłodziarki i opierając się o kuchenny blat, obserwując, jak nieznajomi przemieszczają się między sobą niczym ławica ryb.

Kilka osób, które rozpoznałem, pomachało.

Rozmawiałem chwilę z facetem o imieniu Nate, którego poznałem na poprzednim spotkaniu.

Rozmawialiśmy o piłce nożnej.

O pracy.

O tym, że mieszkanie Tary zawsze wydawało się mniejsze, niż wyglądało na zdjęciach.

Śmiałem się w odpowiednich momentach.

Skinąłem głową.

Na początku nic nie było nie tak.

Najpierw.

Ale co dziesięć minut podnosiłem wzrok i szukałem Claire.

To też było normalne.

To nie była zazdrość.

To był nawyk.

Szukasz swojej osoby.

Sprawdzasz czy wszystko z nimi w porządku.

Zakotwiczasz się.

Około 9:30 poszedłem jej szukać.

Nie dlatego, że panikowałam.

Nie dlatego, że uważałem, że coś jest nie tak.

Po prostu nie widziałem jej od jakiegoś czasu, a impreza rozrosła się, jak to imprezy się rozrastają — nowe twarze, nowe głosy, więcej hałasu.

Przecisnęłam się obok pary całującej się na korytarzu, jakby zapomnieli, że są tam inni ludzie.

Przeprosiłem kobietę trzymającą w rękach talerz chipsów.

Zajrzałem do gościnnej sypialni, gdzie grupa ludzi grała w jakąś grę alkoholową.

Sprawdziłem podwórko przez przesuwane drzwi.

Zimne powietrze wpadło do środka niosąc ze sobą zapach wilgotnej trawy.

Kilka osób stało na zewnątrz, paliło i śmiało się.

Claire tam nie było.

Wróciłem do środka.

Wtedy ją znalazłem.

Salon.

W samym środku domu.

Gdzie każdy mógł zobaczyć.

Siedziała na podłokietniku kanapy.

I tam był.

Jej współpracownik.

Ten, o którym wspominała parę razy w ciągu ostatnich miesięcy.

Mason.

Zawsze przypadkowe wzmianki.

„On jest zabawny.”

Albo: „On naprawdę rozumie moje poczucie humoru w pracy”.

Albo: „Mason powiedział najzabawniejszą rzecz na dzisiejszym spotkaniu”.

Nigdy nie zdarzyło się nic, co by wzbudziło we mnie niepokój, dopóki nie zobaczyłem ich razem.

Mason odchylił się na kanapie, jakby była jego własnością.

Ciemne włosy.

Czysta broda.

Ta naturalna pewność siebie, którą niektórzy faceci noszą jak kurtkę.

Przykuł uwagę Claire w sposób, w jaki widziałem, że ludzie przykuwają jej uwagę, gdy wiedzą, że mogą to zrobić.

Wyciągnął telefon.

Claire pochylała się ku niemu i śmiała się z czegoś, co wyświetlało się na ekranie.

Jej ręka była na jego ramieniu.

Nie tylko odpoczywamy.

Trzymam za słowo.

Znajomy.

Wygodny.

Ale to nie dotyk sprawił, że ścisnęło mi się w żołądku.

Wyglądało to tak naturalnie.

Jakby robiła to od jakiegoś czasu.

Jakby jej ciało wiedziało dokładnie, dokąd ma się udać.

Gdy tak patrzyłem, na sekundę zsunęła się z podłokietnika prosto na jego kolana.

Tylko na sekundę.

Poprawiała swoją pozycję, wciąż skupiając się na tym, na co patrzyli.

She didn’t look around.

She didn’t hesitate.

She didn’t even seem aware that it would look like anything.

My brain did this weird, delayed thing where it tried to translate what I was seeing into something harmless.

Maybe the couch was crowded.

Maybe she slipped.

Maybe it was a joke.

Maybe I was reading it wrong.

And then she laughed again—full-bodied, loose—and her hand squeezed his shoulder like she’d forgotten she had fingers.

I walked over.

“Hey.”

My voice sounded too calm.

That scared me more than if it had cracked.

Claire glanced up, slightly annoyed at the interruption.

“Oh, hey,” she said.

Like I was a coworker she bumped into at the grocery store.

“What’s up?”

“Just checking on you,” I said. “You’ve been over here a while.”

“We’re just looking at some work stuff,” she said, holding up his phone like that explained everything.

“It’s funny. You wouldn’t get it.”

The words landed like a slap.

Not because I needed to get the joke.

Because of how quickly she decided I wouldn’t.

“Right,” I said slowly.

I looked at Mason.

He didn’t look away.

He gave me this small, polite smile.

Not guilty.

Not nervous.

More like amused.

Like I was an interruption he could tolerate.

“Can I talk to you for a second?” I asked.

“Privately.”

Claire rolled her eyes.

Actually rolled her eyes.

Then she stood up.

“Sure,” she said.

“Excuse me,” she added to him, and the smile she gave Mason was apologetic.

Soft.

Like I was the one creating discomfort.

That smile made my stomach turn.

We stepped into the hallway away from the music and conversation.

The walls were thin enough that I could still hear people laughing in the living room, completely oblivious to what was about to unfold.

The hallway was dim.

A framed print hung crooked.

Someone’s jacket sleeve brushed my arm as they walked past, oblivious.

“What’s going on?” I asked, keeping my voice level.

“What do you mean?”

“You were sitting in his lap.”

“Oh my god,” Claire said, like I’d accused her of robbing a bank. “I was not.”

“You were,” I said. “I watched you.”

“I sat on the armrest and slipped for a second,” she snapped.

Then she said it.

“Stop being insecure.”

That word.

Insecure.

Like my valid observation was somehow a character flaw I needed to work on.

Like the problem wasn’t what she did.

The problem was that I noticed.

“I’m not being insecure,” I said.

I could feel my throat tightening.

My pulse in my ears.

“I’m watching my girlfriend be all over some guy.”

“All over,” I repeated, because that’s what it felt like.

Claire laughed.

But it wasn’t a nice laugh.

It wasn’t affectionate.

It was dismissive.

Condescending.

“We were looking at a meme,” she said. “You’re making something out of nothing.”

“Am I?”

“Yes,” she said. “And honestly, it’s embarrassing.”

Her eyes flicked toward the living room like she was picturing an audience.

“Everyone can see how jealous you’re acting.”

I stood there for a moment, just looking at her.

The defensiveness.

The deflection.

The way she made me feel crazy for noticing what was right in front of me.

Przypomniałem sobie wszystkie razy, kiedy mówiła mi, że za dużo myślę.

Za każdym razem, gdy westchnęła i powiedziała: „Dlaczego zawsze zakładasz najgorsze?”

Za każdym razem, gdy nagłówkiem była moja reakcja, a nie jej zachowanie.

Część mnie chciała walczyć.

Kłócić się.

Żądać szacunku.

Powiedzieć: Proszę, spójrz na mnie jak na swojego partnera.

Ale coś we mnie ucichło.

Jakby ktoś pstryknął przełącznikiem.

„Wiesz co?” zapytałem cicho.

„Masz rację.”

Słowa miały dziwny smak.

„Zachowuję się śmiesznie.”

Ramiona Claire opadły z ulgą.

Jej twarz złagodniała.

„Dziękuję” – powiedziała, jakby właśnie wygrała.

„Czy możemy po prostu wrócić i cieszyć się imprezą?”

Przełknęłam ślinę.

„Jasne” – powiedziałem.

Potem dodałem: „Proszę bardzo”.

„Idę po jeszcze jednego drinka.”

Ona nawet nie zadała pytania.

Nie zapytała, czy wszystko w porządku.

Ona nie dotknęła mojej ręki.

Odwróciła się i poszła z powrotem do salonu.

Zostałem na korytarzu jeszcze chwilę, słuchając muzyki i śmiechu.

Obserwowałem, jak znów pojawiła się w drzwiach.

Obserwowała, jak jej głowa przechyla się w stronę Masona.

Obserwowałem jej uśmiech, zanim jeszcze usiadła.

Usiadła z powrotem obok niego.

Natychmiast pochylając się jeszcze bliżej.

Wznawiam rozmowę, którą przerwałem.

Ona ani razu na mnie nie spojrzała.

Poczułem, że coś w mojej piersi staje się puste.

Nie złość.

Jeszcze nie.

Raczej grawitacja.

Jakby prawda miała wagę i w końcu została ustalona.

Odstawiłem piwo na kuchenny blat.

Wyszedłem przez drzwi wejściowe.

Z nikim się nie pożegnałem.

Nie ogłosiłem swojego odejścia.

Właśnie wyszedłem.

Na zewnątrz nocne powietrze było tak zimne, że aż parzyło.

Mój oddech zamieniał się w białe obłoczki.

Gdzieś na ulicy zaszczekał pies.

Stałem chwilę na ganku, opierając rękę na poręczy, i zdałem sobie sprawę, że moje ręce się trzęsą.

Poszedłem do samochodu.

Wsiadłem.

Przez sekundę siedziałem tam z wyłączonym silnikiem, wpatrując się w kierownicę.

Muzyka z domu pulsowała przez zamknięte okna.

Rozległ się stłumiony śmiech.

I pomyślałem: mam trzydzieści trzy lata.

Nie będę nikogo prosić, żeby mnie szanował.

Przekręciłem kluczyk.

Aktualizacja pierwsza.

Jechałem do domu w całkowitej ciszy.

Brak muzyki.

Żadnych podcastów.

Słychać tylko, jak moje myśli stają się coraz głośniejsze z każdą milą.

Latarnie uliczne migały niczym powolne flesze aparatów fotograficznych.

Zatrzymałem się na czerwonym świetle i zobaczyłem grupę studentów wychodzących z baru, trzymając się pod ręce i mając rozpromienione twarze.

Przez chwilę im zazdrościłem.

Nie dlatego, że byli młodzi.

Ponieważ wyglądały na nieskomplikowane.

Mój telefon zaczął wibrować około 10:15.

Nie patrzyłem na to.

Wibracje nie ustawały.

Długie, uporczywe buczenie przy uchwycie na kubek.

Wpatrywałem się w drogę.

Powiedziałem sobie, że jej nie ignoruję.

Chroniłem siebie.