Przez kilka dni z rzędu do moich drzwi wejściowych przychodziła mała dziewczynka, stała tam przez kilka minut i uciekała: zaczęłam się bać o dziecko, więc postanowiłam znaleźć jej rodziców i dowiedziałam się czegoś nieprzewidzianego

Pewnego wieczoru, po obejrzeniu kolejnego nagrania z jej krótkiej wizyty, postanowiłem zanieść nagrania na policję. Zadziałali błyskawicznie, w ciągu kilku godzin, ustalili tożsamość dziewczyny i wezwali jej matkę. I wtedy zagadka nabrała niesamowitego obrotu.

Kiedy kobieta weszła i usłyszała raport, niespodziewanie wybuchnęła śmiechem.

„O rany” – powiedziała między chichotami – „moja córka jest właśnie w tym ciekawym wieku. Mieszkamy niedaleko, a ona uwielbia przechodzić obok twojego domu. Za każdym razem, gdy to robimy, uparcie powtarza: »Chcę się przywitać z tą panią!«. Podbiega do twoich drzwi, dzwoni dzwonkiem i wraca. Zawsze czekam na nią na rogu”.

Nie mogłem w to uwierzyć.

„Ale… dlaczego ja?” – zapytałem, wciąż zaśmiecony.

Kobieta uśmiechnęła się podekscytowana.

„Możesz nie pamiętać”, powiedziała, „ale pewnego lata moja córka potknęła się i upadła przed twoim domem. Pomogłeś jej wstać i dałeś jej jabłko. Od tamtej pory chciała wrócić i życzyć ci miłego dnia”.

Sierżant policji i ja spojrzeliśmy na siebie, po czym zaczęliśmy się śmiać.

A zatem „tajemnicza mała gościni”, o którą się martwiłam, wcale nie miała kłopotów. Była po prostu słodkim dzieckiem, które próbowało odwdzięczyć się drobnym gestem dobroci – jedno radosne „cześć” na raz.