Przy niedzielnym obiedzie mój tata oznajmił: „Twój brat to jedyny, który tu ciężko pracuje”. Stół klasnął. Spokojnie powiedziałem: „Wtedy nie będzie potrzebował tych 3500 dolarów, które co miesiąc łożę na jego czynsz”. Mój brat zakrztusił się drinkiem. Mama wyszeptała jego imię. A potem…

To była jego trzecia utrata pracy w ciągu ośmiu miesięcy. Każda z nich przebiegała według tego samego schematu – początkowo entuzjastyczne recenzje o jego niesamowitej nowej szansie, potem stopniowe narzekania na niesprawiedliwe traktowanie, a ostatecznie nieuchronne zwolnienie, które, według Troya, nigdy nie było jego winą.

Pomimo tego niepowodzenia Troy pozostał pewny siebie.

„Ale bez obaw. Mam coś dużego w zanadrzu. Potencjalnie sześciocyfrowy zysk.”

Nauczyłem się nie kwestionować jego optymizmu wprost. To prowadziło tylko do obronnych argumentów i oskarżeń, że w niego nie wierzę.

Niedziela nadeszła z idealną wiosenną pogodą, a przedmieścia Pensylwanii prezentowały swoje najpiękniejsze oblicza. Na ulicach dzielnicy moich rodziców kwitły derenie i wiśnie. Znajomość drogi wywoływała mieszane uczucia – komfort mieszał się z narastającym lękiem przed nieuniknioną dynamiką rodzinną, która mnie czekała.

Przyjechałem dokładnie o drugiej, zgodnie z prośbą mamy. Elegancki samochód sportowy Troya już stał na podjeździe, zmuszając mnie do zaparkowania na ulicy. Drobna rzecz, ale w jakiś sposób symbolizująca naszą relację. Idąc ścieżką, zauważyłem, że Troy niedawno przesiadł się ze swojego starego Audi na jeszcze droższe BMW – dziwne, zważywszy na jego niedawne bezrobocie.

Mama jak zwykle przywitała mnie ciepłym uściskiem i pocałunkiem w policzek.

„Brock, zastanawialiśmy się, kiedy tu będziesz. Troy zabawia nas opowieściami już od pół godziny.”

Tata, siedząc w fotelu, podał mu swoją standardową, mocną dłoń.

„Synu, jak tam interes komputerowy?”

Nigdy nie pamiętał szczegółów mojej pracy, pomimo moich wielokrotnych wyjaśnień.

Troy rozsiadł się wygodnie na kanapie, z markowymi okularami przeciwsłonecznymi naciągniętymi na głowę, eksponując coś, co wyglądało na nowy zegarek Rolex. Uniósł kufel na powitanie.

„Nadchodzi geniusz kodowania. Jak się żyje w cyfrowych kopalniach?”

Od razu zauważyłem zegarek.

„Ładny zegarek” – powiedziałem. „Niedawny nabytek?”

Troy uśmiechnął się i wyciągnął nadgarstek, aby lepiej widzieć.

„Podoba ci się? Premia za ostatni koncert. Może i mnie puścili, ale najpierw wypłacili mi prowizję.”

Wyjaśnienie nie miało większego sensu. Firmy rzadko dają drogie zegarki jako odprawę zwalnianym pracownikom, ale nikt tego nie kwestionował. Mama po prostu uśmiechnęła się z dumą, a tata skinął głową z aprobatą.

„Mądrze negocjujesz, synu” – powiedział tata do Troya. „Zawsze dostaję to, co mi się należy”.

Rozmowa zeszła na plotki z sąsiedztwa, podczas gdy mama krzątała się, dopracowując obiad. Ogród pani Lawson znów zdobywał nagrody. Petersonowie budowali basen. Kościół organizował kolejną zbiórkę funduszy. Przez cały ten czas Troy dominował w rozmowie, a moi rodzice chłonęli każde jego słowo.

Kiedy mama wspomniała, że ​​wyglądam na zmęczoną, Troy wtrącił się zanim zdążyłam odpowiedzieć.

„Pewnie nie spał całą noc, grając w te gry komputerowe. Nadal to robisz, prawda, stary?”

Nie grałem w gry wideo na poważnie od czasów studiów, ale poprawianie go wydawało mi się bezcelowe.

„Właśnie kończę duży projekt w pracy” – powiedziałem. „W tym tygodniu został pomyślnie uruchomiony”.

„To miłe, kochanie” – powiedziała mama, ledwo słuchając. „Troy, opowiedz ojcu o tym kontakcie z regionalnym dyrektorem sprzedaży”.

Troy zaczął snuć rozbudowaną opowieść o tym, jak zaimponował dyrektorowi naczelnemu podczas charytatywnego turnieju golfowego. Historia robiła się coraz bardziej imponująca z każdym szczegółem – ekskluzywny dostęp do klubu, spotkania z celebrytami, oferty pracy składane na miejscu. Rozpoznałem jego upiększający charakter, ale milczałem, popijając mrożoną herbatę i kiwając głową w odpowiednich odstępach czasu.

Spokojna fasada na chwilę pękła, gdy zadzwonił telefon Troya. Spojrzał na niego, zmarszczył brwi i uciszył połączenie.

„Wszystko w porządku?” zapytałem.