Przy obiedzie mama prychnęła: „Twój sukces nic nie znaczy. Anna to jedyna córka, która się liczy”. Spojrzałem na nią spokojnie i powiedziałem: „Więc patrz, jak wykreślam cię z mojego życia na zawsze”. To, co wydarzyło się później, odebrało im mowę.

Przy obiedzie moja mama pochyliła się nad stołem, jej oczy były bystre i nieruchome, i warknęła: „Twój sukces nic nie znaczy. Anna to jedyna córka, która się liczy”. Mój widelec zamarł w powietrzu. Przez lata uczyłam się przełykać gorycz, grzecznie kiwać głową, gdy wielbili Annę za najmniejsze okruchy osiągnięć. Ale coś we mnie pękło tej nocy. Odłożyłam widelec, spojrzałam jej prosto w oczy i powiedziałam: „Więc patrz, jak cię wycinam na zawsze”. Cisza, która nastąpiła, była ogłuszająca. Mój tata wpatrywał się w swój talerz, jakby te słowa nie były skierowane do niego. Anna uśmiechnęła się krzywo, rozkoszując się blaskiem bycia ich złotą dziewczyną. Myśleli, że jak zawsze będę siedzieć cicho. Myśleli, że będę dalej odgrywać rolę niewidzialnej córki. Ale co było dalej? To nie tylko zachwiało ich idealnym wizerunkiem rodziny. Spaliło go doszczętnie.

Rozdział 1: Cień na orbicie

Dorastanie w moim domu przypominało grę, w której zasady były zawsze narzucone przeciwko mnie. Odkąd pamiętam, Anna była słońcem na niebie naszej rodziny, a ja cieniem zmuszonym krążyć wokół jej światła. Każda jej drobnostka była traktowana jak cud, a moje osiągnięcia wymykały się im z rąk, jakby w ogóle nie istniały.

Kiedy miałam dziewięć lat, wygrałam szkolny konkurs ortograficzny. Wróciłam do domu promienna, trzymając w dłoniach moje maleńkie plastikowe trofeum, jakby było ze złota. Tata ledwo oderwał wzrok od gazety, zanim powiedział: „To miłe, kochanie”. W tym samym tygodniu Anna namalowała na plastyce krzywą tęczę. Mama oprawiła ją, powiesiła w salonie i zaprosiła sąsiadów, żeby zobaczyli talent Anny do kreatywności. Wciąż pamiętam, jak stałam tam i wpatrywałam się w ten obraz, czując, że moje zwycięstwo już wyparowało.