Przybyłem na wigilijną kolację kulejąc, z nogą w gipsie, co było wynikiem „drobnego incydentu” kilka dni wcześniej, kiedy w domu byliśmy tylko ja i moja synowa. Kiedy wszedłem, mój syn parsknął zimnym śmiechem i powiedział, że jego żona chciała tylko, żebym wyciągnął z tego wnioski. Nie miał pojęcia, że ​​dzwonek, który zadzwonił zaraz potem, należał do władz, do których sam zadzwoniłem, i od tego momentu cały wieczór natychmiast zmienił kierunek.

Mitch przewrócił kolejną stronę, a jego ton stał się jeszcze poważniejszy. Odkrył coś o przeszłości Melanie, o czym Jeffrey prawdopodobnie nie wiedział. Zanim Melanie wyszła za mąż za mojego syna, była mężatką z 72-letnim dżentelmenem przez zaledwie 11 miesięcy. Mężczyzna zmarł śmiercią naturalną i zostawił jej pokaźny spadek.

W tamtym czasie rodzina zmarłego próbowała podważyć testament, twierdząc, że Melanie manipulowała starszym mężczyzną, ale nie udało im się niczego udowodnić. Odeszła z prawie pół milionem dolarów bez pokrycia. Dwa lata później poznała Jeffreya na aplikacji randkowej – młodego mężczyznę, jedynego syna bogatej wdowy. Zbieg okoliczności był zbyt niepokojący, by go zignorować.

Nie miałam do czynienia ze zwykłą oportunistyczną synową. Miałam do czynienia z kimś, kto miał doświadczenie w manipulowaniu starszymi ludźmi w celu uzyskania spadku, z kimś, kto praktycznie uczynił z tego zawód. A mój syn, mój Jeffrey, był albo świadomym wspólnikiem, albo użytecznym narzędziem w jej rękach.

Mitch pokazał mi zdjęcia tego Juliana, mężczyzny po czterdziestce, elegancko ubranego, o aparycji kogoś, kto doskonale wie, jak działa system i jak go wykorzystać. Podobno miał doświadczenie w pomaganiu rodzinom w uzyskaniu opieki nad starszymi krewnymi, zawsze za wygórowane opłaty. Jego firma specjalizowała się w tej lukratywnej i moralnie wątpliwej niszy.

Poprosiłem Mitcha o kontynuowanie śledztwa, ze szczególnym uwzględnieniem wszelkich kontaktów Melanie z osobami z jej pierwszego małżeństwa oraz wszelkich podejrzanych ruchów finansowych. Zgodził się i obiecał, że za dwa tygodnie przedstawi więcej informacji.

Wyszłam z kawiarni z raportem schowanym w torebce i krystalicznie czystym umysłem. Melanie nie była po prostu oportunistyczną darmozjadką, która dostrzegła szansę i ją wykorzystała. Była zawodową drapieżniczką, która celowo wybrała mojego syna, a za jego pośrednictwem mnie. A Jeffrey, moja krew i ciało, przyjął tę rolę, czy to z chciwości, słabości, czy z połączenia obu tych rzeczy.

Tego wieczoru nie mogłem zjeść z nimi kolacji. Udawałem ból głowy i wstałem wcześnie. Ale tak naprawdę zostałem w swoim pokoju, analizując każdą stronę raportu Mitcha, łącząc fakty i rozumiejąc skalę pułapki, w którą wpadłem.

Mieli długoterminowy plan. Po pierwsze, opróżnić moje konta poprzez pożyczki i inwestycje alternatywne. Po drugie, stworzyć narrację o pogorszeniu stanu psychicznego. Po trzecie, wykorzystać Juliana do uzyskania opieki prawnej, a następnie, mając pełną kontrolę nad moimi finansami i osobą, zamienić mnie w pustą skorupę, podczas gdy oni będą żyć z mojego majątku, aż do mojej śmierci naturalnej, a kto wie, może z odrobiną pomocy.

Wspomnienie podsłuchanej rozmowy o tym, kiedy umrę i czy można przyspieszyć ten proces, nabrało nowego, bardziej złowrogiego ciężaru. Zważywszy na historię Melanie, która miała w zwyczaju przedwczesną śmierć swoich starszych mężów, nie było paranoją myśleć, że mogłaby planować coś podobnego ze mną.

Podjąłem decyzję od razu. Nie zamierzałem się po prostu bronić. Zamierzałem kontratakować. Zamierzałem wykorzystać każdą informację, jaką miałem, każdy dowód, jaki zebrał Mitch, każdy błąd, jaki popełnili, żeby całkowicie odwrócić sytuację.

Gdybym już z nimi skończył, Jeffrey i Melanie zrozumieliby, co tak naprawdę oznacza zadzieranie z niewłaściwą osobą.

Zacząłem od oczywistego: zmiany testamentu. Umówiłem się na spotkanie z moim zaufanym prawnikiem, dr. Arnoldem Turnerem, który od lat zajmował się sprawami prawnymi piekarni. Poszedłem do jego biura w dniu, w którym Jeffrey był w podróży służbowej, a Melanie rzekomo pojechała odwiedzić matkę.

Doktor Arnold przyjął mnie ze swoją zwykłą troską, proponując kawę i pytając o moje zdrowie. Kiedy wyjaśniłem, że chcę wprowadzić istotne zmiany w testamencie, z uważnym wyrazem twarzy wziął kartkę i długopis.

Najpierw usunąłem Jeffreya z listy spadkobierców. W jego miejsce podzieliłem swój majątek tak, aby piekarnie i połowa pieniędzy trafiły do ​​fundacji charytatywnej, która pomaga dzieciom z ubogich rodzin. Dom i druga połowa pieniędzy trafiłyby do mojego siostrzeńca Ryana, syna mojej zmarłej siostry, poważnego i pracowitego młodego człowieka, który zawsze utrzymywał ze mną kontakt bez żadnych korzyści finansowych.

Jeffrey odziedziczył jedynie symboliczną kwotę 100 000 dolarów – wystarczającą, by nie móc kwestionować testamentu, twierdząc, że został zapomniany, ale wystarczająco małą, by dać wyraz mojemu niezadowoleniu. Zostawiłem też list wyjaśniający, zapieczętowany, który miał zostać otwarty dopiero po mojej śmierci, szczegółowo opisując powody mojej decyzji.

Dr Arnold zadał kilka pytań, upewniając się, że jestem świadomy i pewny swojej decyzji. Powierzchownie wyjaśniłem, że pojawiły się problemy z zaufaniem, nie wdając się w szczegóły. Był na tyle profesjonalny, że nie nalegał, a jedynie zapewnił, że wszystko będzie zgodne z prawem i utrzymane w absolutnej tajemnicy.

Skorzystałam również z okazji, aby sporządzić pełnomocnictwo do spraw opieki zdrowotnej, ustanawiając moją najlepszą przyjaciółkę, Sarę, osobą odpowiedzialną za podejmowanie decyzji medycznych w moim imieniu, gdybym stała się niezdolna do pracy. Każda próba umieszczenia mnie w zakładzie psychiatrycznym lub podawania leków wbrew mojej woli przez Melanie i Jeffreya napotkałaby teraz tę barierę prawną.

Wyszłam z gabinetu z poczuciem, że ciężar spadł mi z ramion. To był dopiero pierwszy krok, ale ważny. Teraz, nawet gdyby spotkało mnie najgorsze, nie dostaliby tego, czego chcieli. Całe planowanie, cała manipulacja poszłaby na marne.

Ale nie planowałem najgorszego. Chciałem być cały i zdrowy, żeby zobaczyć ich twarze, kiedy odkryją, że stracili wszystko.

Listopad nadszedł z tym duszącym upałem typowym dla Los Angeles. Minęły prawie cztery miesiące, odkąd odkryłem prawdę o Jeffreyu i Melanie, i każdy dzień tego czasu wykorzystywałem, aby budować swoją sprawę przeciwko nim. Mitch nadal dostarczał mi informacji.

Odkryliśmy, że Melanie regularnie spotykała się z Julianem, prawnikiem, zawsze w ich tajnym mieszkaniu. Udało nam się nawet zdobyć zdjęcia, na których razem wchodzą do budynku, oraz nagrania audio, które dowodziły, że przygotowywali dokumentację do wniosku o ubezwłasnowolnienie mnie.

Na jednym z tych nagrań usłyszałem, jak Julian tłumaczy Melanie, że potrzebują badań lekarskich, aby potwierdzić mój upadek umysłowy. Zasugerował, żeby zaprowadzili mnie do konkretnego lekarza, kogoś, kto z nim współpracował i był gotów zdiagnozować problemy poznawcze za dodatkową opłatą.

To była jawna korupcja, doskonale zaplanowany plan oszukania systemu prawnego.

Melanie zapytała, ile to potrwa. Julian odpowiedział, że z odpowiednimi dokumentami, w tym zeznaniami świadków dotyczącymi mojego nieprzewidywalnego zachowania, mogliby zatwierdzić opiekę prawną w ciągu dwóch lub trzech miesięcy. Od tego momentu mieliby pełną kontrolę nad moimi finansami i decyzjami osobistymi.

Chłód, z jakim o tym rozmawiali, jakby to była zwykła transakcja biznesowa, przyprawiał mnie o dreszcze. Ale dawał mi też jasność umysłu. Nie stawałem twarzą w twarz z ludźmi z odrobiną sumienia czy wyrzutów sumienia. Stawałem twarzą w twarz z przestępcami, po prostu.

Postanowiłem, że nadszedł czas, aby zamknąć siatkę. Musiałem jednak zrobić to strategicznie, bez odsłaniania wszystkich kart na raz.

Zacząłem od małych testów. Pewnego czwartkowego obiadu, mimochodem wspomniałem, że myślę o sprzedaży jednej z piekarni – tej, która przynosi najmniej zysków – żeby uprościć sobie życie. Jeffrey o mało się nie zakrztusił jedzeniem. Melanie wyraźnie się spięła.

Przez cały posiłek próbowali przekonać mnie, że to fatalny pomysł, że jestem zdezorientowany, że piekarnie to moje dziedzictwo i że będę tego żałował. Ich obawy nie miały ze mną nic wspólnego, oczywiście. Byli przerażeni myślą, że sprzedam aktywa, zanim zdążą przejąć nad nimi kontrolę.

Pozwoliłem, by temat naturalnie ucichł, mówiąc, że jeszcze o tym pomyślę, ale obserwowałem, jak bardzo byli zdenerwowani w kolejnych dniach. Melanie dzwoniła w pilnych sprawach, prawdopodobnie do Juliana. Jeffrey zaczął wypytywać mnie o moje finanse, udając zaniepokojonego syna.

Dwa tygodnie później zrzuciłem z siebie kolejną bombę. Powiedziałem, że umówiłem się na konsultację z prawnikiem w sprawie aktualizacji testamentu. Ich reakcja była jeszcze bardziej ostra.

Od razu zapytali, którego prawnika wybrać, dlaczego uważam to za konieczne i czy coś mnie martwi. Skłamałem, mówiąc, że to tylko rutynowa konsultacja, którą zasugerował dr Arnold. Nalegali, żeby mi towarzyszyć, żeby mnie wesprzeć.

Grzecznie odmówiłem, mówiąc, że muszę to zrobić sam i że ważne jest dla mnie zachowanie pewnej niezależności w podejmowaniu decyzji.

Tej nocy, udając, że idę spać, usiadłem w ciemnym kącie korytarza i przysłuchiwałem się ich kłótni w pokoju. Wpadli w panikę.

Melanie mówiła, że ​​muszą przyspieszyć proces ubezwłasnowolnienia, że ​​zaczynam robić rzeczy, które mogłyby zagrozić planowi. Jeffrey się zgodził, ale wydawał się niezdecydowany, martwiąc się, czy zdobędą wystarczająco dużo dowodów.

Melanie zasugerowała wtedy coś, co przeszyło mnie dreszczem. Powiedziała, że ​​może będą musieli stworzyć jakieś dowody, sprawić, żebym wydawał się bardziej zdezorientowany, niż jestem w rzeczywistości.

Jeffrey zapytał, jak to możliwe. Odpowiedziała, że ​​istnieją sposoby. Leki dodane do mojego jedzenia mogą powodować chwilowe zaburzenia świadomości. Drobne wypadki mogą sprawiać wrażenie, że tracę sprawność fizyczną i umysłową.

Posłuchałem tego i po raz pierwszy poczułem prawdziwy strach. Nie planowali mnie tylko okraść. Byli gotowi mnie odurzyć, skrzywdzić, celowo zniszczyć mi zdrowie, żeby osiągnąć swoje cele.

Wróciłam do pokoju na drżących nogach i po raz pierwszy od miesięcy płakałam naprawdę. Płakałam z powodu straty syna, którego myślałam, że mam. Płakałam z powodu mojej naiwności w zaufaniu im. Ale przede wszystkim płakałam z wściekłości, głębokiej, zimnej wściekłości, która zagnieździła się w mojej piersi i nie chciała ustąpić.

Następnego dnia zadzwoniłem do Mitcha i opowiedziałem mu o rozmowie. Spoważniał i powiedział, że musimy wezwać policję, bo sprawa wyszła poza ramy zwykłego oszustwa finansowego i przerodziła się w planowany napad. Ale poprosiłem go, żeby poczekał. Miałem lepszy plan.

Gdyby Melanie chciała mnie wprawić w zakłopotanie, zrobiłbym jej dokładnie to samo, ale w sposób kontrolowany i udokumentowany, co ostatecznie obróciłoby się przeciwko niej.

Zaczęłam odgrywać rolę staruszki tracącej rozum, ale w przerysowany, niemal teatralny sposób. Udawałam, że zapomniałam, gdzie położyłam rzeczy, ale potem znajdowałam je w oczywistych miejscach przed nimi. Zadawałam to samo pytanie dwa razy z rzędu, ale zawsze o mało istotne sprawy. Zostawiałam zapalone światło, otwarte drzwi, puste garnki na kuchence – nic niebezpiecznego, ale wszystko było bardzo widoczne.

A co najważniejsze, wszystko dokumentowałem. Zainstalowałem ukryte kamery w strategicznych punktach domu, małe, dyskretne, które nagrywały wszystko w wysokiej rozdzielczości i automatycznie zapisywały w chmurze. Każdy ich ruch, każda rozmowa, każde potajemne spojrzenie było nagrywane.

Melanie złapała przynętę i to z całą szczerością. Zaczęła zapraszać przyjaciół, zawsze gdy byłam w pobliżu i robiłam coś „zagmatwanego”. Byli świadkami mojego zapominalstwa, mojej dezorganizacji, a Melanie relacjonowała wszystko tym udawanym, zaniepokojonym głosem.

Wiedziałem, że buduje sieć świadków. Nie wiedziała jednak, że moje kamery uchwyciły rozmowy po moim odejściu. Nagrały, jak Melanie mówi swoim przyjaciółkom, że wyglądam gorzej, niż wyglądam, że nie daję sobie rady i że wkrótce będą musiały wszcząć postępowanie sądowe.

Uchwycili śmiech, gdy myśleli, że nie słyszę, i komentarze na temat tego, jak dobrze byłoby mieć dostęp do wszystkich pieniędzy.

Jeffrey również wszedł do gry, ale w inny sposób. Zaczął przynosić do domu dokumenty, papiery z piekarni, które wymagały mojego podpisu. Tylko teraz sprawdzał każdy mój podpis, porównując go z poprzednimi, szukając oznak drżenia lub braku koordynacji, które mogłyby posłużyć za dowód upadku.

Zacząłem więc celowo podpisywać niektóre rzeczy drżącą ręką. Innym razem podpisywałem się idealnie. Chciałem stworzyć niespójność, dać im nadzieję, ale nigdy całkowitą pewność. Obserwowanie ich sfrustrowanych, próbujących rozszyfrować mój prawdziwy stan, było niemal satysfakcjonujące.

Wszystko jednak zmieniło się pewnego grudniowego popołudnia, trzy tygodnie przed Bożym Narodzeniem.

Poszedłem do supermarketu na zakupy. Po powrocie, z torbami w ręku, wspiąłem się po trzech stopniach wejścia do domu, tak jak robiłem to od 20 lat. Tylko tym razem poczułem, że coś mnie pchnęło od tyłu.

To nie było przypadkowe potknięcie. To było celowe, mocne pchnięcie z dwiema rękami położonymi płasko na plecach. Całkowicie straciłem równowagę. Torby poleciały i upadłem bokiem na betonowe schody.

Ból był natychmiastowy i przeraźliwy. Poczułem, jak coś pęka mi w prawej stopie w momencie uderzenia. Krzyknąłem, bardziej z szoku niż z bólu, i spróbowałem się odwrócić, żeby zobaczyć, kto mnie popchnął.

To była Melanie.