* Przyjechałam z dziećmi do rodziców – lodówka pusta, mówią, że nie ma pieniędzy…

„Wiemy” – skinął głową Giennadij Borisowicz. „Teraz już wiemy”. Ale przez wiele lat tego nie rozumieli.

Myśleliśmy, że postępujemy słusznie, zwracając większą uwagę na tego, który krzyczał najgłośniej. Lidia Arkadiewna nagle wybuchnęła płaczem. „Dima, myliliśmy się” – powiedziała przez łzy.

„Kiedy przestałeś pomagać, obwinialiśmy cię, uważaliśmy za niewdzięcznego syna. A potem wylądowałem w szpitalu i wiele przemyślałem. Jak mogliśmy oczekiwać, że nam pomożesz, skoro nie dajemy ci tego, na co zasługujesz?” Dmitrij milczał, niepewny, co powiedzieć.

Czekał na to uznanie latami, dekadami. I oto jest. Ale to wcale nie ułatwiało sprawy.

Zbyt wiele wody przelało się pod mostem, rany były zbyt głębokie. „A Elena?” – zapytał w końcu. „Czy ona wie o tej rozmowie?” Rodzice wymienili spojrzenia.

„Nie” – przyznał ojciec. „Próbowaliśmy z nią rozmawiać, wytłumaczyć, że teraz będzie inaczej, że wszystkie wnuki powinny mieć równy udział, ale ona wpadła w furię. Powiedziała, że ​​ją zdradzamy, że zawsze kochaliśmy cię bardziej”.

Dmitrij uśmiechnął się gorzko. „Typowa Elena zawsze wszystko przekręca na swoją korzyść”. „I co teraz?” zapytał.

„Czego ode mnie chcesz?” „Chcemy naprawić błędy” – powiedziała stanowczo Lidia Arkadiewna. „Żeby poprawić nasze relacje z tobą i twoimi dziećmi. Żeby udowodnić, że możemy być dobrymi dziadkami dla Maksima i Sofii”.

„Nie lepiej niż dla Artema i Antona, ale też nie gorzej”. „A co z pomocą finansową?” – zapytał wprost Dmitrij. „Też chciałeś o tym porozmawiać, prawda?” Giennadij Borisowicz skinął głową, przesuwając plik papierów w stronę syna.

„Obliczyliśmy nasze wydatki” – powiedział. „Emerytura wystarcza na podstawowe potrzeby, ale nie na leki ani nieprzewidziane wydatki. Moglibyśmy się utrzymać z połową kwoty, którą wcześniej przelewałeś”.

„Poprosiliśmy też Elenę o udział” – dodała Lidia Arkadiewna. Zgodziła się pomóc z rachunkami za internet i telefon. Dmitrij uważnie przestudiował obliczenia.

Byli realistami; rodzice naprawdę przeanalizowali swoje wydatki, eliminując wszystkie niepotrzebne wydatki. „Dobrze” – powiedział po długiej pauzie. „Wrócę do mojej pomocy, ale pod pewnymi warunkami”.

Po pierwsze, żadnych kieszonkowego na media i leki. Po drugie, wszystkie wnuki traktujesz równo – nie dawaj prezentów jednym ani kanapek innym. Po trzecie, Elena powinna pomagać regularnie, a nie tylko okazjonalnie.

Rodzice skinęli głowami zgodnie. „I jeszcze jedno” – dodał Dmitrij, patrząc matce w oczy – „żadnej manipulacji, żadnych wezwań do pracy, żadnych skarg do pracowników socjalnych, żadnych prób wzbudzenia litości. Jeśli coś takiego się powtórzy, pomoc zostanie przerwana na zawsze”.

„Zgadzamy się” – powiedział stanowczo Giennadij Borisowicz. „Akceptujemy wszystkie warunki”. Lidia Arkadiewna sięgnęła przez stół i niepewnie dotknęła palców syna.

„Dima, nie prosimy tylko o pieniądze” – powiedziała cicho. „Chcemy, żebyś ty i twoje dzieci wrócili, żebyśmy mogli stać się prawdziwą rodziną, jeśli tylko dasz nam szansę”. Dmitrij spojrzał na starzejącą się, wychudzoną matkę i ojca, którzy siedzieli tu już od jakiegoś czasu.

Uraza, którą nosił w sobie od lat, nie zniknęła. Ale pojawiło się w niej coś nowego: zrozumienie, że ludzie mogą się zmieniać, nawet na starość, nawet jeśli całe życie podążali złą drogą. „Dobrze” – powiedział w końcu…