Przyszedłem na kolację wigilijną z gipsem, wciąż utykając po tym, jak synowa popchnęła mnie kilka dni wcześniej. Mój syn tylko się roześmiał i powiedział: „Dała ci nauczkę – sam się o to prosiłeś”. Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Uśmiechnąłem się, otworzyłem i powiedziałem: „Proszę wejść, panie oficerze”.

Melanie zasugerowała „stworzenie dowodów” na mój spadek zdrowia – na przykład dosypanie mi leków do jedzenia, aby wywołać zamieszanie, albo upozorowanie drobnych wypadków, aby przedstawić mnie jako osobę bezradną.

Po raz pierwszy naprawdę bałem się o swoje życie.

Pchnięcie

Trzy tygodnie przed świętami Bożego Narodzenia wróciłam z supermarketu z reklamówkami w obu rękach. Wchodząc po schodach do drzwi wejściowych – po których chodziłam od dwudziestu lat – poczułam, jak dwie ręce mocno wbijają mi się między łopatki.

Poleciałem bokiem, uderzyłem o beton i poczułem, jak coś pękło mi w stopie.

Kiedy podniosłem wzrok, Melanie stała na szczycie schodów, nie przerażona, lecz zadowolona. Nasze oczy się spotkały. Wiedziała dokładnie, co zrobiła.

Jeffrey wyszedł. Spojrzał na mnie leżącą na ziemi, potem na nią. I się roześmiał.

„Chcę cię czegoś nauczyć” – powiedział. „Takiej, na którą zasługujesz”.

Wrócili do środka, zostawiając mnie na schodach w agonii.

To moi sąsiedzi mnie znaleźli i zawieźli do szpitala. W drodze, pomimo bólu, jedna myśl podtrzymywała mnie na duchu: kilka tygodni wcześniej zainstalowałem ukrytą kamerę w świetle ganku, zwróconą w stronę tych schodów.

Materiał filmowy i plan

Z łóżka szpitalnego zadzwoniłem do Mitcha. Pojechał do domu, odebrał nagranie i wysłał mi SMS-a z dwoma słowami: „Mamy ich”.

Na nagraniu było wszystko: Melanie rozglądająca się za świadkami, ustawiająca się za mną, celowe popchnięcie, mój upadek, śmiech Jeffreya, który mówił, że na to zasłużyłam.

Lekarze powiedzieli mi, że mam złamaną stopę w dwóch miejscach. Potrzebuję operacji i gipsu na sześć tygodni.

Jeffrey i Melanie przyjechali do szpitala, udając troskę. Melanie przyniosła kwiaty, Jeffrey ścisnął mnie za rękę, oboje uparcie powtarzając, że to był okropny „wypadek”. Pozwoliłam im mówić. Pozwoliłam im myśleć, że jestem bezradna.

Dwa dni później, 24 grudnia, odwieźli mnie do domu. Melanie jechała za szybko, przez co samochód szarpnął moją kontuzjowaną nogę. Opowiedziała o wspaniałym świątecznym obiedzie, który planowała, o tym, jak zaprosiła przyjaciół i „przyjaciela prawnika” o imieniu Julian.

Zrozumiałem, że chcieli wykorzystać Boże Narodzenie, obecność świadków i Juliana, aby uwypuklić moje rzekome zagubienie i zbudować swoją argumentację prawną.

Nie mieli pojęcia, że ​​już zbudowałem swój.

Zasadzka świąteczna

W Boże Narodzenie dom był udekorowany jak z katalogu – Melanie przesadziła z ozdobami, światełkami i jedzeniem. Przyjechali ich przyjaciele, ci sami, którzy byli „świadkami” mojego zapominalstwa. Julian pojawił się w drogim garniturze.

Podczas lunchu idealnie odegrałam swoją rolę: mieszałam święta, pytałam, czy to Wielkanoc, zrzucałam winę za zawroty głowy na leki. Melanie i jej przyjaciółki wymieniały „zaniepokojone” spojrzenia, podczas gdy Julian po cichu robił notatki.

W widocznym miejscu zainstalowałem w salonie małe kamery, które rejestrowały każde słowo.

O 15:00 – godzinie, którą umówiłam z Mitchem – zadzwonił dzwonek do drzwi. Wstałam powoli, opierając się na kuli. Melanie próbowała mnie powstrzymać; uparłam się, żeby otworzyć.

Gdy otworzyłem drzwi, stali tam dwaj umundurowani policjanci, Mitch i dr Arnold.

„Oficerowie” – powiedziałem na tyle głośno, żeby wszyscy w pomieszczeniu usłyszeli – „proszę wejść. Chciałbym złożyć skargę”.

W pokoju zapadła cisza. Twarze zbladły.

Ujawnianie ich na oczach wszystkich

Zebraliśmy się w salonie. Siedziałem na wózku inwalidzkim pośrodku. Komandor Smith, starszy oficer, zapytał, kim są Jeffrey i Melanie Reynolds. Nerwowo się przedstawili.

Zacząłem opowiadać swoją historię – spokojnie, jasno, bez cienia wątpliwości. Wyjaśniłem brak pieniędzy, sekretne mieszkanie, plan opieki, rozmowę o zatruciu i w końcu pchnięcie, które złamało mi stopę.

Melanie krzyknęła, że ​​mam urojenia. Jej przyjaciółki pokiwały głowami, mówiąc, że przez cały dzień byłam zdezorientowana.

Mitch otworzył laptopa i podłączył go do telewizora.

Razem oglądaliśmy filmik z ganku: Melanie sprawdza ulicę, kładzie mi obie ręce na plecach, popycha, mój upadek, Jeffrey się śmieje i mówi: „To miało cię czegoś nauczyć, na co zasługujesz”.

Nikt się nie odezwał. Jedna z przyjaciółek Melanie zaczęła płakać. Julian cicho się od niej odsunął.

Potem Mitch odtworzył nagrania audio: rozmowy o mojej śmierci, o doprawianiu mojego jedzenia, o tym, jak długo potrwa opieka. E-maile między Melanie i Julianem, w których rozmawiali o lekarzach gotowych fałszować oceny.

Po zakończeniu przesłuchania komandor Smith ogłosił, że Melanie została aresztowana za napaść i spisek, a Jeffrey za pomocnictwo, groźby i oszustwo. Julian również zostanie objęty śledztwem.

Melanie próbowała uciekać; policjant z łatwością ją zatrzymał. Krzyczała, że ​​kradnę jej „spadek”. Jeffrey osunął się na ścianę i rozpłakał.

Zanim go zabrali, spojrzałem mu w oczy i powiedziałem: „Przestałeś być moim synem w chwili, gdy zdecydowałeś, że więcej jestem wart martwy niż żywy”.

Nie miał odpowiedzi.

Sąd, werdykt i wyrok

Sprawa trafiła na pierwsze strony gazet: wdowa omal nie została zabita przez własnego syna i synową dla pieniędzy.

Dochodzenia w sprawie poprzednich małżeństw Melanie zostały wznowione. Dowody sugerowały, że obaj starsi mężowie byli stopniowo zatruwani lekami, które powodowały problemy z sercem i dezorientację. Gdybym nie przestał jeść jej potraw, mógłbym być trzecim „naturalnym d3athem”.

Długi hazardowe Jeffreya – prawie 100 000 dolarów – wyszły na jaw. Spadek Melanie raz go uratował; kiedy go stracił, zostałem ich kolejnym bankiem.

Na rozprawie wstępnej prokurator przedstawił dokumenty finansowe, nagrania i nagrania wideo. Zeznałem, że podsłuchałem, jak planowali moją śmierć, i że doszło do rękoczynów. Adwokaci próbowali przedstawić mnie jako apodyktyczną, zgorzkniałą wdowę, która przekręca niewinne czyny. Nagrania wideo i audio uniemożliwiły mi to.

Sędzia uznał, że dowody są wystarczające do przeprowadzenia pełnego procesu i odmówił Melanie zwolnienia za kaucją. Jeffreyowi ustalono tak wysoką kaucję, że nie był w stanie jej zapłacić.

Kilka miesięcy później rozpoczął się proces. Wśród świadków byli księgowi, toksykolodzy, sąsiedzi, Mitch, a nawet krewni poprzednich mężów Melanie. Julian, próbując ratować się, zeznawał szczegółowo, jak Melanie zatrudniła go specjalnie po to, by pozbawić mnie moich praw.