Rodzice mojego męża nalegali. Widziałam intercyzę, w której było napisane: „To dom Adama i wyjedziesz”.

Rodzice mojego męża nalegali, żebym podpisała intercyzę, mówiąc: „To dom Adama i odejdziesz z niczym”. Świętowali z zadowoleniem, kiedy odziedziczyłam 22 miliony dolarów, dopóki nie wręczyłam papierów rozwodowych i nie pokazałam im dokładnie, co było w intercyzie, bo powinnam była odejść, kiedy jego matka wręczyła mi tę intercyzę z zadowolonym uśmiechem na twarzy.

Ale nie zrobiłam tego, bo byłam zakochana i myślałam, że Adam jest inny niż oni. Myliłam się. Kiedy poznałam Adama, dobrze mi się powodziło. Miałam solidną pracę w inżynierii oprogramowania, mieszkałam w ładnym mieszkaniu w San Diego i byłam niezależna finansowo. Nie byłam bogata, ale też nie miałam problemów.

Adam natomiast dorastał w bogactwie. Jego rodzice, Evelyn i Richard, byli właścicielami firmy zajmującej się nieruchomościami i rozpieszczali go przez całe życie. Kupili mu dom w La Hoya, spłacili czesne za studia i zapewnili mu wygodne stanowisko w swojej firmie. Przyzwyczaił się do pewnego stylu życia, który nigdy mi nie odpowiadał.

Kiedy zaczęliśmy się spotykać, czułam, że jego rodzice mnie nie akceptują. Evelyn zadawała dociekliwe pytania o moje pochodzenie, pracę, status rodzinny. Richard prawie się do mnie nie odzywał. Nie byli wręcz niegrzeczni, ale dawali jasno do zrozumienia, że ​​nie jestem tym, kogo sobie wymarzyli dla swojego złotego chłopca. Ale Adam sprawił, że poczułam się wyjątkowa.

Powiedział mi, że nie obchodzi go, co myślą jego rodzice, że mnie kocha. A ja, jak idiotka, uwierzyłam mu. Kiedy Adam się oświadczył, byłam zachwycona. Myślałam, że jego rodzina w końcu mnie zaakceptuje. Zamiast tego zaprosili nas na kolację i zaskoczyli mnie. Evelyn nalała sobie kieliszek wina, uśmiechnęła się do mnie z napięciem i powiedziała: „Zanim pójdziemy dalej, musimy omówić coś ważnego.

Richard wyciągnął teczkę z manili i przesunął ją po stole. „Intercyza?” „To tylko formalność” – powiedziała Evelyn niemal znudzonym tonem. „To chroni Adama i gwarantuje, że w razie rozwodu nie będziesz mieć prawa do niczego, co nie jest twoje”. Spojrzałam na Adama, czekając, aż mnie obroni. Po prostu siedział, wpatrując się w talerz.

Richard odchrząknął. To dom Adama, jego majątek, jego przyszły spadek. Jeśli coś pójdzie nie tak, odejdziesz z tym, z czym przyszedłeś, z tym, z czym ja przyszedłem. Nigdy nie prosiłem ich o pieniądze. Ani razu nie zasugerowałem, że chcę kawałek ich majątku. A jednak traktowali mnie jak jakąś naciągaczkę, która próbuje wbić pazury w ich syna.