Rozpaczliwy telefon mojej córki rozległ się podczas burzy: „Mamo… marznę… proszę, pomóż mi… pomóż mojemu dziecku”. „Gdzie jesteś?” błagałam. „Daniel zostawił mnie na przystanku autobusowym… ten ból…”, po czym w słuchawce rozległ się przeraźliwy krzyk…

Kiedy ciężarówka zniknęła, poczułem, że mój świat się wali. Ale nie płakałem długo. Chwyciłem telefon i zadzwoniłem do Marka, mojego młodszego brata, jedynej osoby, której ufałem.

„Mark” – powiedziałem łamiącym się, ale stanowczym głosem. „Musimy znaleźć dowód. Nie mogę tego tak zostawić”.

W warsztacie Marka unosił się zapach oleju i przewodów – to miejsce, w którym zawsze czułam się bezpiecznie. Opowiedziałam mu wszystko, kładąc roztrzaskany telefon Sary na stole między nami.

„Siostro” – powiedział głębokim głosem. „Z tak zepsutym telefonem odzyskanie danych to strzał w dziesiątkę. A Daniel nie jest głupcem. Jeśli chcesz się z nim skonfrontować, potrzebujesz mocniejszych dowodów niż tylko twoje słowa”. Zrobił pauzę. „A co, jeśli zainstalujemy coś w jego domu?”

Kamery? Mikrofony? Ta myśl była przerażająca. „Czy to legalne, Mark?”

Wzruszył ramionami. „Legalnie czy nie, chcesz ratować Sarę?”

W sobotnie popołudnie pojechałem za ciężarówką Daniela do supermarketu. Uwielbiał udawać troskliwego męża. Gdy tylko weszli do środka, wysłałem Markowi SMS-a: Teraz.

Poruszał się błyskawicznie, wślizgując się do domu tylnymi drzwiami. Dziesięć minut później wiadomość: Gotowe. Kamera w sztucznej roślinie w salonie. Mikrofon za zasłoną, obok łóżeczka dziecka.

Tej nocy siedziałam przed laptopem Marka, a oddech zaparł mi dech w piersiach, gdy pojawił się obraz domu Sary. Siedziała na kanapie, trzymając mojego wnuka, blada na twarzy, z pustymi oczami. Wtedy wszedł Daniel.

„Wracam do domu śmiertelnie zmęczony z pracy, a ten dom wygląda jak chlew! Jesteś taki bezużyteczny!” Jego głos był jak nóż. Sarah nic nie powiedziała, tylko spuściła głowę, mocniej tuląc syna.

„Gdybym nie przyniósł pieniędzy do tego domu, wy dwoje już byście umarli z głodu” – zadrwił. „Czemu nie możesz być choć w połowie taką kobietą jak Bianca?”

Bianca. To imię było jak duch w pokoju. Nigdy wcześniej go nie słyszałam.

„Siostro” – powiedział Mark poważnym głosem. „To dowód. Ale potrzebujemy więcej. On coś jeszcze ukrywa”.

Dostaliśmy więcej. Film z burzliwej nocy. Jechałem z powrotem na autostradę, zatrzymując się przy każdej restauracji i stacji benzynowej, pokazując zdjęcie Sarah w kremowym płaszczu. Niedaleko trzeciego przystanku autobusowego starszy kierowca ciężarówki spojrzał na zdjęcie ze zmarszczonymi brwiami.

„Tej nocy… lało jak z cebra” – powiedział powoli. „Wydawało mi się, że widzę kogoś stojącego przy słupie, ale uznałem, że to zepsuty znak”.

Serce mi waliło. „Masz kamerę samochodową?”

Dwie godziny później siedziałem w kawiarni, oglądając nagranie wideo na laptopie. I oto był. Srebrna ciężarówka Daniela zaparkowała pod dachem przystanku autobusowego. Wysiadł, otworzył drzwi pasażera i krzyknął. Zobaczyłem, jak uniósł rękę, wskazał i zatrzasnął drzwi. Ciężarówka odjechała, zostawiając za sobą postać potykającą się na deszczu. To była Sarah.

Zaniosłem pendrive’a Markowi. „To wystarczy, żeby go pozwać do sądu” – powiedział stanowczo.

Potem, oglądając kolejne nagrania z domu, odkryliśmy resztę. Daniel rozmawiał przez telefon, jego głos był przeraźliwie słodki. „Bianca, moja kochana. Śpij dobrze dzisiaj, dobrze, moje życie”. Był na tarasie; Sarah była zaledwie kilka kroków dalej, w środku, z pochyloną głową. Nie był po prostu oprawcą; był oszustem.

Zbadałem sprawę. Bianca Rivers, ładna dziewczyna o złej reputacji, mieszkała w luksusowym apartamencie na Piątej Ulicy. Daniel był tylko pracownikiem administracyjnym. Jak mógł sobie na to pozwolić? Tego wieczoru zaparkowałem w pobliżu jej budynku i czekałem. O 19:00 pojawił się srebrny pickup Daniela. Wysiadł, wyglądając elegancko, a z budynku wyszła młoda kobieta o długich, lśniących włosach. Przytulił ją i pocałował w czoło. Nagrałem to wszystko, drżącymi rękami.

Kolejny fragment pochodził z nieoczekiwanego źródła. Poszedłem do firmy Daniela, a młoda recepcjonistka o imieniu Anna zlitowała się nade mną. „Proszę pani” – wyszeptała. „Prowadzą śledztwo w sprawie Daniela. Są doniesienia o nieuzasadnionych przelewach pieniężnych. Wszyscy podejrzewają, że to on”.

On nie tylko oszukiwał, on także kradł.