Sąsiad przysłał mi filmik. Chłopak mojej żony krzyczał na mojego syna, podczas gdy ona stała obok i się uśmiechała. Mój syn płakał do telefonu: „Tato… proszę, wróć do domu”. Powiedziałem cicho: „Synu, wyjrzyj za drzwi”. Kilka minut później, gdy mój samolot wylądował, nie mieli pojęcia, kto czeka przy drzwiach.

Austin Cahill  stał na tarasie widokowym  platformy wiertniczej Poseidon 7  , obserwując, jak słońce wdziera się do Zatoki Meksykańskiej. Wiatr niósł ostry zapach soli i ropy naftowej – połączenie, które przez pięć lat zarządzania operacjami na morzu stało się dla niego równie znajome jak oddychanie. W wieku trzydziestu pięciu lat Austin miał reputację człowieka, który zachowuje zimną krew, gdy sprawy idą źle.

Jego telefon satelitarny zawibrował – połączenie wideo z domu. Austin spojrzał na zegarek. Godzina 19:00 ich czasu. Jego ośmioletni syn,  Liam , powinien kończyć kolację. Połączenie było słabe, ale na ekranie pojawiła się twarz Liama. Coś było nie tak. Uśmiech chłopca wydawał się wymuszony, a jego wzrok błądził w bok.

„Hej, Mistrzu. Jak było w szkole?”

„Dobrze”. Głos Liama ​​był cichy. „Po prostu… dobrze”.

„A co z tym projektem naukowym, który cię tak ekscytował?”

„W porządku, tato. Mama mówi, że muszę już iść.”

Instynkt Austina, wyćwiczony przez lata radzenia sobie w niebezpiecznych sytuacjach, zaostrzył się. „Gdzie twoja mama?”

„Ona jest zajęta. Muszę iść, tato. Kocham cię.”

Rozmowa nagle się zakończyła. Austin wpatrywał się w pusty ekran, czując zimny ucisk w żołądku. Wyszukał kontakty i przewinął do  Vivien Hancock , ich sąsiadki od trzech lat. Vivien była emerytowaną nauczycielką po sześćdziesiątce, bystrą jak brzytwa, która zawsze opiekowała się Liamem, gdy Austina nie było w domu.

„Wszystko w porządku z Liamem?”  napisał.

Pojawiły się trzy kropki, potem zniknęły, a potem pojawiły się ponownie.