Sędzia spojrzała na Emmę uważnie…

Kilka minut później samochód ojca zatrzymał się przed sądem. Emma wsiadła i po raz pierwszy od dawna uśmiechnęła się szczerze. W drodze milczeli, ale to milczenie było spokojne — pełne zrozumienia. Ojciec tylko spojrzał na nią, a w jego oczach było więcej wsparcia niż w tysiącu słów.

Wieczorem Emma usiadła przy oknie z kubkiem herbaty. Patrzyła na światła ulicy i myślała o tym, co minęło. Nie czuła już złości, tylko pustkę — czystą, potrzebną, by zacząć od nowa.

W kolejnych tygodniach jej życie zaczęło się zmieniać. W pracy koledzy patrzyli na nią z szacunkiem, jak na kogoś, kto miał odwagę powiedzieć „dość”. Szef zaproponował jej awans na kierowniczkę działu. Emma przyjęła, z lekkim uśmiechem — po raz pierwszy czuła, że robi coś dla siebie.

John zamieszkał z matką. Na początku Mary go rozpieszczała, gotowała dla niego, powtarzała, że Emma była niewdzięczna. Ale z czasem nawet ona zaczęła mieć dość. Pewnego wieczoru, gdy John znów siedział wpatrzony w ekran telefonu, Mary westchnęła:

— John, może już pora coś zmienić. Życie mija.

— Wiem, mamo… — odparł bez przekonania.

Ale wiedział, że stracił coś więcej niż żonę — stracił samego siebie.

Na wiosnę Emma odnowiła dom. Wyrzuciła stare zdjęcia, zmieniła zasłony, wstawiła kwiaty. Każdy kąt nabierał życia, jakby dom wreszcie mógł oddychać. Pewnego dnia, malując ramę obrazu, przypomniała sobie dzień rozprawy i uśmiechnęła się. Nie było już bólu — tylko wdzięczność, że potrafiła odejść.

Pewnego popołudnia, wracając z pracy, zatrzymała się w parku. Dzieci biegały, wiatr poruszał zielone liście, a na ławce siedział młody malarz i szkicował ludzi. Emma spojrzała na niego, a on uśmiechnął się nieśmiało.

— Mogę panią namalować? — zapytał.

Emma zawahała się, po czym usiadła.

— Czemu nie? Może czas zobaczyć, jak wyglądam, gdy jestem szczęśliwa.

Słońce zachodziło powoli, a w jego blasku Emma wyglądała inaczej — jak ktoś, kto odnalazł spokój.

Trzy miesiące później obraz był gotowy. Malarz podarował jej go w prostej, drewnianej ramie. Emma powiesiła go w salonie, dokładnie tam, gdzie kiedyś wisiało zdjęcie ze ślubu.

Kiedy przyszła do niej przyjaciółka Laura, zatrzymała się przed obrazem i powiedziała z uśmiechem:

— To ty, ale jakby inna. Spokojna. Wolna.

— Tak właśnie się czuję, — odpowiedziała Emma cicho.

Tego wieczoru Emma otworzyła okno i spojrzała w gwiazdy. Nie wiedziała, co przyniesie przyszłość — może nową miłość, a może tylko ciszę, której tak pragnęła. Ale pierwszy raz od dawna nie bała się jutra.

„To dopiero początek,” pomyślała, gasząc światło.