Ślub Ivaylo i Nastii był dokładnie taki, jak sobie wyobrażała – jak scena z romantycznego filmu.

Pewnego ranka w klinice wybuchła panika — przywieziono samą Tatianę Videnovą. Zawał serca.

Lekarz dyżurny to był Iwajło. Nastia też była na zmianie. Pracowali ramię w ramię, bez słów, bez wyrzutów.

Operacja przebiegła pomyślnie. Kiedy matka się obudziła, zobaczyła syna przy łóżku.

— Mamo, wszystko w porządku — szepnął.

— Synu… chciałem nauczyć cię doceniać pieniądze… ale popełniłem błąd…

Kilka dni później wezwał Nastię do swojego pokoju.

— Naste, przejrzałem dokumenty. Dług został spłacony.

— Ale ja nie spłaciłam wszystkiego…

— Spłać to. Swoją pracą. Swoją godnością. Przykro mi.

Po raz pierwszy w życiu Tatiana ją przytuliła.

Wiele lat później Ivaylo i Nastia byli już lekarzami. Zorganizowali małą, skromną uroczystość w ogrodzie kliniki. Tatiana siedziała obok nich, uśmiechnięta, trzymając Nastię za rękę.

Nie rozmawiali o długach, dumie, przeszłości. Tylko o tym, ile kosztuje prawdziwa miłość.

Ponieważ ich wymarzony ślub kosztował ich wiele, ale dał im coś znacznie większego: przebaczenie i rodzinę, których nie można kupić za żadną cenę.