* Służąca karmiła jego córkę. I nie wyrzucił jej, tylko własną żonę. Szczegóły przyprawiają mnie o gęsią skórkę…

Nadal nie nazywała siebie „mamą” na głos, ale Anna tak. „Mamo, czy naprawdę byłaś wcześniej tylko sprzątaczką?” – zapytała raz dziewczynka. Sophia się uśmiechnęła. „Nie, kochanie, nigdy nie byłam tylko sprzątaczką”.

Zawsze byłam mamą. Tylko nie wszyscy to widzieli. Czy tata cię kochał? „Był wtedy zajęty, ale potem nauczył się obserwować”.

Maksym naprawdę się zmienił. Przestał zostawać po godzinach w biurze, przestał rozmawiać o dochodach przy lunchu. Bardziej interesowały go rysunki Anny, jej pierwsze błędy w dyktandzie, jej pytania o świat. „Tato, dlaczego mam dwie mamy?” Nie stracił opanowania: „Bo czasem w życiu zdarzają się cuda”.

Niektóre dają ci życie, a niektóre sprawiają, że staje się ono rzeczywistością”. Irina zawołała kilka razy. Jej głos był wręcz zimny. „Przeprowadzam się na północ, nowa firma.

„Podpisałem zrzeczenie się opieki. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony”. „Jesteśmy spokojni” – odpowiedział Maksym. „To nie to samo, co być szczęśliwym, ale teraz wiemy, że postępujemy uczciwie”.

To ona pierwsza zemdlała. Czasami Anna patrzyła na stare fotografie, widziała twarz Iriny i rozpoznawała ją bez strachu, bez nienawiści, po prostu jako fakt. „Czy ona mnie kochała?” „Na swój sposób” – mawiała Zofia. „Ale była inna, nieprzygotowana, niezdolna”.

„A ty?” Sophia przytuliła ją mocno. „Zawsze będę przy tobie”. To jest miłość.

Kiedy Anna skończyła sześć lat, w domu pojawił się nowy album ze zdjęciami. Na pierwszej stronie widnieje zdjęcie Sofii trzymającej niemowlę. W jej oczach pojawiają się łzy, ale jej spojrzenie jest silne i zdecydowane.

Na odwrocie widnieje podpis Maksyma: „Każdy może dać mleko, ale krew to nie to, co płynie w twoich żyłach. To to, co dajesz, gdy wszystko wokół jest przeciwko tobie”. Dom znów się rozświetlił. Nie zimnym, designerskim światłem, ale ciepłym.

Zapach zapiekanki unosił się przez okno, a z salonu dobiegał śmiech dzieci. Maksym powiedział kiedyś: „Nie snuję już przewidywań. Kiedyś wszystko planowałem, ale nie planowałem dla ciebie, a teraz nie wyobrażam sobie życia bez ciebie”. „Anna i ja właśnie przyjechaliśmy na czas” – odpowiedziała Sofia.

„Przybyłeś, kiedy już się spóźniłem, ale nie odszedłeś”. I to było najważniejsze. Anna dorastała. Nie było w niej nic urzekającego, ale miała to, co najważniejsze: ciekawość, życzliwość i umiejętność rozpoznawania prawdy.

Pewnego dnia na zebraniu rodziców z nauczycielami w szkole, kobieta powiedziała: „Wiesz, twoja córka powiedziała mi, że nie wychowywała jej biologiczna matka, tylko inna kobieta. Nie sądzisz, że to mogłoby ją zranić?”. Sofia tylko się uśmiechnęła. „Jeśli dorośnie i zrozumie, że była kochana bardziej, niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić, naprawdę myślisz, że to ją złamie?”. Kobieta milczała…