Słyszałem, jak moja córka szepnęła do telefonu: „Tęsknię za tobą, tato” – 18 lat temu pochowałem jej ojca

Nagle nic w moim świecie nie wydawało się pewne. Nawet smutek, którego trzymałam się jak koła ratunkowego.

Następnego ranka, po nocy spędzonej na krążeniu tam i z powrotem i wyobrażaniu sobie najstraszniejszych scenariuszy, spotkałem się z Susie przy śniadaniu.

„Usiądź” – powiedziałem do niego.

Moja córka zawahała się, ale posłuchała.

„Słyszałem, co powiedziałeś wczoraj. Proszę, kochanie. Koniec z kłamstwami.”

Jego ramiona opadły. Wstała bez słowa i zniknęła na górze.

Kilka minut później wróciła z kopertą. Dała mi ją i usiadła z powrotem.

Otworzyłem ją powoli. Pismo mnie zszokowało .

„Nazywam się Charles. Jeśli to czytasz, to dlatego, że w końcu znalazłem odwagę, by się do ciebie odezwać. Jestem twoim ojcem”.

Przełknęłam ślinę, gdy list boleśnie się rozwinął.

„Śledziłem twoje życie z daleka. Spanikowałem, kiedy się urodziłeś. Nie byłem gotowy. Moja matka pomogła mi zniknąć. Myślałem, że postępuję właściwie. Teraz widzę, że się myliłem. Chciałbym z tobą porozmawiać. Jeśli chcesz”.

Na dole strony znajdował się numer telefonu.

Spojrzałem na Susie, czując, że ściska mi się gardło z niedowierzania i poczucia zdrady.

„Jak go znalazłeś?” – zapytałem cicho.

Zawahała się.

„Znalazłam to w internecie kilka miesięcy temu. Nie chciałam ci mówić. Dopiero gdy wiedział, że naprawdę chce ze mną porozmawiać. »

Moje serce pękło.

„Chcesz z nią dalej rozmawiać?” – zapytałem po długim czasie.

„Tak. Chcę wiedzieć, dlaczego to zrobił. Chcę to usłyszeć z jego ust” – mówi Susie, a łza spływa jej po policzku.

„Okej” odpowiedziałem powoli, przełykając własną gorycz.

Dwa dni później zadzwoniłem do Charlesa. Odpowiedział natychmiast, jakby czekał.

„Musimy się spotkać” – powiedziałem.

Wybraliśmy kawiarnię.

Był już tam, kiedy przybyłem.

Starszy. Chudy. Jego twarz była pomarszczona wyczerpaniem. Jego oczy były zapadnięte i ciemne, jakby tylko żal nie dawał mu spać przez lata.

Wyglądał normalnie. Przeciętnie.

I tego nienawidziłem.

Ponieważ oznaczało to, że nie jest duchem.

Gniew powrócił.

Usiadłem, obejmując palcami filiżankę z kawą, jakby to była jedyna rzecz łącząca mnie z rzeczywistością.

„Nie zniknąłeś po prostu” – powiedziałem. „Porzuciłeś ją. Na 18 lat”.

„Wiem” – powiedział, lekko pochylając ramiona.

„Mógłeś wrócić w każdej chwili” – nalegałem.

Karol spojrzał w dół.

„Myślałem o tym co roku” – przyznał spokojnie. „Ale zawsze przekonywałem siebie, że wam obojgu będzie lepiej”.

Zaśmiałem się. Ta tchórzostwo było niemal śmieszne.

Zawahał się, jego wzrok powędrował w stronę okna, jakby nie mógł znieść spotkania ze mną.

„Mama i ja nie rozmawialiśmy od lat” – dodał cicho. „To, co zrobiła… Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie mu wybaczyć”.

Wtedy jego głos się załamał. To była prawdziwa emocja. Ale nie byłam gotowa, żeby mnie wzruszyć. Jeszcze nie. Sięgnęłam do torby i przesunęłam dokument przez stół, prawie wylewając jego filiżankę kawy.

Jego palce lekko się trzęsły, gdy go rozkładał.

„Co się stało, Allie?” – pyta ostrożnie.