Śmiali się, drwili i wrzucili mnie do fontanny na ślubie mojej siostry, nazywając mnie przegranym, bo poszedłem sam – dwadzieścia minut później wszedł mój mąż i w pokoju zapadła cisza

Rozdział 1 — Złota rama i zaginiony portret

Beacon Hill polerowało naszą rodzinę niczym antyczne srebro – tylko te, które błyszczały, trafiały na kominek. Nasz pięciopokojowy dom w stylu kolonialnym emanował powagą niczym szyty na miarę garnitur; w środku perfekcja nie była wartością, lecz bronią. W wieku czterech lat poznałam zasadę: doskonałość Allison powinna być eksponowana; moje starania powinny znaleźć się w szufladzie. Każde święto stawało się porównaniem. Drugie miejsce? „Co się stało z pierwszym?” Wstążka nieoprawiona, urodziny niewzniesione. Nie byłam córką; byłam przestrogą.

Rozdział 2 — Kiedy przestałem występować

W wieku szesnastu lat ważyłam słowa jak kruche szkło. Na studiach uciekłam dwa przystanki metra i świat odległy, na Uniwersytet Bostoński, gdzie sama opłacałam swoje utrzymanie, studiowałam kryminologię i uczyłam się dostrzegać schematy. Kiedy zadzwonił Quantico, powiedziałam „tak”. Kiedy powiedziałam o tym rodzicom, powiedzieli: „Studia prawnicze zrobiłyby na ludziach większe wrażenie”. Tego dnia przestałam zamieniać swoje życie w spektakl, któremu nigdy nie będą bić braw.

Rozdział 3 — Stawanie się osobą, której nikt się nie spodziewał

Akademia FBI odbudowała mnie od podstaw, przekształcając w instynkt. Dwadzieścia jeden tygodni prawa, taktyki, broni palnej, negocjacji – i cichy cud pochwał, który mnie nie wymazał. „Podręcznik”, powiedział mój instruktor po scenariuszu z zakładnikiem. „Lepsze niż podręcznik”. Niosłem te słowa jak latarnię morską przez każdą mroczną sprawę, która potem następowała. W ciągu trzech lat dowodziłem zespołami kontrwywiadu. W ciągu pięciu lat zdobyłem uprawnienia, o których nie mogłem mówić przy kolacji.