Człowiek, którego wszyscy nazywali kawalerem na całe życie

Kiedy znajduje się to sześć lat, mieszkańcy naszego małego miasteczka na środkowym Zachodzie już mnie szufladkowali:
„W tym wieku i jeszcze bez żony? Będzie kawalerem na zawsze”.

Nie chodzi o to, że nigdy nie wystąpiłem. Spotykałem się z kobietami, ale życie zawsze mi się zdarzało, że wystąpiliśmy. Spędzałem więc dni pielęgnując ogródek na podwórku, karmiąc kury i wiodłem spokojne, ustabilizowane życie w tym samym małym domku, w którym dorastałem.

Spotkanie przy sklepie spożywczym

Któregoś dnia szarego lutowego popołudnia zatrzymałem się przy wejściu do sklepu spożywczego. ukrytej szczupłą młodą kobietą siedzącą przy wózku na zewnątrz. Jej płaszcz był znoszony, trampki się rozpadały, a ona wyrzucona na broń, mogła pomóc jej z jedzeniem.

Ale to nie jest konieczne, aby je umyć. To jej oczy – łagodne, czyste, ale dostarczane smutek, który mnie przeszył.

Podszedłem, podałem jej własny owoc i wodę. Wyszeptała, prawie zbyt cicho, skutki uboczne:
„Dziękuję”.

Tej nocy nie doszło do skutku. Kilka dni później pojawiły się kolejne – tym razem w pobliżu kolejki do bankietu w kościele. Wyglądała na równie zagubioną. Usiadłem obok niej zacząłem rozmawiać.

Miała na imię  Emily  . Nie ma rodziny ani domu. Przenosi się z jednego schroniska do drugiego, rozkładu, jak tylko można.

Nieodpowiedzialne pytanie

Coś we mnie drgnęło. Bez namysłu napisałem słowa, których nie planowałem, słowa, które zaskoczyły nawet mnie:
—  „Jeśli masz dostęp, wyjdź za mnie. Nie jestem dostępny, ale mogę zapewnić ci jedzenie i dach nad głową”.

Oczy Emily rozszerzyły się. Ludzie w pobliżu gapili się na mnie, kręcili głowy, jakbym zupełnie oszalał.

Ale kilka dni później cicho skinęła głową. I tak po prostu, przyprowadziłem ją do domu – na oczach oszołomionych oczu połowy sąsiadów.

Ślub w małym miasteczku