* Śmiertelnie chora milionerka przechadzała się po zimowym parku i widząc mężczyznę i dziecko marznących na ławce, przygarnęła ich… A gdy nocą zajrzała do sypialni, była ZDRADZONA tym, co zobaczyła.

Zbyt piękne, by trwało wiecznie. O świcie zasnął, na wpół śpiąc, nie ze zmęczenia, lecz z wyczerpania. Obudził się, czując zapach kawy.

Z początku myślałam, że to znowu sen. Ale zapach stawał się coraz silniejszy. Potem skrzypnęły drzwi i rozległ się głos Nikołajewny.

Śniadanie na stole. Czy dziecko jeszcze śpi? Jej głos był surowy, ale było w nim coś domowego, niemal troskliwego. Tak, Victor się przeciągnął.

„Dziękuję. To nie dla mnie” – warknęła. „To dla Anastazji Władimirowny”.

To jej decyzja. Ja jestem tylko wykonawcą. Skinął głową, niepewny, co powiedzieć.

Po umyciu się i przebraniu w te same ubrania, delikatnie obudził Timkę. Lekko otworzył oczy, potarł je pięściami i uśmiechnął się, nieco nieśmiało, tak jak dzieci, które zdają sobie sprawę, że nie muszą jeszcze wracać do koszmaru. W kuchni czekał na nich stół, nakryty niczym kawiarnia.

Owsianka z dżemem, świeże bułki, herbata, jabłka. Wiktor rozejrzał się niezręcznie, chcąc coś powiedzieć, ale nie mogąc. Timka już siedział, patrząc na jedzenie, z wyrazem twarzy, który pamięta się przez całe życie: mieszaniną głodu, wdzięczności i ostrożnej wiary.

„Mogę?” wyszeptał. „Oczywiście, że mogę” – powiedział Victor. „Najpierw umyj ręce”.

Timka podskoczył jak na zawołanie. Wiktor zauważył, że w tych prostych gestach, w sposobie, w jaki chłopiec wycierał ręce o ręcznik, w sposobie, w jaki wygładzał serwetkę na kolanach, żyło wspomnienie normalnego życia. Tego, które omal nie utracili.

A może gdzieś jeszcze jest. Anastasia pojawiła się bliżej dziewiątej. Bez makijażu, w miękkim kaszmirowym swetrze i szerokich spodniach.

Nie jako imperium, ale jako osoba. Zajrzała do kuchni i zobaczyła ich przy śniadaniu. Timka, zauważywszy ją, wstał, jakby bał się, że musi wyjść.

„W porządku” – powiedziała z uśmiechem. „Jedz w spokoju”. Victor wstał.

„Dziękuję.” „Nie wiem jak…” „Nie potrzeba słów” – przerwała. „Po prostu jedz.”

To śniadanie, a nie umowa. Zamilkł, usiadł i spojrzał w dół. Ta kobieta wytrącała go z rytmu.

W jej tonie nie było niczego, do czego przywykł u osób w jej sytuacji: ani protekcjonalności, ani pogardy. Tylko spokój. Jakby w ogóle nie zauważyła, że ​​przed nią stoi żebrak z dzieckiem, które nie ma nawet własnych skarpetek.

Po śniadaniu zaproponowała spacer po ogrodzie. Śnieg przestał padać, a powietrze stało się rześkie, z lekkim szronem. Victor początkowo odmówił: było niezręcznie i krępująco.

Ale Timka złapał go za rękę. „Tato, proszę. Chcę zobaczyć”.

Wyszli do ogrodu. Anastazja szła obok nich, ale lekko z boku, zostawiając im trochę miejsca. Timka biegł ścieżkami, depcząc śnieg i krzycząc, gdy odkrył ślady wiewiórek w pobliżu altany.

Victor milczał, szedł powoli, jakby nie mógł uwierzyć, że to wszystko nie jest tylko przedstawieniem, snem. „W jego oczach jest światło” – powiedziała cicho Anastazja, doganiając go. „Jesteś dobrym ojcem”.

„Kim ja jestem?” – zaśmiał się gorzko. „Bez domu, bez pieniędzy. Nie mogłem go nawet ochronić przed…” Zamilkł.

Od świata? – dokończyła. – Od siebie – mruknął. – Od błędów? Od ubóstwa? Od wszystkiego? Podeszli do ławki i usiedli.

Timka pobiegła ścieżką, zostawiając za sobą ślady. „Myślałam, że mam wszystko” – powiedziała – „aż do wczoraj, kiedy okazało się, że nie mam nic”. Victor spojrzał na nią.

W jej oczach było coś zmęczonego, a zarazem żywego. „Masz syna” – dodała. „A ja miałam tylko interesy”.

Bezsenne noce, wykresy, liczby. I ani jednej osoby, do której mogłabym po prostu zadzwonić. I co teraz? Uśmiechnęła się lekko.

„Teraz chcę spędzić resztę trochę inaczej”. W ich spojrzeniach pojawiło się coś wspólnego: nie litość, nie romans, lecz rozpoznanie. Jakby dwaj topielcy wynurzyli się na chwilę i spojrzeli sobie w oczy.

„Nie zostaniemy u ciebie długo” – powiedział cicho Victor. „Znajdę pracę. Wynajmę pokój”.

„Nie chcę być ciężarem”. „Nie jesteś ciężarem” – odpowiedziała stanowczo Anastazja. Czasami ludzie potrzebują odrobiny ciepła, żeby znów poczuć się sobą.

Wiktor skinął głową, ale w głębi duszy wciąż szeptał: „To zbyt piękne, by mogło tak długo trwać”. Po raz pierwszy od wielu lat Nikołajewna pozwoliła sobie usiąść na krześle przed południem. Zazwyczaj o tej porze zdążyła już trzy razy wypolerować podłogę, przeliczyć poduszki i ponaglić nieobecną kucharkę do działania.

Ale dziś siedziała w salonie i obserwowała dziwną parę: mężczyznę o zmęczonej, ale szczerej twarzy i jego syna, którego każde spojrzenie mówiło: „Chcę żyć jak wszyscy”. Wiktor pomógł Timce założyć rękawiczki i słuchał opowieści o wiewiórce i starym drzewie, pod którym, według chłopca, mieszkały zimowe wróżki. Sam roześmiał się, szczerze, jakby wokół niego nie było żalu ani wstydu.

Właśnie dziś rano. Tylko oni dwoje. Nikołajewna patrzyła na nich, krzyżując ramiona na piersi.

I nagle powiedziała: „Wiesz, on ci wierzy”. Victor odwrócił się.

„Kto? Timka?” „On. I ona.” Nikołajewna skinęła głową w stronę biura, gdzie Anastazja krzątała się za szklaną ścianką działową, rozmawiając przez telefon.

Nie zaprasza obcych do domu. Nigdy. Nawet starych przyjaciół nie wpuszcza do tej części rezydencji.

„Wpuściła cię?” – chciał odpowiedzieć Victor, ale nie mógł. Miał sucho w gardle. „Pomyśl tylko” – dodała kobieta i wyszła z pokoju, zostawiając za sobą ślad aromatu świeżego chleba i nikłą, niemal niedostrzegalną wiarę, że nie wszystko na tym świecie stracone.

Po obiedzie Anastazja zamknęła się w swoim gabinecie. Drewniane drzwi cicho zatrzasnęły się, odcinając od świata z jego głosami, zapachami jedzenia i odgłosami śmiechu dzieci. W środku panował półmrok.

Tylko lampa na biurku rzucała wąskie światło na arkusze z wynikami badań, wydruki diagnoz, skany MRI – wszystko, co teraz służyło jej za kalendarz. Nie było tam miesięcy ani lat. Tylko przerzuty.

Tylko postęp. Nie czuła bólu. Tylko zimne oderwanie.

Jakby choroba wyssała nie jej komórki, ale sens. Wszystko, do czego dążyła, nagle zamieniło się w bezużyteczną nagrodę. Złote zegarki.

Listy z podziękowaniami. Zdjęcie w prezydium, na forum przedsiębiorców. Spojrzała na swoje odbicie w szklanej gablocie: blade, ale wciąż piękne.

Kobieta, która mogła się zakochać, ale nigdy na to nie pozwoliła. Stare zdjęcie leżało na stoliku nocnym. Mała dziewczynka z dwoma warkoczykami, obejmująca mężczyznę w mundurze wojskowym.

Ojciec. Zmarł, gdy Anastazja miała siedem lat. I od tamtej pory robiła wszystko sama.

Nikt nie pytał, czego ona chce; ona pytała samą siebie: „Co mogę zrobić?”. I odpowiedziała: „Wszystko”. A teraz? Czy poradzi sobie z tym, czego nie da się pokonać? Tego wieczoru, gdy Timka już spała, zwinięta w kłębek pod nowym kocem, Anastazja weszła do salonu, gdzie Wiktor siedział z kubkiem herbaty.

Wstał. „Potrzebujesz czegoś? Muszę zrozumieć, dlaczego wciąż tu jesteś” – zaśmiała się, siadając naprzeciwko niego.

Prosiłeś o pozostanie. Ale nie wyglądasz na osobę, która po prostu przyjmuje pomoc. Raczej na taką, która przed nią ucieka.

Victor skinął głową. „Masz rację. Całe życie myślałem, że dam sobie radę sam”.

Że człowiek powinien sam się podnieść za włosy, jak baron Münchhausen. A potem okazało się, że włosy już wypadły, a bagno tylko się pogłębiło…