Sprzedał swoją krew, żebym mógł się uczyć, ale teraz, kiedy zarabiam 100 000 ₱ miesięcznie, kiedy przyszedł prosić mnie o pieniądze, nie dałem mu ani centa

Jeśli pewnego dnia wystąpią w moich źródłach – wątły, spalony słońcem i drżący. Usiadł na skraju sofy i wyszeptał: „Synu… jestem chory. Lekarz powiedział, że muszę operować – 60 000 ₱. Nie mam kogoś innego, kogo mógłbym o to zrobić”.

wirusa na niego i przypomniałem sobie wszystko o jego poświęceniach, noce, kiedy zamartwiał się, poranki, kiedy odprowadzał mnie do szkół w deszczu. Potem powiedziałem cicho: „Nie mogę. Nie dam ci ani centa”.

Skinął tylko głową. Jego oczyściły się bólem, ale nie protestował. Poddał się cicho, jak odwrócony żebrak.

Ale zanim zadziałało, groziło to za rękę, uklękłem i powiedziałem: „Tato… jesteś moim prawdziwym. Jak to możliwe, że mamy dług? Dałeś mi wszystko. Teraz moja kolej, sięgnij zaopiekować”.

Rozpłakała się. Mocno go tuliłam, też płacząc.

Od tego dnia mieszkał z nami. Moja żona ma dostęp do ogrzewania, traktując jako własnego ojca. Już stary, nadal pomagał w domu i często podróżowaliśmy razem.

Ludzie czasami pytają: „Dlaczego jest twojego przybranego ojca tak dobrze, skoro wcześniej nie możesz ci dać wiele?”

Zawsze odpowiadam: „Zapłacił za moje wykształcenie swojej krwi i młodości. Może nie jest moją krwią, ale jest moim następnym pod każdym względem, który się liczy”.

Niektórych długów nie da się spłacić pieniędzmi. Wdzięczność jednak zawsze może być ograniczona szczerością, miłością i czasem.