„Sprzedałam twoje obrączki! Moja siostra potrzebuje pieniędzy” – oznajmiła matka.

Kiedy Andriej dotarł do domu wujka Pawła, zdziwił się, że nikt go nie powitał. Ale wkrótce na ganku pojawił się sam Paweł Siergiejewicz.
„Wow!” wykrzyknął z uśmiechem. „Czemu przyszedłeś bez zawołania?”
„Co masz na myśli, bez zawołania?” Andriej zmarszczył brwi. „Mama mówiła, że ​​prosiłeś mnie o pomoc w naprawie szopy”.
„Mnie?” Paweł był zaskoczony. „To dziwne. Powiedziałem twojej mamie, że sam się tym zająłem. To była drobnostka. Ale skoro już tu jesteś, wejdź. Pogoda się pogarsza, a w domu jest coraz cieplej. Zjesz z nami kolację i przenocujesz”.

Andriej poczuł nieprzyjemny dreszcz w środku. A więc matka celowo go oszukała. Ale dlaczego? Żeby uniemożliwić mu pójście do Mariny? Żeby postawić kolejną barierę?

„Nie chowaj urazy” – powiedział Paweł, zauważając jego wyraz twarzy. „Twoja matka zawsze chciała, żeby o wszystkim decydowały jej zasady. Ale znam ją od dawna: kocha cię. A Marina to dobra dziewczyna. Trzymaj się swojej decyzji, jeśli ją kochasz”.

Te słowa dodały Andriejowi pewności siebie.

Następnego dnia wrócił do domu, ale pudełka z pierścionkami nie było na swoim zwykłym miejscu.

„Mamo!” Andriej wszedł do salonu, gdzie Elena Wiktorowna oglądała telewizję. Wyłączył dźwięk i zapytał stanowczo: „Gdzie są moje obrączki?”

Matka zacisnęła usta i, starając się zachować spokój, odpowiedziała:
„Sprzedałam je. Moja siostra potrzebowała pieniędzy. A twoja Marina na nie nie zasługuje”.

„Sprzedałeś?” Andriej poczuł, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa.

Czekał na te pierścionki miesiącami. Były wykonane z białego złota, z wygrawerowanymi imionami. Pracował dla nich po godzinach, podejmował się dodatkowych zleceń. Każdy grosz był jego własną pracą.

„To jeszcze lepiej” – kontynuowała chłodno matka. „Bez obrączek nie będzie ślubu. Znajdziesz godną dziewczynę”.

Andriej miał wrażenie, że został zdradzony w najbardziej okrutny sposób.

Tego samego wieczoru spakował swoje rzeczy. Po tym zdarzeniu pobyt u matki był niemożliwy. Znalazł małą kawalerkę i negocjował wynajem przez telefon, nawet jej nie oglądając.

Kiedy powiedział o tym Marinie, ona tylko go przytuliła:
„Nie martw się. Pierścionki nie są najważniejsze. Nadal będziemy razem”.

Zdał sobie sprawę, że nie popełnił błędu w swoim wyborze.

Później, kiedy Andriej przyszedł odebrać resztę swoich rzeczy, jego matka wpadła w furię:
„Próbujesz mnie zabić? Jak mogłeś tak odejść?
”. „A ty?”. Andriej spojrzał jej w oczy. „Jak mogłeś sprzedać to, co ceniłem najbardziej?”.

Stwierdziła, że ​​nie udzieli błogosławieństwa i nie przyjdzie na ślub.

Andriej westchnął ciężko. Nie miał zamiaru poświęcać swojej miłości dla kaprysów matki.

Dzień ślubu zbliżał się szybko. Andriejowi było ciężko na sercu: wiedział, że jego rodzina nie będzie obecna. Nawet jego siostra nie zadzwoniła.

Kiedy przyjechał odebrać Marinę, zauważył w pobliżu samochód wujka Pawła. Podjeżdżając, zobaczył w środku swoją matkę i siostrę.

Elena Wiktorowna wyszła i ze łzami w oczach wręczyła pudełko:
„Nic nie sprzedawałam… Powiedziałam to tylko po to, żeby cię powstrzymać. To było głupie. Wybacz mi i Marinie. Jeśli chcesz, odejdziemy i nie będziemy przeszkadzać w twojej uroczystości”.

Andriej mocno przytulił matkę:
„Nie gadaj głupot. Kocham cię i nigdy nie opuszczę mojej rodziny”.

Marina wybaczyła także swojej teściowej.

Wujek Paweł jedynie przypomniał Elenie Wiktorownie:
„Każdy ma prawo sam decydować, z kim chce iść przez życie. Rodzice nie powinni niszczyć swoich dzieci, lecz pomagać im być szczęśliwymi”.