Starsza kobieta, po odsiedzeniu wyroku, wróciła do domu syna, szukając schronienia… ale on zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Sprawiedliwość wkrótce miała go dosięgnąć.

Mężczyzna zmarszczył brwi, zauważając znoszone ubranie wystające spod płaszcza. W jego oczach pojawił się błysk ironii.

„Adrián? Adrián García? Proszę pani, ten człowiek sprzedał mi ten dom trzy lata temu, zaraz po tym, jak odsiedział wyrok. Teraz ja jestem właścicielem.”

Świat się nie zawalił: zamarł. Słowa – trzy lata, sprzedał, po odsiedzeniu wyroku – przeszyły jej serce niczym gwoździe. Przypomniała sobie przeszłość: wspólnika, Andrésa, który wciągnął jej syna w podejrzany interes nielegalnej wycinki drzew. Złapano ich. A ona, matka, wzięła na siebie całą winę. Sąd uwierzył schorowanej, starszej kobiecie łatwiej niż silnemu młodemu mężczyźnie. Odsiedziała za niego pięć lat. A on… sprzedał swój dom. Swoją siłę. Swoją pamięć.

Oszołomiona, cofnęła na parking. Opadła na zimną ławkę, a po jej policzkach spływały ciche łzy. Nie szlochała; po prostu płakała, wycierając twarz rogiem starej chusteczki.

„Adrianie… mój synu… Gdzie jesteś? Żyjesz jeszcze? Serce mi podpowiada, że ​​spotkało cię nieszczęście…” – wyszeptała w samotności.

Isabel zachwiała się, ale nieznajomy delikatnie ją podtrzymał, nie pozwalając jej upaść. W jednej chwili zrozumiała: syn, dla którego poświęciła wolność, zdradził ją. A co najgorsze: nikt nie wiedział, gdzie teraz jest. Czy jeszcze żyje? A może nieszczęście już go dotknęło?

Mężczyzna westchnął, wyjął wizytówkę i mocno ją wyciągnął.

„Nazywam się Victor Morales. Byłem prawnikiem w niektórych z twoich spraw. Jeśli naprawdę chcesz poznać prawdę, przyjdź do mnie. Ale bądź przygotowana: to, co odkryjesz, nie będzie łatwe do zniesienia”.

Isabel ścisnęła wizytówkę drżącymi dłońmi. Po raz pierwszy od lat w jej wnętrzu zapłonęła iskra: to nie koniec drogi. Wciąż istniała droga do prawdy.

Noc ciągnęła się w nieskończoność.

Myśli pędziły, powracały obrazy z przeszłości: rumiany chłopiec, który powiedział: „Mamo, zawsze będę się tobą opiekował”, a potem młody mężczyzna, który wybrał najciemniejszy skrót. Nosiła winę, ale teraz zrozumiała: grzech nigdy nie zniknął, został jedynie odroczony. A kara już ją dopadła.

Następnego ranka, powolnymi, lecz zdecydowanymi krokami, Isabel skierowała się w stronę miasta, do kancelarii prawniczej. Ulice wydawały jej się obce, ludzie spieszyli się, ale w jej sercu zatliła się nowa siła.

Víctor Morales powitał ją z szacunkiem. Na biurku czekała na nią obszerna teczka. Otworzyła ją, a pierwsze strony zaparły jej dech w piersiach: sfałszowane umowy, ogromne długi, zeznania o zaginięciach, nazwisko jej syna powiązane z niebezpiecznymi ludźmi.

Isabella położyła dłoń na piersi. Nie było już miejsca na złudzenia. Syn, dla którego…

Poświęciła swoją wolność i sama wybrała drogę bez powrotu. A jednak… czuła, że ​​walka się nie skończyła.

Bo w głębi serca głos szeptał: „Nawet jeśli syn upadnie, obowiązkiem matki jest stać na straży prawdy”.